De regio Chocó

Al eeuwenlang wordt deze regio voornamelijk bewoond door de gemarginaliseerde Afro-Colombiaanse minderheid en de overgebleven Emberá, de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Ondanks de rijke biodiversiteit en de unieke culturele geschiedenis is Chocó is door een gebrek aan aandacht van de centrale overheid al decennialang één van de armste en meest onderontwikkelde regio’s van Colombia.

De Golf van Tribugá is nu nog een broedplaats voor de bultrugwalvis.

Nieuwe haven

Volgens de Colombiaanse regering zal de haven – die met name de verbinding van Colombia met China en Japan moet verbeteren – een einde maken aan de achtergestelde positie van Chocó en haar inwoners. Ondanks mooie beloftes van de overheid zijn de inwoners echter tegen de uitvoering van dit megaproject omdat ze vrezen dit het hun manier van leven zal vernietigen. Een groot deel van de bevolking leeft namelijk van de visserij. Verder wordt gevreesd dat de komst van een haven onherstelbare schade toe zal brengen aan dit bijzondere natuurgebied.

Dertig dagen actie

Lokale bewoners van het departement Chocó hebben zich verenigd in de groep Colectivo de Comunicaciones en Puja. Zij proberen door middel van film, kunst en andere communicatiemiddelen hun gemeenschap, cultuur en hun bedreigde leefomgeving onder de aandacht te brengen, en te voorkomen dat de haven er komt. In de gehele maand juli gaat de groep Colectivo de Comunicaciones en Puja campagne voeren tegen de aanleg van een haven in Tribugá.

LGBTQIA+ rechten in Venezuela

Hoewel homoseksualiteit officieel nooit verboden is geweest in Venezuela wordt de LGBTQIA+ gemeenschap in Venezuela nog altijd gediscrimineerd. De politieke crisis en de humanitaire malaise in Venezuela, maken het lastig voor de LGBTQIA+ gemeenschap om aandacht te vragen voor hun gemarginaliseerde positie. Daarbij zorgt de huidige wetteloosheid in Venezuela ervoor dat veel LGBTQIA+ activisten bedreigd worden. Dit heeft ertoe geleid dat veel prominente activisten Venezuela ontvlucht zijn. Desondanks voert Movimiento Somos sinds 2016 actief actie om de positie van de gemeenschap in Venezuela te verbeteren.

Pride 2019

Tijdens deze Pride zal aandacht gevraagd worden voor de gemarginaliseerde positie van de gemeenschap in Venezuela en Movimiento Somos wil expliciet de Pride als platform gebruiken om de LGBTQIA+ gemeenschap onderdeel te maken van de strijd voor democratie in Venezuela.

Fort Europa

Sinds de zogenoemde vluchtelingencrisis van 2015 worden de muren rondom de Europese Unie (EU) steeds hoger opgetrokken. Als gevolg van de militarisering van de Europese buitengrenzen en controversiële deals met derde landen – zoals het in 2016 gesloten EU-Turkije vluchtelingen akkoord en het in 2017 gesloten ‘Memorandum van overeenstemming’ met Libië – wordt het steeds moeilijker voor vluchtelingen een veilig heenkomen in Europa te zoeken. De enorme aantallen migranten die omkomen in de Middellandse Zee en de erbarmelijke situatie waarin veel migranten zich bevinden aan de grenzen van Europa zijn daar de bewijzen van.

Gesloten grenzen en detentiecentra

Als een direct gevolg van de harde Europese opstelling ten aanzien van vluchtelingen neemt het geweld tegen hen toe. Zo heeft Turkije sinds de EU-Turkije deal het merendeel van de grenzen gesloten voor Syrische vluchtelingen en zijn er talloze berichten in de media verschenen over beschietingen van Turkse militairen op Syrische vluchtelingen, die het oorlogsgeweld in Syrië proberen te ontvluchten.

Ook vanuit Libië, het andere land waarmee de EU een vluchtelingenovereenkomst heeft gesloten, bereiken ons vreselijke berichten. In Libië zitten duizenden migranten vast in detentiecentra waar zij in inhumane omstandigheden verblijven en waar zij dikwijls te maken krijgen met ernstig (seksueel) misbruik door hun bewakers zoals dit rapport van de Woman’s Refugee Commission laat zien

Reden voor actie

De enorme aantallen migranten die omkomen in de Middellandse Zee, de militarisering van de Europese buitengrenzen en de controversiële deals die worden gesloten met discutabele landen rondom Europa zijn allemaal redenen om actie te blijven voeren tegen het harde migratiebeleid van Nederland en de EU.

Als een reactie op de mainstream pride evenementen, die in Nederland volgens de organisatie in toenemende mate commercieel en feest-georiënteerd zijn, heeft Queer Pride Groningen besloten om een eigen pride in Groningen te organiseren. Een pride, die in de traditie van de LGBTQIA+-protesten wel politiek, inclusief en radicaal van aard is. Het Actiefonds deelt dan ook de mening van Queer Pride Groningen, dat de prides in Nederland wel wat inclusiever en radicaler mogen zijn.

Naast de drukbezochte pride mars, organiseerde Queer Pride Groningen informatieve bijeenkomsten, exposities en filmavonden waar de enorme culturele en etnische diversiteit binnen de LGBTQIA+-gemeenschap onder de aandacht werd gebracht.

Wereldwijd

In de Arabische wereld vonden veel evenementen plaats omtrent G4S – een Brits beveiligingsbedrijf dat Israël helpt met het beheren van gevangenissen, waar duizenden Palestijnen – in veel gevallen zonder rechtszaak – vastzitten en soms gemarteld worden. Een van de campagnes van de BDS-beweging is gericht op G4S, met als gevolg dat het bedrijf nu uit veel Arabische landen wordt geweerd.  Evenementen vonden plaats in Koeweit, Jordanië, Egypte en Marokko.

In Afrika organiseerden activisten ook tientallen evenementen – in Botswana, Swaziland, maar voornamelijk in Zuid-Afrika, waar historisch gezien de link met Palestina zeer sterk is. In Latijns-Amerika is de aandacht voor Palestina ook groot, meerdere evenementen werden georganiseerd in Chili, Argentinië, Brazilië, Colombia en Mexico.

Foto: Studenten protesteren tegen de banden die hun universiteit heeft met Israël

In de Verenigde Staten werd vooral door studenten aandacht besteed aan de Israeli Apartheid Week. Op twintig campussen waren er evenementen. En door heel Europa werden er meer dan honderd evenementen georganiseerd, die soms te maken kregen met repressie vanuit de staat: in Wenen zegde een museum onder druk van de staat een informatieavond met de Zuid-Afrikaanse, anti-apartheid activist Ronnie Kasrils af. Ook in Duitsland en Frankrijk kregen BDS-activisten te maken met staatsrepressie.

Foto: de Zuid-Afrikaanse, anti-apartheid activist Ronnie Kasrils sprak in Wenen, Bern, Genève, Londen en Berlijn.

Palestina

In Palestina zelf stonden er logischerwijs ook evenementen op de planning. In Ramallah kwamen 800 activisten bij elkaar op de zesde nationale BDS-conferentie, maar ook in Jeruzalem en Nablus kwamen mensen samen.

Het Actiefonds steunde de opening van de Israeli Apartheid Week. Deze vond plaats in Gaza. De openingstoespraak werd gegeven door Sabran Najjar, de moeder van de 20-jarige verpleegster die tijdens protesten in Gaza door de IDF (Israeli Defense Forces) werd doodgeschoten – Razan Najjar.

Foto: De 20-jarige verpleegster Razan Najjar, doodgeschoten door de IDF.

Verbinding

Gelukkig zijn er mensen die op zoek gaan naar de raakvlakken tussen mensen, die zoeken naar verbinding en een oplossing voor het geweld. Deze dappere mensen, die leven in gewelddadige tijden verdienen onze steun. Een van de groepen die mensen wil verbinden is SOSUCCA, een ngo die voortkomt uit de Zuid-Soedanese studentenbeweging.

Het geweld creëert een grote afstand tussen personen van verschillende etnische groepen, verschillende clans en verschillende families. SOSUCCA organiseerde een congres dat mensen van verschillende groepen bij elkaar bracht. Tijdens dit congres konden mensen open spreken over hun ervaringen en trauma’s, met als doel de afstand tussen groepen mensen te verkleinen en het vreedzaam samenwonen te bevorderen. Het Actiefonds maakte dit congres financieel mogelijk en het congres was een succes!

De Zuid-Soedanese minister Awut Deng Acuil (links) van Gender, Social- and Child Development opende het congres, zij won in haar leven meerdere prijzen voor haar inzet in vredesprocessen.

Hoe nu verder?

De dialoog bleek voor de aanwezigen zeer motiverend te werken: ze besloten dat ze dit vaker willen doen, op meer plekken en met speciale thema’s. Op de planning staan nu: dialoogsessies gericht op jongeren, vrouwen en ouderen; dialogen met leden van het parlement en de politie; trainingen over het oplossen van conflict en het verwerken van trauma’s en sportactiviteiten om de onderlinge vrede te bevorderen. Ook staan de eerste twee congressen in andere staten gepland, in twee andere staten organiseert SOSUCCA binnenkort congressen.

Ook jij kan helpen!

Het Actiefonds is in de maand mei keihard aan het werk om 250 nieuwe donateurs te krijgen. Zo kunnen we nieuwe actiebewegingen steunen – zij kunnen met beperkte middelen een enorme verandering teweegbrengen! Word donateur van Het Actiefonds en samen zetten we een stap naar een inclusieve, schone en eerlijke wereld!

Donateur worden kan via deze link: https://hetactiefonds.nl/doneer-nu/

Documentaire: Censored Fellowbeings

Narikurava

De Narikurava zijn van origine een groep rondtrekkende mensen. Ze woonden in bossen en leefden van de jacht. Vanwege de jacht op – vaak beschermde – wilde dieren, wilden de Indiase autoriteiten niet langer dat de Narikurava in bossen leefden en jaagden. Ze dwongen de mensen in speciaal voor hen gebouwde wijken te wonen. De huizen zijn er van slechte kwaliteit, er is geen straatverlichting, weinig werk en het drinkwater is vervuild.

Stigma

Er heerst een stigma op de groep. Vanaf 1871 vielen ze onder de Criminal Tribes Act. Dit hield in dat de koloniale regering ervan uit ging dat bepaalde criminaliteit – zoals stelen- een kenmerk van deze groep was. In 1952 verviel deze wet, maar het stigma bleef. Nog steeds ervaren de Narikurava stigmatisering door de politie en in de media, en worden zij gediscrimineerd door de rest van de bevolking.

Verkiezingen

In 2019 zijn er voor het eerst in twaalf jaar verkiezingen voor de Panchayat – de onderste bestuurslaag van India – op dorpsniveau. In elk dorp kiezen de bewoners een dorpspresident, voorzitter en raadgever. Op dit moment heeft geen enkel dorp een bestuurslid uit de Narikurava groep. Wanneer zij bestuursleden kiezen kunnen zij zorgen voor basisvoorzieningen en een verbeterde leefomstandigheden.

Tactiek

Aruvi Trust helpt mensen tijdens de komende verkiezingen op verschillende vlakken van het stemproces. Ze zorgen dat mensen de kiezerspassen op de juiste manier invullen, zodat de kiesraad ze goedkeurt. Daarnaast komt het vaak voor dat grote politieke partijen mensen uit lage kaste omkopen – een stem is geld waard. De actiegroep wil mensen informeren en bewust maken van het feit dat een volksvertegenwoordiger uit de groep meer voor elkaar krijgt dan een eenmalige geldsom

Aruvi Trust steunt mensen die zich verkiesbaar willen stellen met het inleveren van documenten. Als ze gekozen worden zal Aruvi Trust ze bijstaan met kennis over de plichten en verantwoordelijkheden van volksvertegenwoordigers.

Eerder protesteerde mensen uit de Narikurava groep voor een fatsoenlijke weg naar hun wijk. Na veel inspanning en langdurig protest kregen ze die weg ook. Aruvi Trust gaat ervan uit dat vertegenwoordiging vanuit de groep in de politiek een makkelijkere manier is om de precaire situatie van de Narikurava te verbeteren.

Verkiezingen

De acties van de actiegroep zijn juist nu belangrijk: in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van Indonesië speelden sentimenten op tegen migranten, minderheden en de LGBTQIA+ gemeenschap. Deze werden aangewakkerd door de oud-generaal en kandidaat Prabowo Subianto.

Acties

Aliansi Barisan Kesetaraan wil met demonstraties en publieke toespraken het conservatieve deel van de bevolking van Java laten beseffen dat mensenrechten gelden voor iedereen, ongeacht seksuele oriëntatie of gender. Daarnaast richten ze zich op de Indonesische regering: de actiegroep wil dat zij een wet aannemen die een einde moet maken aan seksueel geweld.

Het regime

Omar al-Bashir kwam aan de macht in 1989 na een militaire coup op de regering van Sadeq al-Mahdi. Kort nadat Bashir aan de macht kwam verbood hij politieke partijen en zette hij de militaire junta af, waardoor hij de absolute macht in handen kreeg. Het doel van Bashir was om een langlopend conflict op te lossen tussen noord- en zuid-Sudan. In 2005 kwam het eindelijk tot een oplossing van dit conflict. Op dit moment kwam echter de bevolking van Darfur in opstand. Zij kwamen in opstand tegen de achtergestelde positie van Afrikaanse bevolking ten opzichte van de Arabische bevolking. Bashir machtigde Arabische milities – zoals de Janjaweed – om deze opstand de kop in te drukken, met alle gevolgen van dien: tussen 2003 en 2008 vermoordden deze milities meer dan 300.000 mensen en vonden er op grote schaal verkrachtingen plaats. Sinds 2009 zoekt het Internationaal Strafhof (ICC) de Soedanse president, om hem te kunnen veroordelen voor deze genocide.

De opstand

In december 2018 voerde de Soedanese regering een aantal prijsverhogingen door, onder andere op brood en brandstof. De protesten tegen deze prijsstijgingen ontaarden in een massale uiting van algehele ontevredenheid over de politieke situatie en de levensstandaard van Soedanezen. Sindsdien gaan door het hele land duizenden mensen de straat op. Een slogan – bekend van de Arabische opstanden in 2011 – klinkt nu ook in Sudan op de straten: ‘The people want to bring down the regime’  الشعب يريد إسقاط النظام) ). Wat opvalt is de grote aanwezigheid van vrouwen in de protesten, zo rond de 70% van de demonstranten zijn vrouw. Ook demonstreren de Afrikaanse en Arabische inwoners van Soedan samen tegen Bashir. Het regime reageert met harde repressie: tientallen demonstranten stierven al door kogels van veiligheidstroepen en nog veel meer mensen raakten gewond.

De demonstraties bereikten afgelopen weekend een nieuw hoogtepunt. Afgelopen zaterdag vonden er enorme protesten plaats in Khartoem. Tienduizenden Soedanezen gingen de straat op. Veiligheidstroepen schoten op demonstranten, met zeven doden en tientallen gewonden als gevolg, daarnaast arresteerden ze alleen deze zaterdag al 2.500 demonstranten. Delen van het Soedanese leger weigeren sinds dit weekend de demonstranten te onderdrukken en beschermden in sommige gevallen zelfs de demonstranten. Wanneer we kijken naar eerdere opstanden, kan dit een cruciale ommekeer zijn in de politieke situatie van het land.

Nederland

Ook in Den Haag was er zaterdag een demonstratie. Deze demonstratie was in solidariteit met de opstand in Soedan en met gevluchte Soedanezen in Nederland die dreigen te worden uitgezet.

Tijdens een eerdere demonstratie, droeg iemand een bord met de oproep: ‘Europese banken dienen berecht te worden’. Jarenlang investeerden Europese banken en pensioenfondsen in oliemaatschappijen die samenwerken met het regime van Bashir. Van de olie-inkomsten, de grootste inkomensbron van Soedan, wordt 60-80% uitgegeven aan wapens.

Ondanks dat er al tientallen jaren aanwijzingen zijn dat mensen in Soedan opgesloten en gemarteld worden blijft de Immigratie- en Naturalisatiedienst gevluchte Soedanezen uitzetten. Een voorbeeld is de zaak van Ezzedine Mehimmid – een 25-jarige gevluchte man uit Darfur. Afgelopen januari zette de marechaussee Mehimmid met veel geweld op een KLM vlucht naar Nairobi, zoals te lezen is in een verslag van iemand die zich op deze vlucht bevond. Vanaf Nairobi is Mehimmid naar Khartoem gebracht, het is onduidelijk hoe het nu met hem gaat.

Het is belangrijk dat er ook vanuit Nederland solidariteit is met de opstand tegen de autoritaire Bashir. Het regime van Bashir kan alleen bestaan van het geld dat fossiele bedrijven betalen voor Soedanese olie. Deze bedrijven – samen met de banken en pensioenfondsen die in hen investeren – hebben een verantwoordelijkheid, waar wij ze op kunnen wijzen. Mensen die vluchten voor de misdaden van Bashir, moeten opgevangen worden. Het moet over zijn met het uitzetten van gevluchte Soedanezen door de IND, de marechaussee en KLM. Steun de Soedanese opstand op 20 april in Den Haag!

Actie!

Door financiële steun van Het Actiefonds zijn ongedocumenteerden in staat deel te nemen aan verschillende acties. Zo organiseerden ze een solidariteitsdemonstratie met een hongerstaking in een uitzettingscentrum, waar meerdere van hen zelf vast hebben gezeten. Verder gingen zij naar een antiracisme demonstratie in Londen en een een solidariteitsdemonstratie met de Rohingya.

CARAG houdt een solidariteitsdemonstratie met een hongerstaking in een uitzettingscentrum

Het is belangrijk dat er niet alleen over, maar juist met vluchtelingen wordt gepraat. Door wederzijdse hulp en protesten pakken ongedocumenteerden binnen CARAG hun autonomie terug in het migratiedebat!