In het gebied rondom de Svobada-centrale in Tsjechië worden hoge concentraties van het kankerverwekkende benzo[a]pyreen aangetroffen. De vervuilende cokesindustrie in de regio levert geen brandstoffen aan de lokale bevolking, maar exporteert vooral naar de Verenigde Staten. Ruim honderd activisten slaagden erin de centrale tijdelijk plat te leggen. Voor een rechtvaardige transitie!
Limiet
De actie was onderdeel van een vijfdaags klimaatkamp, georganiseerd door de actiegroep Limity Jsme My (“wij zijn de limiet”). Niet voor niets vond dit plaats in Ostrava, waar onlangs de eerste kolenmijnen werden gesloten. Die transitie verliep echter niet op een rechtvaardige manier: grote aantallen mijnwerkers verloren hun baan, en tevens een betaalbare energievoorziening. Bovendien zorgde de privatisering van de mijnwerkerswoningen voor verdere sociale problemen in de regio.
Energiearmoede
Met steun van Het Actiefonds vroeg Limity Jsme My daarom aandacht voor de samenhang tussen de ecologische crisis en sociale ongelijkheid, door (energie)armoede als centraal thema te kiezen voor deze editie van de jaarlijks terugkomende bijeenkomst. Hun boodschap: Ostrava is een schoolvoorbeeld van hoe het níet moet. Tijdens het dagelijkse programma waren er speeches, demonstraties en andere vormen van samenwerking met inwoners die werkzaam zijn of waren in de fossiele industrie. Zo konden er belangrijke stappen worden gezet in de richting van klimaatrechtvaardigheid.
Tussen mei en december organiseerde de actiegroep Movimiento Maricas Bolivia met steun van Het Actiefonds zeven dichterlijke straatinterventies. De interventies vonden plaats op of rondom belangrijke (feest)dagen op de katholiek-Boliviaanse kalender en boden een antiracistische blik op trans-, homo- en lesbofobie. Poëzie, straatkunst en activisme kwamen samen in deze reeks van transformatieve scènes. We lichten er twee uit.
Een rode rivier
Op 13 augustus, een week na de Dag van het Vaderland in Bolivia, zette de groep een interventie in gang geïnspireerd op de regels van de Chileense dichter Stella Díaz Varín:
Ze zeggen dat je een vlag met je mee draagt
Ja
Je draagt een vlag met je mee
Ik weet
dat de vlag dieprood is
Elke vlag is een rivier van bloed.
Een van de leden doorkruiste de stad La Paz met de nationale vlag achter zich aan gesleept, diens witte kleding besmeurd met rode vloeistof. De actie eindigde bij de Choqueyapu rivier, waar de vlag gewassen werd in het stromende water. “Hoe zwaar is de vlag, waar bloedt het landschap? Wat is het vaderland toch dat ons vervangt?” Met deze vragen gaven de activisten uiting aan de rouw die voor hen verbonden is aan de viering, waarin er volgens hen wordt voorbijgegaan aan het seksisme, chauvinisme en homo-lesbo-transfobie van alledag.
Onafhankelijkheid
Hoewel de hele maand augustus in het teken staat van de onafhankelijkheid van de Spaanse kolonisator, wijzen de activisten erop dat er in naam van het nieuwe vaderland nog altijd veel geweld plaatsvindt tegen personen die niet voldoen aan de heersende normen rondom seksualiteit en gender in de plurinationale staat. Dit terwijl deze normen juist hun oorsprong hebben in de 500 jaar van koloniale bezetting die aan de onafhankelijkheid vooraf zijn gegaan. De actie trok veel bekijks, en slaagde erin een discussie op gang te brengen over de anders heilig geachte gendermaatstaven.
Columbus
12 oktober staat in enkele landen nog bekend als Columbusdag. Ieder jaar groeit wereldwijd de weerstand tegen deze dubieuze feestdag, die de rampspoed van 1492 nog als een glorieuze “ontdekking” doet voorkomen. In Bolivia wordt sinds 2011 de Dag van de Dekolonisatie gevierd. Movimiento Maricas Bolivia (“beweging van Boliviaanse flikkers”, een geuzennaam) maakte van de gelegenheid gebruik om een herdenkingsceremonie te houden voor het Amerikaanse continent, dat tijdens een transnationaal congres van Inheemse delegaties in 1992 tot Abya Yala is hernoemd. Pal voor het omstreden standbeeld van Columbus.
Landkaart
Gehuld in een wiphala, vlag van de oorspronkelijke bewoners van de Andes, wees een activist de groep omstanders op de rol van de kerk en de Spaanse bezetter in het opleggen van heteroseksualiteit en de man-vrouw verdeling aan de oorspronkelijke bevolking. Vervolgens werden enkele benamingen van verdrukte Inheemse seksuele oriëntaties en genderexpressies op een grote kaart van het continent gekrijt. Opnieuw speelde een gedicht de hoofdrol, dit keer van schrijver en organizer Francisco Godoy Vega. “Waar is het erotische geheugen van onze voorouderlijke culturen?”, vraagt hij zich af. Dankzij het waardevolle werk van de marica-beweging komen de herinneringen langzaam weer terug.
Ondanks een uitzetting door de politie is de nieuwste strijd voor een echt autonome ruimte in Praag net begonnen!
Praag heeft dringend behoefte aan een autonome ruimte waarin mensen zich vrij kunnen uiten zonder de beperkingen van onze winstgedreven maatschappij. Sinds de ontruiming van het Autonoom Sociaal Centrum Klinika in januari 2019 is geen dergelijke ruimte meer over in de Tsjechische hoofdstad. Ondertussen wordt Praag geteisterd door duizenden lege, vervallen gebouwen en duizenden AirBnB-flats en bedrijfskantoren. Het centrum van Praag is een onleefbare plek geworden voor lokale ruimdenkende mensen.
Het collectief Opravdu Dobré Squaty (echt goede kraakpanden) was onder de indruk van Klinika en andere eerdere Tsjechische kraakpanden en sociale centra, en heeft besloten er zelf een op te richten. De leden wilden een nieuw sociaal centrum oprichten in een relatief centrale wijk van Praag. Het gebouw dat zij in gedachten hadden is eigendom van buitenlandse investeerders en staat sinds de jaren ’90 leeg.
Helaas is de mogelijkheid van onmiddellijke uitzetting door de politie zeer reëel in Tsjechië. De ODS hield daar al rekening mee en slaagde erin het gebouw vijf uur lang te kraken voordat het werd uitgezet. Hoe dan ook, de leden beschouwen hun actie als een succes. Volgens hen is zelfs het omvormen van een vervallen gebouw tot een radicale ruimte voor slechts één dag prijzenswaardig gezien het huidige klimaat in Praag.
ODS wil een solidaire samenleving waarin menselijk welzijn belangrijker is dan geld of bezit. Het gelooft dat het creëren van autonome eilanden in het huidige kapitalistische landschap een eerste stap is in het veranderen van de wereld. In een ruimte waarin iedereen zich vrij kan voelen om te verblijven en zich te uiten zonder te worden gediscrimineerd, kunnen mensen de huidige maatschappelijke en culturele normen uitdagen.
Terwijl Amsterdam zich klaarmaakt voor het jaarlijkse Amsterdam Light Festival, worden migranten aan de buitengrenzen van Europa vastgezet in kooien of met illegale pushbacks uitgezet.
Het Europese migratiebeleid is racistisch en dodelijk. De EU steekt miljarden euro’s in het wegsturen en voorkomen van migranten in Europa, terwijl ze de opvang opzettelijk ellendig houdt. Over de hele wereld zien we hoe grensmuren worden opgetogen en het recht op vrij verkeer, zeker voor zij die het het meest nodig hebben, drastisch wordt ingeperkt.
In de EU stuit de inperking van migratie op regelrechte onmenselijke praktijken. Bulgarije zet met EU-geld migranten gevangen in kooien. Frontex voert dodelijke en illegale pushbacks uit op de Middellandse Zee. Marokko dropt migranten die het Spaanse Melilla in willen komen zonder kaart of drinken in de Sahara. Maar het continent van de universele mensenrechten heeft er alleen maar de mond vol van als andere landen iets verkeerd doen.
Wat is een geschikter moment om de hypocriete schendingen van het recht op vrij verkeer aan te kaarten dan tijdens het Amsterdam Light Festival? Terwijl toeristen en Nederlanders zich in bootjes vergapen aan de kunst, hield Watch The Med begin december zijn internationale vergaderweekend van de alarmphone. Door spandoeken met LED-lichten op de bruggen van de Light-route vast te maken bracht Watch The Med de mensen onder de aandacht voor wie een boottochtje beslist geen moment van ontspanning en genot is, maar een levensgevaarlijke en angstaangjagende onderneming.
De actie werd goed ontvangen door de bezoekers van het Light Festival. Sommige boten scandeerden de leuzen op de spandoeken, en anderen toeterden uit solidariteit. De organisatie was er minder over te spreken. Zij hadden na een luttele twee uur de meeste spandoeken weggehaald van de route.
De alarmphone Watch The Med neemt de noodoproepen aan van boten in de Middellandse Zee om de betreffende kustwacht te informeren. Watch The Med documenteert alle noodgevallen van migranten op de gemilitariseerde Zee, waaronder het aantal mensen, de exacte locatie en of de kustwacht zich voldoende inzet om de mensen te redden.
Hun essentiële werk bevindt zich op de randen van Fort Europa. Het is daarom maar al te makkelijk voor Europeanen om niets te weten van wat zich daar afspeelt, of hun schouders erover op te halen. Met dit soort acties brengt Watch The Med de Middellandse Zee naar het hart van Europa. Wegkijken is geen optie. Stop de militarisering van de Middellandse Zee. Laat migranten door. Een zee hoort geen muur te zijn, maar een brug.
In verschillende steden in Tjechië, studenten van Univerzity za klima hebben universtiteitsgebouwen bezet in de strijd tegen klimaatverandering.
Van 14 tot 17 november 2022 werden 17 faculteiten in 11 universiteiten bezet. De studenten eisten samen met docenten, academici en andere sympathisanten dat de universiteit en de regering zo snel mogelijk concrete stappen zetten in de strijd tegen klimaatverandering. De bezetting maakt deel uit van de wereldwijde beweging End Fossil: Occupy, georganiseerd door Universities for the Climate (Univerzity za Klima).
Univerzity za Klima is opgericht in de lente van 2019 als reactie op de Fridays for
Future en hun klimaatstakingen op middelbare scholen. Univerzity za Klima probeert studenten, leden van de academische gemeenschap en geengageerde werknemers te betrekken. Ze zien universiteiten als belangrijke instellingen die een voorbeeld moeten zijn voor sociale verandering en klimaatrechtvaardigheid.
Tijdens de bezetting werden workshops, lezingen en filmvertoningen georganiseerd door de studenten, samen met professoren die hun lessen veranderden in colleges over klimaatverandering. Ook overnachtingen en een actiekeuken werden opgetrokken.
De acties vonden plaats in Praag, Brno, Ústí nad Labem, Hradec Králové en Olomouc. Op de laatste dag organiseerden de studenten een demonstratie. In Brno liepen de studenten naar de rechtenfaculteit van de Masaryk-universiteit, om de stopzetting van de samenwerking tussen de Universiteit en ‘Energetický a průmyslový holding’ (EPH), het grootste energieconcern in Centraal-Europa te eisen. In Praag praatten de studenten met premier Petr Fiala en overhandigden zij hun eisen aan de regering in het Úřad vlády České republiky, waar de regering zetelt.
Het Actiefonds is trots deze bezetting te hebben gesteund en zal de strijd tegen klimaatverandering blijven steunen.
De Mekong-rivier vloeit uit China en is de levensader voor dorpen en steden in Myanmar, Cambodja, Laos, Thailand en Vietnam. In totaal zijn er ongeveer 60 miljoen mensen afhankelijk van de rivier voor hun voedsel en inkomen. Nu China een dam aanlegt en Thaise multinationals het land langs de rivier opkopen om op grote schaal suiker te verbouwen, staat het levensonderhoud van miljoenen mensen, dieren en planten onder druk.
Het is geen geheim dat China al jaren bezig is zijn grip op Zuidoost-Azië te verstevigen. Zo liet het al drie kunstmatige eilanden bouwen in de Zuid-Chinese Zee om er vervolgens militaire basissen op te vestigen. Zo ook de elf dammen die China sinds 2012 aanlegt in de Mekong. Deze barrages komen neer op een economische en ecologische houdgreep waarin de Zuid-Aziatische landen verkeren.
Sinds de constructie van de dammen is het rivierpeil van de Mekong gekelderd. In 2019 was het waterpeil lager dan de voorbije vijftig jaar. Tel hier de effecten van de klimaatcrisis bij op en je krijgt een ernstige situatie van aanhoudende droogte, plotselinge overstromingen en toenemende armoede in de Mekong-delta. Volgens de riviercommissie van de Mekong bevinden er al 40 procent minder vissen in de rivier dan tien jaar geleden.
Thaise suikerbedrijven maken van de gelegenheid gebruik om stukken land op te kopen in Thailand en Cambodja en er grote hoeveelheden suiker op te verbouwen. Door vele buitenlandse investeerders lukt het deze bedrijven om de oevers van de rivier om te toveren in een trieste monocultuur waar enkel het bedrijf profijt uit haalt. De natuur en de bewoners moeten het daarentegen ontgelden.
Vele dorpen en gemeenschappen kunnen het opdrogen van de Mekong niet meer aanzien. Vertegenwoordigers uit Cambodja, Vietnam, Laos en Thailand verenigden zich in SEVANA en kwamen deze september en oktober samen in Bangkok. De Thaise hoofdstad hield op dat moment de Mekong-ASEAN Environmental Week, waar politici en lobbyisten samen kwamen om een duurzame strategie voor Zuidoost-Azië uit te stippelen. SEVANA was ook aanwezig om te bepleiten dat de bewoners van de Mekong zeggenschap moeten uitoefenen op de toekomst van de rivier.
Het Actiefonds hielp SEVANA met het ontvangen en huisvesten van de vertegenwoordigers van de Mekong-gemeenschappen. Hierdoor lukte het SEVANA om meerdere activiteiten en bijeenkomsten te organiseren waarin de gemeenschappen informatie konden uitwisselen, maar ook ceremonies op de rivier waar ambtenaren en politici ook bij aanwezig waren. Hun aanwezigheid stond niet buiten kijf, omdat het dambouwbedrijf van tevoren al had laten weten dit niet op prijs te stellen. Het bedrijf had bovendien schoolspullen en kleren uitgedeeld in het gebied waar de ceremonies en acties werden gehouden om SEVANA een hak te zetten.
Toch schrikt dit de actiegroep niet af. Zolang de Mekong nog niet de oude is, blijven zij pleiten voor een einde aan de waterdammen, de landonteigeningen en de monocultuur.
De rivierstaat van Nigeria is berucht om zijn olieboringen. Er is heel weinig regelgeving, waar fossiele brandstofbedrijven als Shell volop misbruik van maken. Ondanks talloze protesten en rechtszaken blijven de olielekkages en gaslekken de regio onleefbaar maken voor mensen, dieren en planten. Dit moet stoppen.
In 1995 werden negen Nigeriaanse activisten uit Ogoni ter dood veroordeelt omdat ze streden tegen de boorpraktijken van Shell. Ogoni-land werd geteisterd door olielekken en slechte luchtkwaliteit, waardoor de bewoners in de streek nauwelijks nog konden ademhalen.
Maar de geschiedenis dreigt zich te herhalen. De Kereken Boue-gemeenschap luidt momenteel de noodklok. Deze gemeenschap woont aan de Zuidelijke grens van Ogoniland. Zij melden een onverklaarbare en desastreuze achteruitgang van het leven in hun dorpen. Gewassen drogen uit en verschrompelen, vruchten vallen van hun bomen voor ze rijp zijn, zwarte vlekken dwalen in de lucht boven hun hoofden, de stank van koolwaterstof vult de lucht en de regenval verkleurt. Maar het meest verontrustende is de plotselinge sterfte van mensen en dieren.
De gevolgen van deze grimmige situatie zijn toenemende armoede door mislukte oogsten, volksverhuizingen, en psychologische klachten door voortijdig verlies van dierbaren. Maar tot nu toe lijkt het geen enkele ambtenaar of politicus ook maar iets aan te gaan wat er bij de Kereken Boue gebeurt.
Het Kallop Humanitarian and Environmental center organiseert daarom demonstraties in Port Harcourt, de administratieve stad in de provincie, om het lot van de Kereken Boue kenbaar te maken bij de autoriteiten. Oliebedrijven verwoesten al decennialang levens in dit gebied, en geen rechtszaak lijkt ze tegen te houden om door te boren. Met steun van Het Actiefonds reisden ze daarom af naar Port Harcourt, gewapend met spandoeken en posters. Zij zullen niet toekijken hoe hun huis en haard langzaamaan zwart kleurt van de fossiele brandstoffen.
Ze eisen klimaatrechtvaardigheid en een einde aan de fossiele industrie. Als er binnen drie maanden niets gebeurt, waarschuwen ze, zijn ze genoodzaakt over te stappen op directe actie, zoals snelwegblokkades.
Van mei tot december 2022 organiseerde Movimiento Maricas Bolivia 7 verschillende artistieke interventies om queer-inheemse identiteiten in de schijnwerpers te zetten tijdens nationale feestdagen van de katholieke en Boliviaanse kalender. De poëtische interventies stellen homofobie in Bolivia aan de kaak en bekritiseren tegelijkertijd de voornamelijk witte en racistische LGBTQ+ gemeenschap. Inheemse queer-identiteiten worden vaak verdoezeld in de mainstream-strijd voor acceptatie en politieke emancipatie. Met hun acties en kunst wil Movimiento Maricas Bolivia het mainstream idee van queerness dekoloniseren, dat een reactie is op de heteroseksualiteit die door de Spaanse invasie is opgelegd. Hun kunst drukt voor het publiek een meer lokale, pluriforme en Indiaanse seksuele identiteit uit, die geen reactie is op de heteroseksuele normativiteit maar een uitdrukking van hun achtergrond. Memorial Abya Yala’ was hun artistieke interventie voor de dag van de dekolonisatie (día de la descolonisación) op 12 oktober.
12 oktober was vroeger Columbusdag in Bolivia, maar sinds 2011 heet het officieel dekolonisatiedag (Día de la descolonisación). De Movimiento Maricas Bolivia markeerde de gelegenheid met een optreden naast het standbeeld van Columbus in La Paz om de verloren Inheemse seksuele en genderidentiteiten te onderstrepen. De performance heette ‘Memorial Abya Yala’, een herdeninkingsceremonie voor het continent dat algemeen bekend staat als Zuid- en Midden-Amerika. De actie werd bijgewoond door ongeveer 200 omstanders.
De performer, gehuld in een voor de Inheemse Boliviaanse cultuur kenmerkende whipala, beschuldigde de Bijbel en Spaanse kolonisten ervan heteroseksualiteit en genderbinariteit op het continent te hebben opgelegd, en schreef de namen van verdwenen inheemse seksualiteiten op een grote kaart van Abya Yala. Verder las-ie een gedicht voor van Francisco Godoy Vega. Hier is een fragment uit dat gedicht, la violencia naturalizada de santiago y el indio pícaro, met Nederlandse vertaling:
¿tiene una erótica evo morales?
¿tiene una erótica la chola o la mapuche?
¿dónde queda la memoria sexual de nuestras culturas ancestrales?
¿qué fue del sexo moche?
Nuestros cuerpos son erotizados cuando
al blanco le da la gana
la dictadura colonial sobre el cuerpo indio
sobre el deseo indio
es la afrenta a nuestras comunidades
somos re-expuestxs y exotizadxs
nos follan cuando quieren lxs blancxs
en su poder universal
Heeft Evo Morales een erotiek?
Heeft de Chola of de Mapuche een erotiek?
Waar is het seksuele geheugen van onze voorouderlijke culturen?
Wat is er gebeurd met Moche-seks?
Onze lichamen worden geseksualiseerd wanneer
de witte man er zin in heeft.
de koloniale dictatuur over het Indiaanse lichaam…
over het Indiaanse verlangen…
is een affront voor onze gemeenschappen.
we worden telkens weer blootgesteld en geëxotiseerd.
Ze neuken ons wanneer ze willen, de blanken
in hun universele macht
Bekijk de hele interventie hier:
Het ambtstermijn van de Indonesische president Joko “Jokowi” Widodo komt in 2024 aan zijn einde. Hier wil hij koste wat kost een stokje voor steken door verkiezingen uit te stellen of de grondwet te wijzigen om zich voor een derde maal verkiesbaar te kunnen stellen. De Socialist Union is een campagne gestart om de bevolking te waarschuwen voor de naderende staatsgreep.
De corrupte president Joko “Jokowi” Widodo lijkt de wind mee te hebben. Na twee ambtstermijnen is er volgens zijn partij een breed gedragen tevredenheid over zijn presidentschap in de samenleving en in het parlement. Zijn coalitie bevat ondertussen 7 partijen, die in totaal 81 procent van het parlement vertegenwoordigen.
Maar Jokowi’s tweede termijn komt aan zijn einde, en in de Indonesische grondwet staat dat geen enkele president meer dan twee termijnen mag dienen. Jokowi neemt hier geen genoegen mee, en gebruikt de brede steun die hij geniet om ofwel de verkiezingen uit te stellen, ofwel de grondwet aan te passen om een derde termijn mogelijk te maken.
Jokowi’s partij heeft één belangrijke argumenten voor deze grondwetswijziging: door de COVID-pandemie zou Jokowi als het ware van een paar jaren bestuur beroofd zijn die hij moet kunnen inhalen. Er staan nog grote projecten te wachten op voltooiing, waaronder de verhuizing van de Indonesische hoofdstad naar Oost-Kalimantan, die in 2024 moet beginnen. Dit moet natuurlijk onder de supervisie van de president gebeuren.
De Socialist Union (SU) weet dat Jokowi’s steun vooral de vrucht is van corrupte dealtjes en vriendjespolitiek. Zijn ministers waren bijvoorbeeld aandeelhouders in bedrijven waarvan de Indonesische overheid PCR-testen kocht tijdens de pandemie. Volgens de SU betrekt Jokowi zo veel mogelijk partijen en politici op deze manier in zijn projecten, zodat de politieke klasse profijt heeft bij het aanblijven van de president.
Een groot deel van Jokowi’s argument berust op het feit dat hij heel populair zou zijn onder de Indonesische bevolking. De SU wilde laten zien dat daar niks van klopt. Zij organiseerden deze zomer verschillende massademonstraties door het hele land. Met hulp van het Actiefonds flyerden en posterden ze om te waarschuwen voor de aanstaande staatsgreep.
De SU strijdt vaker tegen de autoritaire neigingen van de Indonesische staat. Zo organiseerde zij deze augustus verschillende demonstraties door het hele land om te protesteren tegen de criminalisering van het communisme door de regering.
Jokowi kondigde drie jaar geleden aan de hoofdstad te gaan verhuizen van Jakarta naar Oost-Kalimantan op Borneo. De kosten van het faraonische project schat de regering op 33 miljard dollar. Jokowi wil in 2024 beginnen met de verhuizing, waardoor hij langer aan de macht zou moeten blijven om de operatie te overzien.
De noodzaak om te verhuizen komt vooral door de grote druk op de hoofdstad Jakarta. Daar wonen inmiddels tien miljoen mensen in de stad, plus nog 20 miljoen in de buitenwijken. Tel daarbij het stijgende zeeniveau op en een waterinfrastructuur die niet tegen de zeespiegel opgewassen is, en je zit met een tikkende tijdbom. Jakarta zakt langzamerhand de oceaan in.
Maar dat wil niet zeggen dat het verhuizen van de hoofdstad naar Borneo een logische oplossing is. Het vereist namelijk een kolossale hoeveelheid huizenbouw om tegemoet te komen aan de anderhalf miljoen ambtenaren die daar met hun gezinnen moeten wonen. Hierdoor komt het ecosysteem op het al prille eiland nog meer onder de druk te staan, zonder dat het duidelijk is of het plan gaat werken. De hoeveelheid nieuwe huizen zal namelijk naar alle waarschijnlijkheid leiden tot een zinkeffect in Oost-Kalimantan – net als nu in Jakarta het geval is.
Maar Jokowi kan geen afstand doen van zijn paradepaartje, en is van plan politici om te kopen en de grondwet te veranderen om zijn faraonische project te kunnen uitvoeren.
Klimaatactivisten organiseerden een succesvol skillshare-kamp om bosbezettingen voor te bereiden.
Overal in Nederland en Europa moeten oude bosssen plaatsmaken voor de uitbreiding van industriegebieden en snelwegen. Een schrijnend voorbeeld hiervan was het Sterrebos in Limburg, dat gekapt werd om de autofabriek VDL Nedcar te laten uitbreiden. Na weken van protest gingen de bomen uiteindelijk te gronde.
Activisten in het buitenland gebruiken bosbezettingen vaker als laatste redmiddel wanneer andere campagnes hebben gefaald. Zo is het Hambachwoud al jaren het decor van een strijd tussen klimaatactivisten en de bruinkoolmijn van energiebedrijf RWE. Ook de verschillende ZAD’s van Frankrijk tonen hoe een bosbezetting een effectieve actiestrategie kan zijn, die zelfs de komst van vliegvelden kan dwarsbomen.
Je kunt je afvragen hoe lang het duurt tot er een LelyZAD komt. In Nederland was de bezetting van het Sterrebos de eerste toepassing van deze strategie op Nederlandse bodem. En het zal niet de laatste zijn. Denk bijvoorbeeld aan Amelisweerd, een bos in Utrecht dat dreigt te verdwijnen om de A27 te laten verbreden. Op ikgadeboomin.nl kun je je al opgeven als bosbeschermer.
Climbers 4 Climate heeft onlangs met steun van het Actiefonds een skillshare-kamp georganiseerd in Duitsland. Een week lang trainden 70 bosbeschermers met klimmen, boomhutten bouwen, reddingsacties en banners ophangen tussen de bomen. Ook andere praktische vaardigheden kwamen aan bod, zoals het bouwen van composttoiletten en het onderhouden van een actiekeuken.
Daarnaast was er veel ruimte voor reflectie tijdens kamp. Klimacties lokken vaak nog machogedrag uit, en bevoorrechten vaak able-bodied cismannen. Vandaar dat er ook klimtrainingen en andere workshops werden gegeven zonder mannen, en waren er genoeg momenten om ook reproductie van sociale machtsstructuren binnen de klimaatbeweging aan te kaarten. Op deze manier bouwde de groep aan een duurzame en betrouwbare klimaatbeweging, die je niet zomaar laat bungelen in de bomen.
Ook meedoen? Sluit je aan!
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu