Het is misschien een wat ver van je bed show, het leven in een dictatuur. Het is hier moeilijk voor te stellen dat je voor deelname aan een vreedzame demonstratie zomaar jarenlang de gevangenis in kunt gaan. Of nog erger.
Juist daarom is het zo belangrijk dat we solidair zijn met de groepen en bewegingen in landen waar repressie activisme soms nagenoeg onmogelijk maakt. Maar hoe toon je internationale solidariteit? En hoe wordt die ervaren? Onze geïnterviewden van de afgelopen week nog één keer aan het woord.
Harry Hummel: “Solidariteit door in alle internationale relaties van het regime de onderdrukking aan de orde te stellen biedt veel mogelijkheden. Het draagt bij aan het eroderen van het vertrouwen in het regime en zal door activisten in het land als steun worden gezien. Denk dan aan internationale financierings-, investerings- of handelsrelaties.”
Igor Blaževič: “Ja, hoe toon je internationale solidariteit… Niet alleen door negatieve kanten te belichten, maar juist ook door inspirerende verhalen te delen. Laat hun moed zien, hun waardigheid! Maar we moeten daarnaast ook de bewustmaking stimuleren en coördineren; ons richten op de beleidsmakers en de grote leiders. Denk bijvoorbeeld aan de Total tankstations in Nederland (Total is één van de grootste buitenlandse investeerders in Myanmar en de gasopbrengsten gaan rechtstreeks naar de militaire junta). We moeten de kraan dichtdraaien die de militaire junta voorziet van hun geld en wapens en druk blijven zetten op dergelijke multinationals. Niet eenvoudig, aangezien ook Rusland een vinger in de pap heeft en blijft voorzien in de middelen.”
Anonieme activist, Myanmar: “Ik denk dat er in het begin een enorme internationale solidariteit was, maar die is nu wat afgenomen. Ik begrijp dat we niet het enige land zijn met problemen, maar ik hoop echt dat de solidariteit blijft bestaan. We staan al meer dan zestig jaar te trappelen om uit deze militaire dictatuur te komen. We verdienen de toekomst die we wensen. Ik denk dat er een misverstand bestaat over de huidige situatie, die wordt afgeschilderd als gewelddadig. Ik heb nooit in oorlog geloofd.” (…) “Onze mensen sterven al zo lang door het toedoen van het leger van Myanmar. De genocide op het Rohingya-volk is het meest zichtbare voorbeeld voor de internationale gemeenschap.”
Anonieme activist, Belarus: “Internationale solidariteit geeft ons positieve perspectieven. We zien vooral de solidariteit vanuit Litouwen, Polen, Letland en Estland. Support vanuit Nederland is natuurlijk heel belangrijk, maar deze is vele malen minder. Er zijn natuurlijk manieren om wel met elkaar te kunnen verbinden. Zo zouden wij als organisatie een ‘hub’ kunnen vormen om Europese support te kunnen ontvangen, om deze vervolgens weer onder te verdelen aan andere activisten. We zouden een schakel kunnen vormen tussen hen en Nederlandse solidariteit.”
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu