Vrouwenrechten staan onder druk in Pakistan. Op het moment dat NGO’s en activistische organisaties verboden werden in begin 2019 door de Pakistaanse overheid, werd de noodzaak voor actie nog duidelijker. In een gevaarlijk klimaat om in te opereren, mobiliseert Saidu Falahi Tanzeem (Society for Women’s Rights) vrouwen- en mensenrechten organisaties.
In begin 2019 besloot de Pakistaanse overheid om, naar advies van de inlichtingendienst, 42 registraties van NGO’s af te wijzen. Zo’n officiële registratie is nodig voor NGOs projecten uit te voeren en buitenlands geld te kunnen ontvangen. Sinds de zogezegde samenwerking van een internationale NGO met de Amerikaanse autoriteiten om Osama Bin Laden op te sporen liggen NGOs in het land onder vuur. Al decennialang bekritiseren politiek rechts NGO’s voor het bevorderen van ‘Westerse waarden’. Het is deze giftige mix van beeldvormingen die de sector veel schade aandoet.
Het is de vraag waarom het gunstig zou zijn om NGOs te verbieden in de eerste plaats. Juist door de officiële registratie zou de Pakistaanse overheid voldoende toegang hebben tot informatie om organisaties te kunnen monitoren. Het verbod onderdrukt het burgerrecht om publieke diensten uit te voeren, onder het mom van anti-westers imperialisme.
Saidu Falahi Tanzeem (Society for Women’s Rights) strijdt voor het recht op activisme, specifiek als het gaat om vrouwenrechten. In een moeilijk klimaat willen ze een beweging herbouwen, door middel van sociale media campagnes, het organiseren van meerdere kleinschalige protesten en andere vrouwenrechten organisaties benaderen om de krachten te bundelen. Het Actiefonds steunt Saidu Falahi Tanzeem voor het organiseren van protesten en het printen en aanschaffen van materialen.
Saidu Falahi Tanzeem (Society for Women’s Rights) aims to revive activism for women’s rights in a dangerous climate. They aim at building a movement, basically from scratch, through social media campaigning, organising small and peaceful protests, and by reaching out to existing women’s rights organisations to combine forces. Het Actiefonds supported Saidu Falahi Tanzeem in organising protests and printing flyers.
Er heerst in toenemende mate een taboe op abortus, ondanks dat we in Nederland vaak het idee hebben het recht op zelfbeschikking en zwangerschapsonderbreking hier goed geregeld is. Veel vrouwen kunnen of durven er niet over te spreken. Feministisch platform de Bovengrondse lanceert eind september een campagne op sociale media, ‘Abortus Redt Levens’ om het discours rondom abortus te veranderen en te laten zien hoe het mensen positief beïnvloedt.
Ook al staan Nederlanders de afgelopen jaren positiever tegenover abortus, nog altijd heerst er een groot taboe op. De helft van de vrouwen met een abortuservaring schaamt zich ervoor, en 59% kon er niet makkelijk over praten. Dit heeft te maken met een toenemende cultuur van spijt, schaamte en schuld. De groeiende conservatieve beweging in Nederland, die in toenemende mate anti-abortus demonstraties organiseert onder het mom van ‘pro-life’, draagt hier aan bij.
Feministisch platform de Bovengrondse plant een campagne om het taboe op abortus te doorbreken. Het is belangrijk om aan het licht te brengen dat abortus vaak een positief effect heeft, en dat vrouwen bijna altijd zelf achter hun keuze staan. Daarnaast wil het platform misstanden aankaarten; het aantal abortussen in Nederland is bijvoorbeeld al jaren stabiel, en abortus wordt gedaan door mensen van alle lagen uit de samenleving, ongeacht leeftijd, ouderschap, sociale klasse, religie, afkomst of huwelijkse staat.
In reactie op de vele anti-abortus acties die bij abortusklinieken worden gevoerd, heeft de Bovengrondse ondertussen een groep van 3500 vrijwilligers verzamelt als ‘abortusbuddy’s’. Het recht op abortus houdt namelijk óók in dat je klinieken vrij kunt bezoeken, zonder lastig gevallen te worden door demonstranten.
Op 28 september wordt de nieuwe campagne gelanceerd, ‘Abortus Redt Levens’, om het discours rond abortus te veranderen, bestaande uit foto’s van mensen met een ‘Abortus Redt Levens’ T-shirt aan en video’s waarin mensen een manifest voorlezen over de positieve aspecten van abortus. Via de sociale media-kanalen van de Bovengrondse én ongeveer veertig ambassadeurs wordt de campagne verspreid. Het Actiefonds steunt het platform met het aanschaffen van actiematerialen, zoals stickers, flyers, posters en T-shirts.
Volg de Bovengrondse om op de hoogte te blijven van de campagne.
Foto: @debovengrondse
De hele wereld aan een plantaardig dieet krijgen is het ultieme doel van actiegroep Animal Rebellion. Middels verschillende acties kaarten ze de grote milieu- en gezondheidsproblemen van de intensieve veehouderij aan.
Afgelopen maand heeft Animal Rebellion een groot publiek bereikt door hun acties. De wereldwijde actie ‘Blood on your Hands’ is niet onopgemerkt gebleven. In verschillende steden lieten ze het water van grote fonteinen rood kleuren door (biologisch afbreekbare) verf. Het rode water staat symbool voor het bloed dat overheden aan de handen hebben door het actief faciliteren en promoten van grootschalige veeteelt. De actie werd uitgevoerd in onder andere Londen, Toronto, Adelaide, Barcelona en Amsterdam.
Daarnaast werd er vorige week een demonstratie op het Museumplein in Amsterdam georganiseerd. De deelnemers waren uitgerust met grote banners en gekleurde rookfakkels, en hadden handen en kleding met nepbloed besmeerd om de boodschap kracht bij te zetten.
Naast de wrede uitbuiting van dieren en de negatieve effecten op het milieu, benadrukt de organisatie in een statement over COVID-19 de urgentie met betrekking tot de volksgezondheid:
“Het is tijd dat de overheid de waarheid gaat vertellen over de oorzaak van deze volksgezondheidscrisis, en de ecologische noodtoestand waarin we verkeren. Als we op de huidige manier door blijven gaan met het exploiteren van dieren is een volgende pandemie onontkoombaar. We moeten het roer om gooien. We verdienen een gezonde planeet. En we beschikken over de kennis en mogelijkheden om dat te bereiken, als we nu in actie komen. “
Animal Rebellion blijft regelmatig acties organiseren voor een duurzaam, rechtvaardig, en plantaardig voedselsysteem. Verwacht civil disobedience acties, maar ook speeches, lezingen en workshops. Volg de facebookpagina om op de hoogte te blijven!
Na de wereldwijde Black Lives Matter demonstraties, organiseerde Black Queer and Trans Resistance NL een demonstratie op 25 juli 2020. Met dit protest luidt Black Queer en Trans Resistance de eerste Black Pride NL in.
De jaarlijkse wereldwijde Pride-festiviteiten hebben activistische wortels. Met Pride herinneren we de Stonewall Riots uit de jaren zestig, die het begin tekenden van de gay liberation movement. En hoewel deze beweging de samenleving veel goeds heeft gebracht, is er nog een hoop liberation om voor te strijden. In het huidige discours worden queer en trans personen van kleur vaak achterwege gelaten in het overwegend witte activisme van de LGBTQIA+ -gemeenschap. Dat is schrijnend, want dat is precies de groep die historisch gezien aan de frontlinie heeft gestaan van elke mensenrechtenbeweging. Black Queer en Trans Resistance NL zet zich in voor de Black Queer gemeenschap, een groep mensen die zich bevindt op de intersectie van deze twee identiteiten. Zoals Naomi Pieter, een van de oprichters van Black Queer en Trans Resistance Nederland, zegt;
‘Je kunt niet voor de rechten van één groep binnen de gemeenschap vechten, en de anderen achterwege laten. Wanneer je dat doet, ben je actief aan het deelnemen aan de onderdrukking van iemand anders – je ontkent daarmee dat racisme bestaat. Alle systemen van oppressie zijn met elkaar verbonden.’
Black Queer & Trans Resistance Netherlands is een community en activistische groep die racisme, transfobie en homofobie tegengaat door het organiseren van marsen, meetups en het bijhouden van archiefwerk. Te midden van de wereldwijde protesten tegen racisme en geweld tegen personen van kleur, voelt de noodzaak om te marcheren voor het feit dat LGBTQIA+ personen van kleur onevenredig vaak het slachtoffer zijn van racistisch, homofoob en transfobisch geweld, dringender dan ooit. Het belangrijkste doel van het Black Pride-protest is de bevrijding van zwarte queer en trans personen in Nederland.
Zaterdag 25 juli verzamelde een menigte van honderden mensen zich op het Museumplein in Amsterdam om deel te nemen aan het protest en zich uit te spreken tegen de marginalisering, stigmatisering en criminalisering waar zwarte LGBTQIA+ personen dagelijks mee worden geconfronteerd. De organisatie van Black Pride NL stelt dat de diversiteit in hun gemeenschappen hun politiek complex en meervoudig maakt. Aangezien alle actie tegen onderdrukking intersectioneel is, kan het protest worden gezien als een verzet tegen het imperialistische, wit suprematistische, kapitalistische, validistische, cis-heteroseksistische patriarchaat.
Blijf Black Queer en Trans Resistance Nederland en Black Pride NL vooral volgen, aangezien er plannen zijn om een jaarlijkse terugkerende mars te organiseren naast de vele andere evenementen die het hele jaar door zullen plaatsvinden. Voor de komende Black Pride week (t/m 6 augustus) worden er extra evenementen georganiseerd in Amsterdam, volg deze pagina voor meer informatie.
Ten tijde van de coronacrisis en bijbehorende maatregelen, nam de corruptie van de Oegandese regering toe en werden mensenrechten verder geschonden. Een groep vrouwelijke activisten van organisatie The Alternative Uganda organiseerde een mars naar het parlementsgebouw.
In 2014 werd de sociale beweging The Alternative Uganda opgericht om corruptie en schendingen van mensenrechten te bestrijden, waarbij een eerlijk en transparant bestuur, vrijheid en kansengelijkheid worden geëist. Sinds de oprichting hebben ze vreedzame demonstraties geleid en trainingen georganiseerd voor jonge Oegandezen over creatief activisme en het oprichten van non-violent sociale bewegingen.
Gedurende de coronacrisis heeft de Oegandese regering financieel geprofiteerd van hulpprogramma’s voor voedseldistributie door het toe-eigenen van fondsen. De kwaliteit en kwantiteit van voedselhulp in tijden van crisis verslechterde door toedoen van de regering. Bovendien hebben overheidsinstellingen social distancing maatregelen en uitgaansverboden gebruikt om acties die de mensenrechten schenden, te rechtvaardigen.
De activisten van The Alternative Uganda organiseerden een protestmars en blokkeerden de straat voor het parlement. Gekleed in overall, uitgerust met spandoeken en megafoons, protesteerden ze om de aandacht te vestigen op de wanpraktijken van de regering en verandering te eisen. Hierop volgend streeft The Alternative Uganda naar brede (sociale) media-aandacht voor deze kwestie. Het Actiefonds steunt de organisatie in hun strijd.
Civil Defense Public Association is opgericht in 2013 door een groep mensenrechtenactivisten in Kazachstan. De NGO strijdt voor de bescherming en waarborging van de sociaal-economische rechten van werknemers en vrijheden van burgers. Dit doet ze door middel van juridische hulp, onderzoek, informatieverspreiding, trainingen voor vakbonden, conferenties en publieke campagnes. Op 9 november (2019) organiseerde Civil Defense een protest in Almaty, de hoofdstad, wat leidde tot media aandacht, het mobiliseren van andere activisten, en uiteindelijk verandering in de wetgeving.
Na de oprichting van Civil Defense werd er in 2014 een wet geaccepteerd die kleine, onafhankelijke vakbonden criminaliseerde. Ze werden verplicht zich aan te melden bij grotere, landelijke vakbonden, waardoor velen ophielden te bestaan. In 2015 werden de rechten werknemers verder ingeperkt via aanpassingen in de wet, en in 2016 werd er officieel besloten dat de Confederatie van Onafhankelijke Vakbonden gesloten moest worden. Drie van haar leiders kregen een gevangenisstraf opgelegd. In 2018 werd een andere activist voor sociale rechten in elkaar geslagen door onbekende personen.
Op 9 november vorig jaar organiseerde Civil Defense een actie in de hoofdstad voor het democratiseren van de wetgeving omtrent vakbonden en het waarborgen van arbeidersrechten. Overwerkte werknemers en het niet uitbetalen van lonen zijn in de laatste jaren steeds vaker voorgekomen en zijn langzamerhand genormaliseerd. De actievoerders vroegen onder andere om het opnieuw legaliseren van onafhankelijke vakbonden en het uitbreiden van werkgeversinspecties.
Ongeveer 30 activisten deden mee aan de actie, waarna er veel nationale en internationale media aandacht voor was. In januari werd er een gesprek georganiseerd met Dirk Wiese, een Duits parlementslid van de sociaal-democratische partij. Uiteindelijk leidde dit tot aanpassingen in de wetgeving die werden doorgevoerd door het Kazachstaanse parlement. Zo zouden onafhankelijke vakbonden niet meer verplicht onderdeel moeten zijn van landelijke vakbonden. Ook werd de minimumvereiste afgeschaft dat minstens de helft van de werknemers binnen een sector gemobiliseerd moet zijn om een vakbond op te richten. Gepaard met meer veranderen kan de vrijheid van samenkomst beter worden gewaarborgd.
De afgelopen jaren zijn in de grootste kuststad van Cambodja, Sihanoukville, honderden commerciële gebouwen uit de grond gestampt. Aangetrokken door de gunstige infrastructuur van de Sihanoukville haven, bouwden Chinese investeerders talloze commerciële locaties zoals hotels, restaurants en casino’s. Met name de nieuwe casino’s maken pijnlijk duidelijk hoe deze plannen voltrokken worden met volledige minachting voor de Cambodjaanse waarden – gokken is namelijk illegaal voor de Cambodjaanse lokale bevolking. De torenhoge wolkenkrabbers, de straten vol afval en neonborden op ieder gebouw hebben Sihanoukville in minder dan vier jaar onherkenbaar veranderd.
Terwijl door de hele stad het aantal nieuwe gebouwen zich blijft vermenigvuldigen, groeit ook de wrok onder de lokale bevolking. Naast de aantasting van hun land, veroorzaken de bouwwerkzaamheden en bijkomende groei van de stad ook enorme milieuproblemen. De burgers kampen met problemen als watertekorten, afval dat zich op straat opstapelt en rioolwater dat openlijk in zee wordt gedumpt.
Mother Nature Cambodia is een van de organisaties die hun platform gebruikt om deze ontwikkelingen aan de kaak te stellen. Een groep jonge milieuactivisten heeft actie ondernomen om de illegale aantasting van hun stranden en de enorme afval- en rioolcrisis te stoppen. Ze hebben verschillende protesten georganiseerd, zoals demonstraties, een grote gemeenschappelijke strandopruiming en een uiterst rustige fietstocht die desalniettemin door de politie werd tegengehouden (lees meer over deze actie hier).
De milieuactivisten nemen een behoorlijk risico om hun stad te beschermen en voor hun rechten op te komen. Onder de dictatuur van Hun Sen zijn de gevolgen voor burgerlijke ongehoorzaamheid ernstig, wat ook een van de redenen is waarom ze juist de noodzaak voelen om zich uit te spreken. De dictatuur van Hun Sen deed afstand van elke pretentie dat Cambodja een democratie was, onder andere door het opheffen van de weinige onafhankelijke mediakanalen en het verbieden van de belangrijkste oppositiepartij. Wat overblijft is verandering te bewerkstelligen door middel van burgerbewegingen. De activisten eisen dat de dictatuur plaatsmaakt voor een nieuwe, democratische regering. De enige manier om dit te bereiken is het hervatten van vreedzame protesten en het aansporen van de Cambodjaanse bevolking om zich te verenigen voor een betere toekomst. Langzaamaan beginnen de Cambodjanen zich te beseffen dat opstand van de bevolking de enige manier is om een verandering van het regime af te dwingen.
Het Actiefonds ondersteunt de milieuactivisten in Cambodja in hun strijd tegen de Hun Sen dictatuur en de destructieve aantasting van Sihanoukville.
Het woningaanbod staat zwaar onder druk. Koopwoningen zijn nog nooit zo duur geweest, en huurwoningen zijn alsmaar schaarser. Het landelijk tekort is opgelopen tot 315.000 woningen. Gepaard met een alsmaar flexibelere arbeidsmarkt is een veilige en stabiele woonsituatie voor velen onbereikbaar—sinds 2009 is het aantal daklozen meer dan verdubbeld. Short Stay, No Way kraakte daarom in Den Haag een oud kantoorpand dat opgekocht is door het Amsterdamse investeringsfonds RE:BORN, uit protest tegen een woningbeleid dat huisjesmelkers en vastgoedbedrijven bedient, ten koste van betaalbare en stabiele woningen.
Zowel de sociale als de particuliere huursector staan al jaren lang steeds meer onder druk. Tijdens de financiële crisis stokte de bouw van nieuwe koopwoningen, en als gevolg van de lage rente werden de woningen die wel beschikbaar waren opgekocht door investeringsmaatschappijen. Woningspeculatie zorgt tot de dag van vandaag voor leegstand. Door de recente stikstof-affaire is de bouw van nieuwe woningen wederom tot een halt geroepen, en neemt de druk op het woningaanbod toe; koopwoningen zijn nog nooit zo duur geweest als nu.
Ook heeft de sociale huursector het zwaar, grotendeels door de verhuurdersheffing die in 2013 werd ingevoerd. In de nasleep van de financiële crisis was het ingevoerd om het begrotingstekort te verminderen, al is het ondertussen een achterhaald instrument. Er vloeit jaarlijks 1,7 miljard euro van woningcoöperaties naar de staatskas, geld dat niet kan worden geïnvesteerd in onderhoud of nieuwe woningen. Ook zijn coöperaties onder de grote financiële druk genoodzaakt om de bestaande woningvoorraad op de markt te zetten.
Tegelijkertijd is de vraag naar sociale huurwoningen alsmaar groter. Door de vele flex- en tijdelijke arbeidscontracten zitten vooral jongeren in een kwetsbare positie als huurder. Gepaard met de Wet Doorstroming Huurmarkt uit 2016, waardoor er huurcontracten van maximaal twee jaar mochten worden afgesloten, is het vinden van een stabiele woonsituatie bemoeilijkt.
Dit woningbeleid, waarbij de particuliere sector direct en indirect gesubsidieerd wordt, ten koste van de beschikbaarheid, betaalbaarheid en kwaliteit van sociale huurwoningen, heeft sinds 2009 mede geleid tot meer dan een verdubbeling van het aantal daklozen tussen de 18 en 65 jaar, tot bijna veertigduizend. Het aantal dakloze jongeren en mensen met een migratie-achtergrond is zelfs verdrievoudigd. Het CBS vermeld dat deze aantallen exclusief de mensen zijn die niet geregistreerd staan of kunnen staan als dakloos, of illegaal in Nederland verblijven. Het totale woningtekort is in 2019 zelfs vastgesteld op 315.000, wat onder andere bestaat uit daklozen, thuislozen, mensen die permanent op campings en vakantieparken verblijven, en gescheiden stellen die noodgedwongen samenwonen.
Short Stay, No Way accepteerde niet langer dat bedrijven het stedelijke landschap domineerden. Wie er in de stad woont, hoe het woningaanbod eruit ziet en hoeveel woningen kosten, worden bepaalt door een publiek-privaat syndicaat. De sociale en gemeenschappelijke publieke en privé-ruimtes delven het onderspit, ten gunste van winstgevende projecten. De actiegroep kraakte daarom op 1 mei een oud kantoorpand in Den Haag, waar jarenlang maatschappelijke organisaties gevestigd waren.
Amsterdams beleggingsfonds RE:BORN kocht het pand om er 30 luxe-appartementen te vestigen met een zogeheten ‘short stay’-constructie, waar huurders maximaal zes maanden in kunnen wonen. Ideaal voor expats, terwijl de woningnood toeneemt. Bedrijven zoals RE:BORN profiteren van het faillissement van sociale woningcoöperaties en nemen geen verantwoordelijkheid voor maatschappelijke problematiek. Die ligt bij de Nederlandse overheid, die juist de druk op de sociale huursector systematisch opvoert en de particuliere sector subsidieert, terwijl ook het aanbod van koopwoningen stokt, de prijs opgedreven is, en vastgoedbeleggers vrij spel hebben.
Het actie Short Stay, No Way kreeg aandacht van media, de lokale politiek en buurtbewoners. Lokale partijen Groenlinks en HSP (Haagse Stadspartij) hebben vragen gesteld in de gemeenteraad over het project van RE:BORN. Ook heeft de actiegroep buurtbewoners kunnen mobiliseren door het verspreiden van vijf duizend brieven in de buurt met de oproep om Martijn Balster (Wethouder Wonen, Welzijn en Sport) een brief te sturen om hun ongenoegen te laten blijken, wat heeft geleid tot een gesprek. Vooralsnog wacht Short Stay, No Way op antwoorden op de raadsvragen en organiseert het op 31/7 en 1/8 de Woonactiedagen, voor het recht op wonen én het recht op de stad, tegen haar uitverkoop en gentrificatie.
In Tanzania vechten activisten tegen de structurele onderdrukking van mensenlevens. Specifiek gefocust op gezondheids- en milieuproblematiek zet een organisatie* zich in voor een duurzaam en rechtvaardige samenleving waar machtsmisbruik en exploitatie uitgebannen zijn. Door middel van coalitievorming met lokale leiders, burgers en mensenrechten-activisten voeren ze campagne voor gelijkheid en gelijke kansen voor iedereen. Onder de dreiging van Covid-19 werd er actie gevoerd voor het volgen van de internationale veiligheidsmaatregelen—de Tanzaniaanse regering weigert dat—met als gevolg dat gemarginaliseerde groepen het hardst getroffen worden.
De Tanzaniaanse regering heeft zich weinig aangetrokken aan de verspreiding van Covid-19. Bij de vaste veeveilingen in Pugu worden nauwelijks desinfectie maatregelen getroffen. Ook heeft de president opgeroepen tot het blijven bezoeken van gebedshuizen. Het gebrek aan voorschriften en maatregelen zal de grootste impact hebben op kwetsbare, gemarginaliseerde groepen. Mensen met een laag inkomen, in informele wijken, hebben de minste toegang tot medische hulp en coronatesten, waardoor het virus snel kan verspreiden in openbaar vervoer en op markten waar sociale distantiëring onmogelijk is.
De organisatie voerde actie samen met burgers en activisten door te demonstreren in Pugu. De lokale regering werd opgeroepen veiligheidsmaatregelen te nemen tegen de verspreiding van het coronavirus op plekken waar sociale distantiëring moeilijk is. Het Actiefonds steunde de organisatie daarnaast met het maken en verspreiden van flyers en ander campagne-materiaal en het starten van een petitie.
De actie was succesvol. De veeveilingen in Pugu waren tijdelijk gestopt om desinfectie-maatregelen te volgen, alvorens weer te openen. Ook neemt de nationale overheid meer actie om de verspreiding van het virus tegen te gaan, onder andere met verbeterde informatievoorziening.
*Om veiligheidsredenen blijft de organisatie anoniem
In 2017 werd in Brazilië het collectief Agentes Agroflorestais Quilombolas (AAQ) geboren. Als eenheid van jonge quilombola’s treden ze in de voetsporen van hun oudere leiders die hen voorgingen in de strijd om hun landrechten. Ze ondernemen acties tegen de Braziliaanse overheid en autoriteiten om de schending van mensenrechten en de vernieling van hun leefomgeving aan te kaarten en te bevechten.
Het Ministerie van Infrastructuur (DNIT) van de Braziliaanse regering maakt uitbreidingsplannen voor een snelweg die dwars door het land van de quilombola’s zal lopen. De quilombola is een populatie van zwarte mannen en vrouwen die in de 18e en 19e eeuw in Guinee-Bissau zijn ontvoerd en door Ierse bezetters tot slaaf zijn gemaakt in Maranhão. De eerste, kleinere snelweg op hun grondgebied werd in 1940 aangelegd en nu wil de Braziliaanse regering deze verder uitbreiden om het transport van soja en erts naar Europa, Japan en China te vergroten. De bouw ging van start zonder overleg met de quilombolas. Bomen zijn gekapt, beekjes zijn dichtgeslibd, huizen zijn vernield en mensen zijn bedreigd door overheidsfunctionarissen.
Door directe actie in 2017 schortte de AAQ de bouwvergunning op en lukte het de verdere bouw van de snelweg stil te leggen. Echter, met de verkiezing van de fascistische president Jair Bolsonaro, wil DNIT de uitbreiding van de snelweg voltooien. Als dat gebeurt, kunnen we spreken van verwoesting van de quilombola cultuur. Meer dan 2000 mensen zullen van hun land worden verdreven en hun eeuwenoude levenswijze zal worden vernietigd, enkel om het transnationale kapitaal te voeden.
Om dit tegen te gaan, ondernam de AAQ directe politieke actie door 200 jonge quilombola drie dagen te laten kamperen bij een overheidsinstantie in de stad São Luís, de hoofdstad van de staat Maranhão. Het doel van het kamp was om nationale en internationale aandacht te vestigen op de dreiging van ecologisch- en institutioneel racisme en de uitbreiding van de snelweg te voorkomen.
Het Actiefonds steunt AAQ in hun strijd! Blijf op de hoogte en volg hun acties via de website en volg de Instagram voor updates en video’s over de kwestie.
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu