Het Europese migratiebeleid is racistisch en dodelijk. De EU steekt miljarden euro’s in het wegsturen en voorkomen van migranten in Europa, terwijl ze de opvang opzettelijk ellendig houdt. Over de hele wereld zien we hoe grensmuren worden opgetogen en het recht op vrij verkeer, zeker voor zij die het het meest nodig hebben, drastisch wordt ingeperkt.

In de EU stuit de inperking van migratie op regelrechte onmenselijke praktijken. Bulgarije zet met EU-geld migranten gevangen in kooien. Frontex voert dodelijke en illegale pushbacks uit op de Middellandse Zee. Marokko dropt migranten die het Spaanse Melilla in willen komen zonder kaart of drinken in de Sahara. Maar het continent van de universele mensenrechten heeft er alleen maar de mond vol van als andere landen iets verkeerd doen.

Amsterdam Light Festival

Wat is een geschikter moment om de hypocriete schendingen van het recht op vrij verkeer aan te kaarten dan tijdens het Amsterdam Light Festival? Terwijl toeristen en Nederlanders zich in bootjes vergapen aan de kunst, hield Watch The Med begin december zijn internationale vergaderweekend van de alarmphone. Door spandoeken met LED-lichten op de bruggen van de Light-route vast te maken bracht Watch The Med de mensen onder de aandacht voor wie een boottochtje beslist geen moment van ontspanning en genot is, maar een levensgevaarlijke en angstaangjagende onderneming.

De actie werd goed ontvangen door de bezoekers van het Light Festival. Sommige boten scandeerden de leuzen op de spandoeken, en anderen toeterden uit solidariteit. De organisatie was er minder over te spreken. Zij hadden na een luttele twee uur de meeste spandoeken weggehaald van de route.

Watch The Med

De alarmphone Watch The Med neemt de noodoproepen aan van boten in de Middellandse Zee om de betreffende kustwacht te informeren. Watch The Med documenteert alle noodgevallen van migranten op de gemilitariseerde Zee, waaronder het aantal mensen, de exacte locatie en of de kustwacht zich voldoende inzet om de mensen te redden.

Hun essentiële werk bevindt zich op de randen van Fort Europa. Het is daarom maar al te makkelijk voor Europeanen om niets te weten van wat zich daar afspeelt, of hun schouders erover op te halen. Met dit soort acties brengt Watch The Med de Middellandse Zee naar het hart van Europa. Wegkijken is geen optie. Stop de militarisering van de Middellandse Zee. Laat migranten door. Een zee hoort geen muur te zijn, maar een brug.

Van 14 tot 17 november 2022 werden 17 faculteiten in 11 universiteiten bezet. De studenten eisten samen met docenten, academici en andere sympathisanten dat de universiteit en de regering zo snel mogelijk concrete stappen zetten in de strijd tegen klimaatverandering. De bezetting maakt deel uit van de wereldwijde beweging End Fossil: Occupy, georganiseerd door Universities for the Climate (Univerzity za Klima).

Univerzity za Klima is opgericht in de lente van 2019 als reactie op de Fridays for
Future en hun klimaatstakingen op middelbare scholen. Univerzity za Klima probeert studenten, leden van de academische gemeenschap en geengageerde werknemers te betrekken. Ze zien universiteiten als belangrijke instellingen die een voorbeeld moeten zijn voor sociale verandering en klimaatrechtvaardigheid.

Tijdens de bezetting werden workshops, lezingen en filmvertoningen georganiseerd door de studenten, samen met professoren die hun lessen veranderden in colleges over klimaatverandering. Ook overnachtingen en een actiekeuken werden opgetrokken.

De acties vonden plaats in Praag, Brno, Ústí nad Labem, Hradec Králové en Olomouc. Op de laatste dag organiseerden de studenten een demonstratie. In Brno liepen de studenten naar de rechtenfaculteit van de Masaryk-universiteit, om de stopzetting van de samenwerking tussen de Universiteit en ‘Energetický a průmyslový holding’ (EPH), het grootste energieconcern in Centraal-Europa te eisen. In Praag praatten de studenten met premier Petr Fiala en overhandigden zij hun eisen aan de regering in het Úřad vlády České republiky, waar de regering zetelt.

Het Actiefonds is trots deze bezetting te hebben gesteund en zal de strijd tegen klimaatverandering blijven steunen.

Geopolitiek en grootkapitaal

Het is geen geheim dat China al jaren bezig is zijn grip op Zuidoost-Azië te verstevigen. Zo liet het al drie kunstmatige eilanden bouwen in de Zuid-Chinese Zee om er vervolgens militaire basissen op te vestigen. Zo ook de elf dammen die China sinds 2012 aanlegt in de Mekong. Deze barrages komen neer op een economische en ecologische houdgreep waarin de Zuid-Aziatische landen verkeren.

Sinds de constructie van de dammen is het rivierpeil van de Mekong gekelderd. In 2019 was het waterpeil lager dan de voorbije vijftig jaar. Tel hier de effecten van de klimaatcrisis bij op en je krijgt een ernstige situatie van aanhoudende droogte, plotselinge overstromingen en toenemende armoede in de Mekong-delta. Volgens de riviercommissie van de Mekong bevinden er al 40 procent minder vissen in de rivier dan tien jaar geleden.

Thaise suikerbedrijven maken van de gelegenheid gebruik om stukken land op te kopen in Thailand en Cambodja en er grote hoeveelheden suiker op te verbouwen. Door vele buitenlandse investeerders lukt het deze bedrijven om de oevers van de rivier om te toveren in een trieste monocultuur waar enkel het bedrijf profijt uit haalt. De natuur en de bewoners moeten het daarentegen ontgelden.

SEVANA

Vele dorpen en gemeenschappen kunnen het opdrogen van de Mekong niet meer aanzien. Vertegenwoordigers uit Cambodja, Vietnam, Laos en Thailand verenigden zich in SEVANA en kwamen deze september en oktober samen in Bangkok. De Thaise hoofdstad hield op dat moment de Mekong-ASEAN Environmental Week, waar politici en lobbyisten samen kwamen om een duurzame strategie voor Zuidoost-Azië uit te stippelen. SEVANA was ook aanwezig om te bepleiten dat de bewoners van de Mekong zeggenschap moeten uitoefenen op de toekomst van de rivier.

Het Actiefonds hielp SEVANA met het ontvangen en huisvesten van de vertegenwoordigers van de Mekong-gemeenschappen. Hierdoor lukte het SEVANA om meerdere activiteiten en bijeenkomsten te organiseren waarin de gemeenschappen informatie konden uitwisselen, maar ook ceremonies op de rivier waar ambtenaren en politici ook bij aanwezig waren. Hun aanwezigheid stond niet buiten kijf, omdat het dambouwbedrijf van tevoren al had laten weten dit niet op prijs te stellen. Het bedrijf had bovendien schoolspullen en kleren uitgedeeld in het gebied waar de ceremonies en acties werden gehouden om SEVANA een hak te zetten.

Toch schrikt dit de actiegroep niet af. Zolang de Mekong nog niet de oude is, blijven zij pleiten voor een einde aan de waterdammen, de landonteigeningen en de monocultuur.

In 1995 werden negen Nigeriaanse activisten uit Ogoni ter dood veroordeelt omdat ze streden tegen de boorpraktijken van Shell. Ogoni-land werd geteisterd door olielekken en slechte luchtkwaliteit, waardoor de bewoners in de streek nauwelijks nog konden ademhalen.

Door de toewijding van Ogoni-activisten als Isaac Agbara werd Shell na een 32-jaar lange rechtszaak vorig jaar eindelijk veroordeeld tot 45.9 miljard naira (ongeveer 100 miljoen euro, gecorrigeerd voor inflatie) aan herstelbetalingen aan Ogoni-land.

Onverklaarbare sterfgevallen

Maar de geschiedenis dreigt zich te herhalen. De Kereken Boue-gemeenschap luidt momenteel de noodklok. Deze gemeenschap woont aan de Zuidelijke grens van Ogoniland. Zij melden een onverklaarbare en desastreuze achteruitgang van het leven in hun dorpen. Gewassen drogen uit en verschrompelen, vruchten vallen van hun bomen voor ze rijp zijn, zwarte vlekken dwalen in de lucht boven hun hoofden, de stank van koolwaterstof vult de lucht en de regenval verkleurt. Maar het meest verontrustende is de plotselinge sterfte van mensen en dieren.

De gevolgen van deze grimmige situatie zijn toenemende armoede door mislukte oogsten, volksverhuizingen, en psychologische klachten door voortijdig verlies van dierbaren. Maar tot nu toe lijkt het geen enkele ambtenaar of politicus ook maar iets aan te gaan wat er bij de Kereken Boue gebeurt.

Aandacht

Het Kallop Humanitarian and Environmental center organiseert daarom demonstraties in Port Harcourt, de administratieve stad in de provincie, om het lot van de Kereken Boue kenbaar te maken bij de autoriteiten. Oliebedrijven verwoesten al decennialang levens in dit gebied, en geen rechtszaak lijkt ze tegen te houden om door te boren. Met steun van Het Actiefonds reisden ze daarom af naar Port Harcourt, gewapend met spandoeken en posters. Zij zullen niet toekijken hoe hun huis en haard langzaamaan zwart kleurt van de fossiele brandstoffen. 

Ze eisen klimaatrechtvaardigheid en een einde aan de fossiele industrie. Als er binnen drie maanden niets gebeurt, waarschuwen ze, zijn ze genoodzaakt over te stappen op directe actie, zoals snelwegblokkades.

Columbusdag

12 oktober was vroeger Columbusdag in Bolivia, maar sinds 2011 heet het officieel dekolonisatiedag (Día de la descolonisación). De Movimiento Maricas Bolivia markeerde de gelegenheid met een optreden naast het standbeeld van Columbus in La Paz om de verloren Inheemse seksuele en genderidentiteiten te onderstrepen. De performance heette ‘Memorial Abya Yala’, een herdeninkingsceremonie voor het continent dat algemeen bekend staat als Zuid- en Midden-Amerika. De actie werd bijgewoond door ongeveer 200 omstanders.

De performer, gehuld in een voor de Inheemse Boliviaanse cultuur kenmerkende whipala, beschuldigde de Bijbel en Spaanse kolonisten ervan heteroseksualiteit en genderbinariteit op het continent te hebben opgelegd, en schreef de namen van verdwenen inheemse seksualiteiten op een grote kaart van Abya Yala. Verder las-ie een gedicht voor van Francisco Godoy Vega. Hier is een fragment uit dat gedicht, la violencia naturalizada de santiago y el indio pícaro, met Nederlandse vertaling:

¿tiene una erótica evo morales?
¿tiene una erótica la chola o la mapuche?
¿dónde queda la memoria sexual de nuestras culturas ancestrales?
¿qué fue del sexo moche?
Nuestros cuerpos son erotizados cuando
al blanco le da la gana
la dictadura colonial sobre el cuerpo indio
sobre el deseo indio
es la afrenta a nuestras comunidades
somos re-expuestxs y exotizadxs
nos follan cuando quieren lxs blancxs
en su poder universal

Heeft Evo Morales een erotiek?
Heeft de Chola of de Mapuche een erotiek?
Waar is het seksuele geheugen van onze voorouderlijke culturen?
Wat is er gebeurd met Moche-seks?
Onze lichamen worden geseksualiseerd wanneer
de witte man er zin in heeft.
de koloniale dictatuur over het Indiaanse lichaam…
over het Indiaanse verlangen…
is een affront voor onze gemeenschappen.
we worden telkens weer blootgesteld en geëxotiseerd.
Ze neuken ons wanneer ze willen, de blanken
in hun universele macht

Bekijk de hele interventie hier:

De corrupte president Joko “Jokowi” Widodo lijkt de wind mee te hebben. Na twee ambtstermijnen is er volgens zijn partij een breed gedragen tevredenheid over zijn presidentschap in de samenleving en in het parlement. Zijn coalitie bevat ondertussen 7 partijen, die in totaal 81 procent van het parlement vertegenwoordigen.

Maar Jokowi’s tweede termijn komt aan zijn einde, en in de Indonesische grondwet staat dat geen enkele president meer dan twee termijnen mag dienen. Jokowi neemt hier geen genoegen mee, en gebruikt de brede steun die hij geniet om ofwel de verkiezingen uit te stellen, ofwel de grondwet aan te passen om een derde termijn mogelijk te maken.

Jokowi’s partij heeft één belangrijke argumenten voor deze grondwetswijziging: door de COVID-pandemie zou Jokowi als het ware van een paar jaren bestuur beroofd zijn die hij moet kunnen inhalen. Er staan nog grote projecten te wachten op voltooiing, waaronder de verhuizing van de Indonesische hoofdstad naar Oost-Kalimantan, die in 2024 moet beginnen. Dit moet natuurlijk onder de supervisie van de president gebeuren.

Socialist Union

De Socialist Union (SU) weet dat Jokowi’s steun vooral de vrucht is van corrupte dealtjes en vriendjespolitiek. Zijn ministers waren bijvoorbeeld aandeelhouders in bedrijven waarvan de Indonesische overheid PCR-testen kocht tijdens de pandemie. Volgens de SU betrekt Jokowi zo veel mogelijk partijen en politici op deze manier in zijn projecten, zodat de politieke klasse profijt heeft bij het aanblijven van de president.

Een groot deel van Jokowi’s argument berust op het feit dat hij heel populair zou zijn onder de Indonesische bevolking. De SU wilde laten zien dat daar niks van klopt. Zij organiseerden deze zomer verschillende massademonstraties door het hele land. Met hulp van het Actiefonds flyerden en posterden ze om te waarschuwen voor de aanstaande staatsgreep.

De SU strijdt vaker tegen de autoritaire neigingen van de Indonesische staat. Zo organiseerde zij deze augustus verschillende demonstraties door het hele land om te protesteren tegen de criminalisering van het communisme door de regering.

Oost-Kalimantan

Jokowi kondigde drie jaar geleden aan de hoofdstad te gaan verhuizen van Jakarta naar Oost-Kalimantan op Borneo.  De kosten van het faraonische project schat de regering op 33 miljard dollar. Jokowi wil in 2024 beginnen met de verhuizing, waardoor hij langer aan de macht zou moeten blijven om de operatie te overzien.

De noodzaak om te verhuizen komt vooral door de grote druk op de hoofdstad Jakarta. Daar wonen inmiddels tien miljoen mensen in de stad, plus nog 20 miljoen in de buitenwijken. Tel daarbij het stijgende zeeniveau op en een waterinfrastructuur die niet tegen de zeespiegel opgewassen is, en je zit met een tikkende tijdbom. Jakarta zakt langzamerhand de oceaan in.

Maar dat wil niet zeggen dat het verhuizen van de hoofdstad naar Borneo een logische oplossing is. Het vereist namelijk een kolossale hoeveelheid huizenbouw om tegemoet te komen aan de anderhalf miljoen ambtenaren die daar met hun gezinnen moeten wonen. Hierdoor komt het ecosysteem op het al prille eiland nog meer onder de druk te staan, zonder dat het duidelijk is of het plan gaat werken. De hoeveelheid nieuwe huizen zal namelijk naar alle waarschijnlijkheid leiden tot een zinkeffect in Oost-Kalimantan – net als nu in Jakarta het geval is.

Maar Jokowi kan geen afstand doen van zijn paradepaartje, en is van plan politici om te kopen en de grondwet te veranderen om zijn faraonische project te kunnen uitvoeren.

Overal in Nederland en Europa moeten oude bosssen plaatsmaken voor de uitbreiding van industriegebieden en snelwegen. Een schrijnend voorbeeld hiervan was het Sterrebos in Limburg, dat gekapt werd om de autofabriek VDL Nedcar te laten uitbreiden. Na weken van protest gingen de bomen uiteindelijk te gronde.

Activisten in het buitenland gebruiken bosbezettingen vaker als laatste redmiddel wanneer andere campagnes hebben gefaald. Zo is het Hambachwoud al jaren het decor van een strijd tussen klimaatactivisten en de bruinkoolmijn van energiebedrijf RWE. Ook de verschillende ZAD’s van Frankrijk tonen hoe een bosbezetting een effectieve actiestrategie kan zijn, die zelfs de komst van vliegvelden kan dwarsbomen.

Je kunt je afvragen hoe lang het duurt tot er een LelyZAD komt. In Nederland was de bezetting van het Sterrebos de eerste toepassing van deze strategie op Nederlandse bodem. En het zal niet de laatste zijn. Denk bijvoorbeeld aan Amelisweerd, een bos in Utrecht dat dreigt te verdwijnen om de A27 te laten verbreden. Op ikgadeboomin.nl kun je je al opgeven als bosbeschermer.

Climbers 4 Climate heeft onlangs met steun van het Actiefonds een skillshare-kamp georganiseerd in Duitsland. Een week lang trainden 70 bosbeschermers met klimmen, boomhutten bouwen, reddingsacties en banners ophangen tussen de bomen. Ook andere praktische vaardigheden kwamen aan bod, zoals het bouwen van composttoiletten en het onderhouden van een actiekeuken.

Daarnaast was er veel ruimte voor reflectie tijdens kamp. Klimacties lokken vaak nog machogedrag uit, en bevoorrechten vaak able-bodied cismannen. Vandaar dat er ook klimtrainingen en andere workshops werden gegeven zonder mannen, en waren er genoeg momenten om ook reproductie van sociale machtsstructuren binnen de klimaatbeweging aan te kaarten. Op deze manier bouwde de groep aan een duurzame en betrouwbare klimaatbeweging, die je niet zomaar laat bungelen in de bomen.

Ook meedoen? Sluit je aan!

De Rijksuniversiteit Groningen (RUG) wil zo graag een internationale reputatie opbouwen dat ze woningcrisis in de stad alleen maar verergert. Ieder jaar lezen we berichten over hoe studenten – vooral internationale – met grote moeite een kamer vinden. De universiteit had vier jaar geleden zelfs een noodtentenkamp opgezet om de woningcrisis enigszins te stelpen.

Ondertussen zijn we een pandemie en een recessie verder en het probleem is alleen maar erger geworden. Dakloze studenten bezetten vorig jaar uit protest het Academiegebouw van de RUG. Tussen 2020 en 2021 nam het woningtekort namelijk toe met zo’n 4500 extra dakloze studenten (26.500 in totaal), om nog maar te zwijgen over de huurprijzen die de lucky few moeten ophoesten. Huiseigenaren maken gretig gebruik van de situatie om studenten exorbitante huren te laten betalen. Want ja, die studenten kunnen toch bijlenen als ze het geld niet hebben?

Internationale studenten

Hoe huichelachtig deze manier van denken mag zijn, het heeft niet eens betrekking op de 9 duizend internationals die niet even bij ome DUO kunnen aankloppen. Zij komen aan in een studentenstad die nauwelijks plek voor ze heeft, zonder dat ze daar van tevoren voor gewaarschuwd zijn. Daarbovenop komt dat deze groep geen recht heeft op een studenten-OV, omdat ze geen Nederlands staatsburger zijn. Het gevolg hiervan is dat een woning buiten Groningen-stad zoeken ook geen optie voor ze is. Vergeet namelijk niet dat Nederland het duurste openbare vervoer van de EU heeft!

Bij de PvdA en de CU gaan al geluiden op om tijdelijke huurcontracten te verbieden. Dit lijkt misschien een goede oplossing, aangezien huisjesmelkers graag deze contracten gebruiken om de huur systematisch te verhogen. Maar vaste huurcontracten betekent enkel een obstakel erbij voor buitenlandse studenten die slechts voor een semester of jaar komen. Op deze manier blijven internationale studenten de dupe van het falende Nederlandse woonbeleid.

Woonstrijdkamp eist concrete oplossingen voor de woningcrisis in Groningen, zoals betaalbare woningen, gratis noodopvang en meer woningen op de universiteitscampus. Daarnaast moet de overheid ook studenten-OV’s verlenen aan internationals. Met steun van Het Actiefonds kampeerden studenten het weekend van 9 tot 11 september in het Noorderplantsoen om aandacht te vragen voor de aanhoudende woningcrisis, en te demonstreren voor hun woonrechten.

Want huizen zijn voor mensen, niet voor winst.

Het is niet de eerste keer dat de productie van palmolie tot problemen leidt. Het is bekend dat Indonesië en Maleisië grote delen van hun tropische oerwouden kappen om plaats te maken voor oliepalmen, met grote gevolgen voor de biodiversiteit en en het klimaat. Maar de inwoners van Mbonjo en Souza tonen hoe ook de bevolking het moet ontgelden.

Alphone Toko Sene, oude bewoner van Mbonjo, kan het niet meer aanzien: wanneer hij naar de begraafplaats loopt om het graf van zijn oom en tante te eren, ziet hij met argusogen toe hij de oliepalmen terrein winnen het terrein. De grond is eigendom van Socapalm, een groot Kameroens agrobedrijf dat slechts een filiaal is van het Luxemburgse Socfin. In 2010 beheerde Socapalm al bijna 80 duizend hectare aan grond in Kameroen, voornamelijk in rurale en afgelegen gebieden, die allemaal bestemd zijn voor de productie van palmolie. Socapalm staat de inwoners van Mbonjo voorlopig toe hun begraafplaats te betreden, maar wil in geen geval afstand doen van de grond waaronder de voorouders van het dorp begraven liggen.

Volgens Socfin is de toekomst van Socapalm “onlosmakelijk verbonden met de duurzame ontwikkeling van lokale bevolkingen en economieën”. Toch komt uit de praktijk een ander beeld naar voren, namelijk dat natuur en bewoners zo veel mogelijk moeten wijken om plaats te maken voor de lucratieve palmboom. Toko Sene: “Onze dierbaren liggen hier begraven. Het is niet normaal dat deze plaats wordt ingenomen door de plantages van dit agro-industrieel bedrijf. We willen dat ze onze heilige plaatsen respecteren.”

Ondanks aanhoudende klachten uit Mbonjo-Souza heeft Socapalm vorig jaar het keurmerk van duurzame palmolie (RSPO) gekregen.

Tijd dus om over te gaan tot actie. Met een demonstratie van 300 personen en relatief veel media-aandacht, is het de bewoners in augustus gelukt om de hypocrisie van Socapalm aan te kaarten, debatten tussen dorpsleiders en bestuurders op tv uit te zenden, en met Socapalm zelf om de tafel te zitten. De dialoog lijkt eindelijk geopend. Nu is het zien of het ze lukt om hun begraafplaatsen terug te krijgen van het landbouwbedrijf.

Sinds de Oslo-akkoorden van 1993 is Hebron verdeeld in twee bestuurlijke gebieden. Hebron H1 beslaat het grootste deel van de stad en wordt bewoond door grofweg 170.000 Palestijnen. Het tweede gebied, Hebron H2, valt onder de jurisdictie van het Israëlische leger en wordt bewoond door 34.000 Palestijnen en 700 Israëlische kolonisten.

In het verdeelde gebied van Hebron H2 wordt de Palestijnse bevolking voortdurend in de gaten gehouden met bewakingstechnologie zoals camera- en radarbewaking, gezichtsherkenning en smartphone-technologie. Naast het feit dat zij onder de militaire wet leven, worden ze voortdurend bedreigd en aangevallen. Hun meer dan 900 jaar oude olijfgaarden worden bijvoorbeeld regelmatig in brand gestoken door kolonisten, die hiervoor niet gestraft worden door het Israëlische leger.

Olijvenoogst

De olijvenoogst in Palestina vindt elk najaar plaats, waardoor deze maanden een cruciale periode zijn in het inkomen van vele Palestijnse families. Dit weten kolonisten maar al te goed. Vandaar dat tussen augustus 2020 en 2021 ern meer dan 9.300 olijfbomen werden vernietigd op de Westelijke Jordaanoever. Sinds 1967 verwoestten Israëlische autoriteiten en kolonisten maar liefst 800.000 olijfbomen. Het vernietigen van olijfbomen is een bekende tactiek van kolonisten om de Palestijnen van hun grond te verdrijven, aangezien het jaren duurt om opnieuw olijfbomen te planten die dezelfde opbrengst kunnen geven als volwassen bomen.

Daarom heeft AAH (Artists x Allies x Hebron) op meerdere plekken in de olijfgaarden van H2 bewakingscamera’s geplaatst. Deze camera’s zullen de beelden van de bomen livestreamen, om het geweld van de kolonisten te registreren. Op deze manier staren de camera’s terug in de oneindige elektronische blik van de IDF door dezelfde bewapende technologie te coöpteren. AAH wil helpen deze bomen te behouden en solidariteit tonen door ervoor te zorgen dat de bewoners en hun sumud (standvastigheid) niet alleen in de gaten worden gehouden, maar ook worden gezien.

Het Actiefonds is er trots op deze actie te ondersteunen. Wil je de live beelden zien? Klik dan hier!