Als brede beweging legt AniCA de nadruk op het verband tussen dierlijke productie en klimaatverandering en legt de vinger op de open wonde die de dierenindustrie veroorzaakt. Door het grootste pluimveebedrijf in Duitsland te blokkeren, lieten zij zien dat de dierindustrie moet stoppen, als mens en dier waardig willen leven.
AniCA verenigt het gefragmenteerde verzet tegen de dierenindustrie en pakt een breed scala aan problemen aan. De dierenindustrie schendt niet alleen de rechten van dieren, maar draagt ook enorm bij aan de uitstoot van broeikasgassen en heeft een grote ecologische voetafdruk door het massale gebruik van land, water, mest en antibiotica. De neokoloniale productie van veevoer in Latijns-Amerika waarmee de dieren worden gevoed, veroorzaakt ontbossing en uitbuiting van de lokale bevolking. Ook in Europa zorgt de dierindustrie nauwelijks voor veilige en voldoende arbeidsomstandigheden in de fabrieken, vooral in tijden van COVID. Daarnaast speelt de dierindustrie een belangrijke rol bij het ontstaan en de verspreiding van zoönosen, die de COVID-pandemie hebben veroorzaakt en in de toekomst voor nieuwe pandemieën kunnen zorgen.
Als sterke alliantie combineert AniCA combineert voor klimaatrechtvaardigheid, dierenrechten, arbeidsrechten en tegen mogelijke toekomstige zoönosen.
ACTION
AniCA organiseerde in 2021 een kamp en een massa-actie tegen de PHW Group, het grootste pluimveebedrijf in Duitsland. Het programma van het kamp verzorgde workshops en talks over alles wat er mis is met de dierenindustrie. Boeren en burgers werden uitgenodigd om te spreken, waarbij de uitbuiting door PHW van zowel dieren als mensen aan de kaak werd gesteld.
De actie werd breed uitgemeten door de media in kranten en op TV en was een groot succes. Gedurende een hele dag werd de toegang tot de centrale opslagplaats van het bedrijf effectief geblokkeerd.
AniCA eiste van het PHW dat de werknemers in slachthuizen en vleesverwerkings bedrijven tegen COVID worden beschermd en dat ze voldoende gezondheidsbescherming krijgen. Tijdens de pandemie was de dierindustrie een grote covid-haard, zowel in Duitsland als wereldwijd.
Een tweede eis was het verbod op de invoer van veevoer. Voor de productie van diervoeder in Latijns Amerika worden bossen gekapt. Grondstoffen zoals land en water gebruikt die rechtstreeks voor de productie van voedsel of voor klimaatbeschermingsmaatregelen zoals herbebossing zouden kunnen worden gebruikt.
Een derde eis was de herbestemming van de subsidies. Het geld dat nu naar de dierlijke industrie gaat, zou naar solidaire en ecologische landbouw moeten gaan.
AniCA gelooft in een gezamenlijke radicale strijd voor emancipatoire, solidaire en duurzame alternatieven voor ons huidige kapitalistische systeem.
Bang voor deze verenigde activistische beweging bouwde PHW in de dagen voor de actie een beschermende muur (zoals te zien in deze video) rond hun hoofdzetel, waaruit blijkt dat ze het activisme tegen de dierenindustrie serieus nemen en als een bedreiging zien!
Het Actiefonds is trots om AniCA en hun acties die de dierenindustrie bangmaken te steunen!
In de aanloop naar de in Cambodja omstreden verkiezingen in juli 2023 creëert Unite for Freedom social media content die een tegengeluid biedt tegen de staatsmedia en het censureren van staatsgeweld en activistische activiteiten. Zo gaan ze onder andere destructieve industrieën voor de verrijking van een kleine elite te lijf.
Context
Cambodja wordt sinds 1985 geregeerd door Hun Sen, de huidige premier. Na een overname in 1997 en het verbannen van de belangrijkste oppositiepartij in 2017 is de macht van Hun Sen onbetwist. Zijn regering staat erom bekend rechten van natuur en mens te schenden voor eigen gewin en dat van familieleden waarbij hij de anti-koloniale en marxistisch-leninistische wortels van de partij achter zich liet. Nu de algemene verkiezingen naderen, is het waarschijnlijk dat zijn regering niet alleen de huidige status quo zal volhouden, maar dat het ook nog gewelddadiger zal worden. Zo is recentelijk voor de tweede keer een van de meest prominente vakbondsleiders van het land, Chhim Sithor, gevangengenomen, en vindt er op zeer verontrustende schaal ontbossing plaats waarbij klimaatactivisten worden aangevallen, bedreigd en in sommige gevallen gedood.
Actie
In het autoritaire Cambodjaanse klimaat zijn misinformatie en censuur belangrijke wapens om de huidige situatie te handhaven. Omdat er zeer weinig informatie beschikbaar is, is Unite for Freedom een van de enige groepen die probeert misstanden aan het licht te brengen en zo een groot en uitgestrekt publiek te bereiken. Dit is een gevaarlijke activiteit die strikte anonimiteit vereist, maar ook een netwerk nodig heeft om nieuws uit het hele land te verzamelen. Ondanks deze moeilijkheden gaan hun satirische cartoons viraal en worden ze actief besproken op sociale media, en zijn hun video’s meer dan 15 miljoen keer bekeken.
Voorbeeld
Unite for Freedom: “we released this cartoon, depicting two HS: the one above angrily pointing at some Buddhist monks and young activists blessing a tree to try and stop it from being logged, and a second HS below, smiling with his thumbs up and calling the activities of the country’s most notorious logging tycoon try Pheap ‘development!’”
Deze cartoon toont Hun Sen (HS) met twee poppen, waarvan de ene rechters voorstelt en de andere aanklagers. Dit was de eerste keer in zeer lange tijd – misschien al vanaf midden jaren negentig – dat een Cambodjaanse cartoonist HS op satirische wijze durfde af te beelden. Het is bekend dat HS de touwtjes van het rechtssysteem stevig in handen heeft en op willekeurige wijze opdracht geeft om zij die als vijanden van de staat worden gezien aan te klagen en gevangen te zetten. Wanneer en of deze mensen worden vrijgelaten, heeft Hun Sen figuurlijk in de hand. In de cartoon zegt Hun Sen: “Mijn rechtbank is net zo onafhankelijk, wat wil je nog meer?
Staatsgeweld tegengaan
Aan de rand van het Rotterdamse bedrijventerrein Spaanse Polder werd op een ongewone maandagochtend razendsnel een volwaardig kamp opgezet, inclusief workshoptenten, wc’s, douche, een entreetent, wachttorens, elektriciteit door middel van zonnepanelen, een watervoorziening en vele spandoeken. Aanleiding was het jaarlijkse No Border Camp, een belangrijke spil in de migranten- en solidariteitsbeweging voor vrijheid en veiligheid.
Pushbacks
Illegale pushbacks, eindeloze asielprocedures en militaire surveillance-apparatuur: het grensbeleid van Europa is een ware hel voor een steeds grotere groep mensen die zich gedwongen ziet hun land te verlaten door de gevolgen van de wereldwijd ongelijke verdeling van welvaart, onveiligheid, klimaatverandering en de oorlogsindustrie. Wie zich als activist inzet voor bewegingsvrijheid in Nederland, weet dat de dit jaar veelbesproken situatie in Ter Apel slechts het topje van de ijsberg is. Het Actiefonds steunt daarom hoognodige acties op het gebied van migrantenrechten, al decennialang.
Frontex
Dit jaar stond het No Border Camp in het teken van de campagne rondom Frontex, het EU-agentschap dat verantwoordelijk is voor de uitvoering van grensbewakingsbeleid. Eerder dit jaar stapte de directeur van Frontex nog op vanwege schandalen rond wangedrag en mensenrechtenschendingen. Deze zou hij jarenlang opzettelijk hebben verdoezeld. Ook in Nederland zijn er nog te weinig mensen op de hoogte van de werkelijke praktijken aan de buitengrenzen. Daarom is het zo belangrijk dat er bijeenkomsten zijn als het NBC.
Solidariteit
Op donderdag sloten zo’n 80 mensen zich aan bij een solidariteitsdemonstratie naar het nabij gelegen detentiecentrum Rotterdam. Hier zitten mensen soms wel maandenlang vast omdat zij geen verblijfsvergunning hebben. Met toeters en pannen lieten activisten aan zowel de instelling als de vastzittende migranten horen dat zij het niet eens zijn met de traumatiserende opsluiting en de daarop volgende deportatie. Want geen mens is illegaal!
In het gebied rondom de Svobada-centrale in Tsjechië worden hoge concentraties van het kankerverwekkende benzo[a]pyreen aangetroffen. De vervuilende cokesindustrie in de regio levert geen brandstoffen aan de lokale bevolking, maar exporteert vooral naar de Verenigde Staten. Ruim honderd activisten slaagden erin de centrale tijdelijk plat te leggen. Voor een rechtvaardige transitie!
Limiet
De actie was onderdeel van een vijfdaags klimaatkamp, georganiseerd door de actiegroep Limity Jsme My (“wij zijn de limiet”). Niet voor niets vond dit plaats in Ostrava, waar onlangs de eerste kolenmijnen werden gesloten. Die transitie verliep echter niet op een rechtvaardige manier: grote aantallen mijnwerkers verloren hun baan, en tevens een betaalbare energievoorziening. Bovendien zorgde de privatisering van de mijnwerkerswoningen voor verdere sociale problemen in de regio.
Energiearmoede
Met steun van Het Actiefonds vroeg Limity Jsme My daarom aandacht voor de samenhang tussen de ecologische crisis en sociale ongelijkheid, door (energie)armoede als centraal thema te kiezen voor deze editie van de jaarlijks terugkomende bijeenkomst. Hun boodschap: Ostrava is een schoolvoorbeeld van hoe het níet moet. Tijdens het dagelijkse programma waren er speeches, demonstraties en andere vormen van samenwerking met inwoners die werkzaam zijn of waren in de fossiele industrie. Zo konden er belangrijke stappen worden gezet in de richting van klimaatrechtvaardigheid.
Tussen mei en december organiseerde de actiegroep Movimiento Maricas Bolivia met steun van Het Actiefonds zeven dichterlijke straatinterventies. De interventies vonden plaats op of rondom belangrijke (feest)dagen op de katholiek-Boliviaanse kalender en boden een antiracistische blik op trans-, homo- en lesbofobie. Poëzie, straatkunst en activisme kwamen samen in deze reeks van transformatieve scènes. We lichten er twee uit.
Een rode rivier
Op 13 augustus, een week na de Dag van het Vaderland in Bolivia, zette de groep een interventie in gang geïnspireerd op de regels van de Chileense dichter Stella Díaz Varín:
Ze zeggen dat je een vlag met je mee draagt
Ja
Je draagt een vlag met je mee
Ik weet
dat de vlag dieprood is
Elke vlag is een rivier van bloed.
Een van de leden doorkruiste de stad La Paz met de nationale vlag achter zich aan gesleept, diens witte kleding besmeurd met rode vloeistof. De actie eindigde bij de Choqueyapu rivier, waar de vlag gewassen werd in het stromende water. “Hoe zwaar is de vlag, waar bloedt het landschap? Wat is het vaderland toch dat ons vervangt?” Met deze vragen gaven de activisten uiting aan de rouw die voor hen verbonden is aan de viering, waarin er volgens hen wordt voorbijgegaan aan het seksisme, chauvinisme en homo-lesbo-transfobie van alledag.
Onafhankelijkheid
Hoewel de hele maand augustus in het teken staat van de onafhankelijkheid van de Spaanse kolonisator, wijzen de activisten erop dat er in naam van het nieuwe vaderland nog altijd veel geweld plaatsvindt tegen personen die niet voldoen aan de heersende normen rondom seksualiteit en gender in de plurinationale staat. Dit terwijl deze normen juist hun oorsprong hebben in de 500 jaar van koloniale bezetting die aan de onafhankelijkheid vooraf zijn gegaan. De actie trok veel bekijks, en slaagde erin een discussie op gang te brengen over de anders heilig geachte gendermaatstaven.
Columbus
12 oktober staat in enkele landen nog bekend als Columbusdag. Ieder jaar groeit wereldwijd de weerstand tegen deze dubieuze feestdag, die de rampspoed van 1492 nog als een glorieuze “ontdekking” doet voorkomen. In Bolivia wordt sinds 2011 de Dag van de Dekolonisatie gevierd. Movimiento Maricas Bolivia (“beweging van Boliviaanse flikkers”, een geuzennaam) maakte van de gelegenheid gebruik om een herdenkingsceremonie te houden voor het Amerikaanse continent, dat tijdens een transnationaal congres van Inheemse delegaties in 1992 tot Abya Yala is hernoemd. Pal voor het omstreden standbeeld van Columbus.
Landkaart
Gehuld in een wiphala, vlag van de oorspronkelijke bewoners van de Andes, wees een activist de groep omstanders op de rol van de kerk en de Spaanse bezetter in het opleggen van heteroseksualiteit en de man-vrouw verdeling aan de oorspronkelijke bevolking. Vervolgens werden enkele benamingen van verdrukte Inheemse seksuele oriëntaties en genderexpressies op een grote kaart van het continent gekrijt. Opnieuw speelde een gedicht de hoofdrol, dit keer van schrijver en organizer Francisco Godoy Vega. “Waar is het erotische geheugen van onze voorouderlijke culturen?”, vraagt hij zich af. Dankzij het waardevolle werk van de marica-beweging komen de herinneringen langzaam weer terug.
Ondanks een uitzetting door de politie is de nieuwste strijd voor een echt autonome ruimte in Praag net begonnen!
Praag heeft dringend behoefte aan een autonome ruimte waarin mensen zich vrij kunnen uiten zonder de beperkingen van onze winstgedreven maatschappij. Sinds de ontruiming van het Autonoom Sociaal Centrum Klinika in januari 2019 is geen dergelijke ruimte meer over in de Tsjechische hoofdstad. Ondertussen wordt Praag geteisterd door duizenden lege, vervallen gebouwen en duizenden AirBnB-flats en bedrijfskantoren. Het centrum van Praag is een onleefbare plek geworden voor lokale ruimdenkende mensen.
Het collectief Opravdu Dobré Squaty (echt goede kraakpanden) was onder de indruk van Klinika en andere eerdere Tsjechische kraakpanden en sociale centra, en heeft besloten er zelf een op te richten. De leden wilden een nieuw sociaal centrum oprichten in een relatief centrale wijk van Praag. Het gebouw dat zij in gedachten hadden is eigendom van buitenlandse investeerders en staat sinds de jaren ’90 leeg.
Helaas is de mogelijkheid van onmiddellijke uitzetting door de politie zeer reëel in Tsjechië. De ODS hield daar al rekening mee en slaagde erin het gebouw vijf uur lang te kraken voordat het werd uitgezet. Hoe dan ook, de leden beschouwen hun actie als een succes. Volgens hen is zelfs het omvormen van een vervallen gebouw tot een radicale ruimte voor slechts één dag prijzenswaardig gezien het huidige klimaat in Praag.
ODS wil een solidaire samenleving waarin menselijk welzijn belangrijker is dan geld of bezit. Het gelooft dat het creëren van autonome eilanden in het huidige kapitalistische landschap een eerste stap is in het veranderen van de wereld. In een ruimte waarin iedereen zich vrij kan voelen om te verblijven en zich te uiten zonder te worden gediscrimineerd, kunnen mensen de huidige maatschappelijke en culturele normen uitdagen.
Terwijl Amsterdam zich klaarmaakt voor het jaarlijkse Amsterdam Light Festival, worden migranten aan de buitengrenzen van Europa vastgezet in kooien of met illegale pushbacks uitgezet.
Het Europese migratiebeleid is racistisch en dodelijk. De EU steekt miljarden euro’s in het wegsturen en voorkomen van migranten in Europa, terwijl ze de opvang opzettelijk ellendig houdt. Over de hele wereld zien we hoe grensmuren worden opgetogen en het recht op vrij verkeer, zeker voor zij die het het meest nodig hebben, drastisch wordt ingeperkt.
In de EU stuit de inperking van migratie op regelrechte onmenselijke praktijken. Bulgarije zet met EU-geld migranten gevangen in kooien. Frontex voert dodelijke en illegale pushbacks uit op de Middellandse Zee. Marokko dropt migranten die het Spaanse Melilla in willen komen zonder kaart of drinken in de Sahara. Maar het continent van de universele mensenrechten heeft er alleen maar de mond vol van als andere landen iets verkeerd doen.
Wat is een geschikter moment om de hypocriete schendingen van het recht op vrij verkeer aan te kaarten dan tijdens het Amsterdam Light Festival? Terwijl toeristen en Nederlanders zich in bootjes vergapen aan de kunst, hield Watch The Med begin december zijn internationale vergaderweekend van de alarmphone. Door spandoeken met LED-lichten op de bruggen van de Light-route vast te maken bracht Watch The Med de mensen onder de aandacht voor wie een boottochtje beslist geen moment van ontspanning en genot is, maar een levensgevaarlijke en angstaangjagende onderneming.
De actie werd goed ontvangen door de bezoekers van het Light Festival. Sommige boten scandeerden de leuzen op de spandoeken, en anderen toeterden uit solidariteit. De organisatie was er minder over te spreken. Zij hadden na een luttele twee uur de meeste spandoeken weggehaald van de route.
De alarmphone Watch The Med neemt de noodoproepen aan van boten in de Middellandse Zee om de betreffende kustwacht te informeren. Watch The Med documenteert alle noodgevallen van migranten op de gemilitariseerde Zee, waaronder het aantal mensen, de exacte locatie en of de kustwacht zich voldoende inzet om de mensen te redden.
Hun essentiële werk bevindt zich op de randen van Fort Europa. Het is daarom maar al te makkelijk voor Europeanen om niets te weten van wat zich daar afspeelt, of hun schouders erover op te halen. Met dit soort acties brengt Watch The Med de Middellandse Zee naar het hart van Europa. Wegkijken is geen optie. Stop de militarisering van de Middellandse Zee. Laat migranten door. Een zee hoort geen muur te zijn, maar een brug.
In verschillende steden in Tjechië, studenten van Univerzity za klima hebben universtiteitsgebouwen bezet in de strijd tegen klimaatverandering.
Van 14 tot 17 november 2022 werden 17 faculteiten in 11 universiteiten bezet. De studenten eisten samen met docenten, academici en andere sympathisanten dat de universiteit en de regering zo snel mogelijk concrete stappen zetten in de strijd tegen klimaatverandering. De bezetting maakt deel uit van de wereldwijde beweging End Fossil: Occupy, georganiseerd door Universities for the Climate (Univerzity za Klima).
Univerzity za Klima is opgericht in de lente van 2019 als reactie op de Fridays for
Future en hun klimaatstakingen op middelbare scholen. Univerzity za Klima probeert studenten, leden van de academische gemeenschap en geengageerde werknemers te betrekken. Ze zien universiteiten als belangrijke instellingen die een voorbeeld moeten zijn voor sociale verandering en klimaatrechtvaardigheid.
Tijdens de bezetting werden workshops, lezingen en filmvertoningen georganiseerd door de studenten, samen met professoren die hun lessen veranderden in colleges over klimaatverandering. Ook overnachtingen en een actiekeuken werden opgetrokken.
De acties vonden plaats in Praag, Brno, Ústí nad Labem, Hradec Králové en Olomouc. Op de laatste dag organiseerden de studenten een demonstratie. In Brno liepen de studenten naar de rechtenfaculteit van de Masaryk-universiteit, om de stopzetting van de samenwerking tussen de Universiteit en ‘Energetický a průmyslový holding’ (EPH), het grootste energieconcern in Centraal-Europa te eisen. In Praag praatten de studenten met premier Petr Fiala en overhandigden zij hun eisen aan de regering in het Úřad vlády České republiky, waar de regering zetelt.
Het Actiefonds is trots deze bezetting te hebben gesteund en zal de strijd tegen klimaatverandering blijven steunen.
De Mekong-rivier vloeit uit China en is de levensader voor dorpen en steden in Myanmar, Cambodja, Laos, Thailand en Vietnam. In totaal zijn er ongeveer 60 miljoen mensen afhankelijk van de rivier voor hun voedsel en inkomen. Nu China een dam aanlegt en Thaise multinationals het land langs de rivier opkopen om op grote schaal suiker te verbouwen, staat het levensonderhoud van miljoenen mensen, dieren en planten onder druk.
Het is geen geheim dat China al jaren bezig is zijn grip op Zuidoost-Azië te verstevigen. Zo liet het al drie kunstmatige eilanden bouwen in de Zuid-Chinese Zee om er vervolgens militaire basissen op te vestigen. Zo ook de elf dammen die China sinds 2012 aanlegt in de Mekong. Deze barrages komen neer op een economische en ecologische houdgreep waarin de Zuid-Aziatische landen verkeren.
Sinds de constructie van de dammen is het rivierpeil van de Mekong gekelderd. In 2019 was het waterpeil lager dan de voorbije vijftig jaar. Tel hier de effecten van de klimaatcrisis bij op en je krijgt een ernstige situatie van aanhoudende droogte, plotselinge overstromingen en toenemende armoede in de Mekong-delta. Volgens de riviercommissie van de Mekong bevinden er al 40 procent minder vissen in de rivier dan tien jaar geleden.
Thaise suikerbedrijven maken van de gelegenheid gebruik om stukken land op te kopen in Thailand en Cambodja en er grote hoeveelheden suiker op te verbouwen. Door vele buitenlandse investeerders lukt het deze bedrijven om de oevers van de rivier om te toveren in een trieste monocultuur waar enkel het bedrijf profijt uit haalt. De natuur en de bewoners moeten het daarentegen ontgelden.
Vele dorpen en gemeenschappen kunnen het opdrogen van de Mekong niet meer aanzien. Vertegenwoordigers uit Cambodja, Vietnam, Laos en Thailand verenigden zich in SEVANA en kwamen deze september en oktober samen in Bangkok. De Thaise hoofdstad hield op dat moment de Mekong-ASEAN Environmental Week, waar politici en lobbyisten samen kwamen om een duurzame strategie voor Zuidoost-Azië uit te stippelen. SEVANA was ook aanwezig om te bepleiten dat de bewoners van de Mekong zeggenschap moeten uitoefenen op de toekomst van de rivier.
Het Actiefonds hielp SEVANA met het ontvangen en huisvesten van de vertegenwoordigers van de Mekong-gemeenschappen. Hierdoor lukte het SEVANA om meerdere activiteiten en bijeenkomsten te organiseren waarin de gemeenschappen informatie konden uitwisselen, maar ook ceremonies op de rivier waar ambtenaren en politici ook bij aanwezig waren. Hun aanwezigheid stond niet buiten kijf, omdat het dambouwbedrijf van tevoren al had laten weten dit niet op prijs te stellen. Het bedrijf had bovendien schoolspullen en kleren uitgedeeld in het gebied waar de ceremonies en acties werden gehouden om SEVANA een hak te zetten.
Toch schrikt dit de actiegroep niet af. Zolang de Mekong nog niet de oude is, blijven zij pleiten voor een einde aan de waterdammen, de landonteigeningen en de monocultuur.
De rivierstaat van Nigeria is berucht om zijn olieboringen. Er is heel weinig regelgeving, waar fossiele brandstofbedrijven als Shell volop misbruik van maken. Ondanks talloze protesten en rechtszaken blijven de olielekkages en gaslekken de regio onleefbaar maken voor mensen, dieren en planten. Dit moet stoppen.
In 1995 werden negen Nigeriaanse activisten uit Ogoni ter dood veroordeelt omdat ze streden tegen de boorpraktijken van Shell. Ogoni-land werd geteisterd door olielekken en slechte luchtkwaliteit, waardoor de bewoners in de streek nauwelijks nog konden ademhalen.
Maar de geschiedenis dreigt zich te herhalen. De Kereken Boue-gemeenschap luidt momenteel de noodklok. Deze gemeenschap woont aan de Zuidelijke grens van Ogoniland. Zij melden een onverklaarbare en desastreuze achteruitgang van het leven in hun dorpen. Gewassen drogen uit en verschrompelen, vruchten vallen van hun bomen voor ze rijp zijn, zwarte vlekken dwalen in de lucht boven hun hoofden, de stank van koolwaterstof vult de lucht en de regenval verkleurt. Maar het meest verontrustende is de plotselinge sterfte van mensen en dieren.
De gevolgen van deze grimmige situatie zijn toenemende armoede door mislukte oogsten, volksverhuizingen, en psychologische klachten door voortijdig verlies van dierbaren. Maar tot nu toe lijkt het geen enkele ambtenaar of politicus ook maar iets aan te gaan wat er bij de Kereken Boue gebeurt.
Het Kallop Humanitarian and Environmental center organiseert daarom demonstraties in Port Harcourt, de administratieve stad in de provincie, om het lot van de Kereken Boue kenbaar te maken bij de autoriteiten. Oliebedrijven verwoesten al decennialang levens in dit gebied, en geen rechtszaak lijkt ze tegen te houden om door te boren. Met steun van Het Actiefonds reisden ze daarom af naar Port Harcourt, gewapend met spandoeken en posters. Zij zullen niet toekijken hoe hun huis en haard langzaamaan zwart kleurt van de fossiele brandstoffen.
Ze eisen klimaatrechtvaardigheid en een einde aan de fossiele industrie. Als er binnen drie maanden niets gebeurt, waarschuwen ze, zijn ze genoodzaakt over te stappen op directe actie, zoals snelwegblokkades.
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu