De groep CACTUS (Colectivo-Asamblea Contra la Turistización de Sevilla) uit Spanje is het toenemende toerisme in Sevilla meer dan zat. Niet alleen het zonnige Sevilla ervaart problemen: veel steden in Zuid-Europa gaan gebukt onder de negatieve gevolgen van massatoerisme.
Huizen moeten wijken voor hotels en veel stadsbewoners worden verdreven uit hun huizen. Ze worden gedwongen in andere wijken hun toevlucht te zoeken en door een gebrek aan betaalbare woningen ontstaat er dakloosheid. Het contrast tussen arm en rijk verscherpt: inmiddels zijn grote delen van Sevilla alleen nog toegankelijk voor winstgevende toeristen en de elite.
Op 3 en 4 april komt er een wereldtoerisme-top samen in Sevilla: de zogeheten WTTC (World Travel and Tourism Council). CACTUS organiseert een tegentop; om te laten zien dat stedelingen zich verzetten tegen het wanbeleid rondom toerisme. Deze toerismeraad is alleen uit op winst en ziet schaamteloos toe hoe alle aspecten van het leven en cultuur van de oorspronkelijke bewoners worden geconsumeerd. CACTUS wil het debat stimuleren over de noodzaak van een verandering in het ontwikkelingsmodel in Sevilla en andere Zuid-Europese steden die worden overspoeld door een ware tsunami aan toeristen.
Specifiek gaat de groep een directe actie workshop organiseren om zoveel mogelijk mensen te mobiliseren en informeren. In de nacht van 2 op 3 april zal de groep activisten een flashmob organiseren. De echte tegentop gaat van start op 4 april en duurt tot 6 april: de top houdt verschillende bijeenkomsten in, die gaan over de verschillende manieren waarop het toerisme de levens en omgeving van stadsbewoners beïnvloedt. Er zullen workshops zijn over vormen van verzet tegen deze processen en hoe je je zelf kunt organiseren in een actiegroep. Op vrijdag 5 april zal de groep creatieve directe acties organiseren, met als afsluiter op zondag 7 april een grote manifestatie!
CACTUS ontstond in november 2017, als gevolg op een conferentie over toerisme en tegenreacties, waaraan verschillende buurtverenigingen en sociale groepen van Sevilla deelnamen. Het doel van CACTUS is om het recht op huisvesting en hun eigen stad terug te claimen. Iets wat Het Actiefonds altijd aanmoedigt!
In Kameroen organiseerden activisten zich onder de noemer ‘Voix des Migrants’ – de stem van migranten. Zij demonstreerden tegen de onmenselijke omstandigheden waar migranten in Noord-Afrika onder gebukt gaan. Slavernij, gevangenschap, racisme en moord zijn hier aan de orde van de dag. De groep eist dat de regering van Kameroen haar migranten beschermt in plaats van bezwaarlijke afspraken maakt met de Europese Unie.
Voix des Migrants hield een succesvolle demonstratie. De groep activisten sprak al met de Kameroense autoriteiten en is uitgenodigd mee te praten op een bijeenkomst over vluchtelingenrechten. Dit betekent dat groepen die strijden voor de rechten van migranten in Kameroen eindelijk gehoord worden!
Return Solidarity is een groep Israelische activisten die in samenwerking met Palestijnen acties en demonstraties uitvoeren in solidariteit met de Great March of Return – de wekelijkse demonstraties in de Gazastrook. Afgelopen zaterdag demonstreerden zij in Tel Aviv bij een militaire basis, tegen de situatie waarin mensen uit Gaza gedwongen worden te leven.
Afgelopen 30 maart was het een jaar geleden dat de Great March of Return begon. Met deze demonstraties eisen de Palestijnse demonstranten de uitvoering van het recht op terugkeer. De demonstranten willen dat gevluchte Palestijnen terug kunnen naar de dorpen en steden waar ze zijn geboren. Sinds 30 maart 2018 zijn er wekelijks demonstraties aan de grens tussen Gaza en Israël, waar meerdere malen tienduizenden mensen aan meededen.
Het Israëlische leger reageerde op de vreedzame demonstranten met traangas en rubberen kogels, maar schoten ook met scherp op demonstranten. Hierdoor zijn al meer dan 220 demonstranten vermoord, waaronder medici, journalisten en kinderen. Daarnaast zijn dertienduizend demonstranten verwond, waarvan velen ernstig.
Return Solidarity is een geweldloze actiegroep die zich inzet voor de rechten van Palestijnen. Ze voeren actie wanneer Palestijnen om solidariteit vragen. Ze voerden wekelijks actie aan de Israëlische kant van de grens met Gaza, tegelijkertijd met de demonstranten van de Great March of Return in Gaza en stonden dan ook met hen in contact. Afgelopen zaterdag (30 maart) demonstreerden ze in Tel Aviv. Ook plakten ze posters in Tel Aviv met de gezichten van kinderen die tijdens de demonstraties door Israelische soldaten zijn vermoord.
Het Actiefonds steunt Return Solidarity met een bedrag van 1500 euro. Ze willen dit gebruiken voor nieuwe spandoeken, vlaggen en megafoons, en het drukken van posters en flyers. Van de demonstratie van zaterdag 30 maart is hier een filmpje te bekijken. Net als de foto’s, is het filmpje van Haim Schwarczenberg.
Het Actiefonds steunt een nieuw initiatief van jonge mensen uit Berlijn, Bürger*innen-Asyl Berlin. Zij verzetten zich tegen de deportaties van ongedocumenteerde vluchtelingen. Dat doen ze door ongedocumenteerden bij burgers thuis te verbergen voor de politie, als er gevaar dreigt voor uitzetting.
Dat mensen vluchtelingen thuis verbergen is niet nieuw. Dit nieuwe initiatief wil echter op grote schaal mensen die bereid zijn vluchtelingen thuis op te nemen in contact brengen met ongedocumenteerden. Het doel van de groep is om Berlijn een stad te maken zonder deportaties.
De inspiratie van deze groep jonge mensen komt van het Kerkasiel. Dit geeft een kerk het recht vluchtelingen op te vangen tijdens een kerkdienst. Een voorbeeld hiervan is het Armeense gezin dat kerkasiel kreeg van een kerk in Den Haag, die meer dan acht weken, onafgebroken een dienst hield om dit gezin te beschermen. De jonge mensen uit Berlijn dachten dat niet alleen kerken dit zouden kunnen, maar burgers zelf ook.
Bürger*innen-Asyl Berlin wil zo veel mogelijk vluchtelingen steunen en denken dat ze de komende twee jaar tussen de vijfentwintig en honderd vluchtelingen succesvol van deportatie kunnen behoeden. Het Actiefonds steunde de groep met vijfhonderd euro en is zeer verheugd dat dit soort initiatieven ontstaan! Directe actie en solidariteit met ongedocumenteerden is hard nodig!
Op maandag 18 maart voerde Act For Climate Justice in België actie tegen vervuilende bedrijven die een groot aandeel hebben in de opwarming van de aarde. In Brussel blokkeerden 150 activisten de toegang van een kantoor van BNP Paribas Fortis en in Feluy blokkeerden activisten de oliedepots van Total. Het Actiefonds steunde de activisten van Act For Climate Justice, zodat zij in staat waren spandoeken en lock-ons te maken die werden gebruikt bij de blokkades van maandag.
Act For Climate Justice is een netwerk van Belgische klimaatactivisten die oproepen tot directe en burgerlijke ongehoorzaamheidsacties. Eerder voerden ze actie tegen fossiele bedrijven als Exxonmobile, Total en RWE.
Daarnaast organiseerden de activisten ook acties tegen de Belgische overheid, die in hun ogen te weinig doet om klimaatverandering te stoppen. Activisten blokkeerden het parlement voor een dag, ook riepen ze op om persoonlijk contact op te nemen met de Belgische ministers die verantwoordelijk zijn voor milieu; 23.000 Belgen sms’ten of mailden de ministers met hun klimaatzorgen.
Op maandag 18 maart blokkeerden activisten van Act For Climate Justice het investeringskantoor van BNP Paribas Fortis. Hierdoor konden werknemers de hele ochtend en begin van de middag niet naar binnen. De activisten hekelen de enorme investeringen die de bank doet in de fossiele industrie. Tegelijkertijd organiseerden ze een blokkade van oliedepots van Total in het Waalse Feluy, hier konden vrachtwagens het terrein niet op en lag het transport van olie voor een dag stil.
Bij beide acties benoemden de activisten de overlap tussen de klimaat- en sociale strijd. De multinationals en de financiële sector maken enorme winsten ten koste van werknemers en het klimaat. De activisten willen niet dat burgers voor de kosten van de klimaattransitie op moeten draaien, maar dat deze betaald wordt door de grootste vervuilers.
Blokkade oliedepots Total in Feluy
Op 23 juli vorig jaar brak een stuwdam in Champasak, een provincie in het zuidoosten van Laos. Veertig mensen stierven hierbij, meer dan honderd mensen worden vermist en bijna zevenduizend mensen verloren hun huis. Activisten uit Laos, Thailand en Cambodja willen dat dit nooit meer gebeurt en daarom sloegen ze de handen ineen. Samen richtten zij Laos Dam Investment Monitor (LDIM) op.
LDIM verzet zich tegen het desastreuse beleid van de Laotiaanse regering, die maar stuwdammen blijft bouwen. Tussen 10 en 19 juni 2019 vinden er in Bangkok twee conferenties plaats van ASEAN, een politiek-economische samenwerking van tien Zuidoost-Aziatische landen. LDIM organiseert in deze week acties om aandacht te vragen voor de schadelijke gevolgen van de stuwdammen in de Mekong-regio.
De Democratische Volksrepubliek Laos wil graag de ‘Batterij van Azië’ worden. De Laotiaanse regering ontwikkelde een plan, waardoor zij door middel van stuwdammen in de Mekong rivier, zeer veel stroom kunnen opwekken en exporteren. Inmiddels legde Laos al vijftig stuwdammen aan in de Mekong rivier en zijn er plannen voor het bouwen van nog eens vijftig dammen, voor 2020. De schadelijke effecten voor mens en natuur zijn nu al duidelijk zichtbaar: veel plant- en diersoorten hebben stromend water nodig om te overleven en gemeenschappen die langs de Mekong rivier wonen worden door het stijgende water gedwongen te verhuizen.
Poster van eerdere bijeenkomst tegen beleid omtrent stuwdammen in Laos, op de universiteit van Chiang Mai (Thailand)
Ongeveer negentig procent van de stroom die Laos met de stuwdammen opwekt wordt geëxporteerd. Voornamelijk naar Thailand, maar ook naar andere landen uit Zuidoost-Azië. LDIM houdt daarom niet alleen de regering van Laos verantwoordelijk, zij zien het als een probleem waar meerdere landen binnen de ASEAN verantwoordelijk voor zijn. De activisten zullen de leiders van deze landen aanspreken op hun verantwoordelijkheden als ze samenkomen in Bangkok.
Eerder protest van Laos Dam Investment Monitor in Korea
In Bangkok vindt van 10 tot 14 juni de Mekong-ASEAN milieuweek en van 17 tot 19 juni het ‘Peoples Forum’ van ASEAN plaats. LDIM wil meer dan duizend activisten uit alle tien ASEAN-landen mobiliseren en organiseert een eigen conferentie omtrent de schadelijke gevolgen van de stuwdammen die de regering van Laos bouwt. Het Actiefonds steunt LDIM met drieduizend euro om activisten te mobiliseren, acties en demonstraties te organiseren en zoveel mogelijk mensen op de hoogte te brengen van de problematiek rond stuwdammen in de Mekong rivier.
In 2018 gingen honderdduizenden Nicaraguanen de straat op tegen het autoritaire regime van president Ortega. Als gevolg van heftige repressie, waaronder het vervolgen en vastzetten van activisten, vluchtten duizenden Nicaraguanen – onder andere naar Costa Rica. Het ‘Articulacion de Movimientos’ -een samenwerking van sociale groepen uit Nicaragua- organiseerde een karavaan van bussen met gevluchte activisten naar de grens tussen Costa Rica en Nicaragua. Hier konden zij hun familie, vrienden en mede-activisten ontmoeten. In veel grote steden waren demonstraties tegen het staatsgeweld en de repressie, zo ook op de Dam in Amsterdam.
Daniel Ortega –de huidige president van Nicaragua- is de leider van de FSLN, het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront. In 1979 kwam de Marxistische Ortega aan de macht, na een revolutie die de Somoza familie van de troon stootte. Tijdens zijn eerste presidentschap nationaliseerde Ortega veel land (dat eerder in handen was van de Somoza’s) en bedrijven. Er was veel aandacht voor onderwijs en gezondheidszorg en er was een grote alfabetiseringscampagne. In 1990 verloor Ortega de verkiezingen van een coalitie van partijen.
In 2006 kwam hij voor de tweede keer aan de macht. Dat jaar stemden de Nicaraguanen, na jaren van neo-liberale hervormingen, met een grote meerderheid de rechtse regering weg. De jaren onder de rechtse regeringen van 1990 tot 2006, werden gekenmerkt door inmenging van het IMF en de Wereldbank. Dit leidde tot armoede onder de toch al arme bevolking.
Met het wegstemmen van de rechtse regering hoopten veel Nicaruguanen op een gelijkwaardigere samenleving, maar Ortega en de FSLN bleken aan een autoritair regime te bouwen: de politie en het leger zijn inmiddels volledig in handen van Ortega, rechters die tegen Ortega zijn worden aan de kant gezet en Ortega kan herkozen blijven worden. Op economisch vlak mixt het regime socialisme en neo-liberalisme. De regering besteedt geld aan sociale programma’s voor de lage klasse, maar onderhandelt tegelijkertijd met grote internationale bedrijven en de economische elite van Nicaragua. De protesten van 2018 richtten zich dan ook tegen liberale hervormingen die Ortega zonder overleg doorvoerde.
Nadat vreedzame protesten in april 2018 tegen deze hervormingen door de politie werden neergeslagen, was de maat vol. Protesten tegen het regime brachten de maanden hierna honderdduizenden mensen de straat op. Ortega zette naast de politie en het leger ook gewelddadige paramilitairen in tegen de demonstranten. Sindsdien zijn er al meer dan driehonderd demonstranten vermoord en meer dan tweeduizend mensen gewond geraakt.
De repressie van Ortega bleef hier niet bij: het leger, de politie en paramilitairen vielen de gebouwen van NGO’s en onafhankelijke media binnen, waarna dezen werden vernield en gesloten. Hiermee werden de belangrijkste stemmen voor democratische waarden de mond gesnoerd. Veel activisten moeten een bittere keuze maken: vluchten of worden opgepakt. Intussen kent het regime bijna vijfhonderd politieke gevangenen die hoge celstraffen boven het hoofd hangen, mede door de in juli aangenomen anti-terreur wet. Een van hen is de Belgisch-Nicaraguaanse geneeskundestudente Amaya Eva Coppens, tegen wie twintig jaar gevangenisstraf is geëist.
Er zijn sinds april al meer dan 50.000 Nicaraguanen naar Costa Rica gevlucht. Het ‘Articulacion de Movimientos’ organiseerde een karavaan van bussen met gevluchte activisten naar de grens tussen Costa Rica en Nicaragua. Aan de grens waren zij in staat hun familie en vrienden te ontmoeten, maar ook mede-activisten uit hun regio (de bussen gaan per stad of regio). De karavaan was naast een ontmoeting vooral ook een protest om de invloed van gevluchte activisten te vergroten.
Het Actiefonds steunde dit initiatief met een financiele bijdrage. Ook een demonstratie in Nederland werd gesteund. Op de Dam vond een demonstratie plaats tegen het staatsgeweld en de repressie en voor mensenrechten en de bevrijding van de politieke gevangenen in Nicaragua.
Het is slecht gesteld met de persvrijheid in de Democratische Republiek Congo. Op de ranglijst van ‘Reporters without Borders’ staat Congo van de 180 landen, op plek 154. De afgelopen jaren zijn journalisten bedreigd, mishandeld, ontvoerd en zelfs vermoord. In veruit de meeste gevallen doen de autoriteiten geen onderzoek naar de daders. Een uitbarsting van geweld tegen journalisten vond plaats in 2010, toen er verkiezingen waren. Ook tijdens de recente verkiezingen van eind 2018 kregen journalisten te maken met bedreigingen en geweld. ‘Journalistes pour les Deroit Humains’ – Journalisten voor mensenrechten – eiste de bescherming van journalisten. En met succes: Ze bereikten een overeenkomst die de rechten van journalisten waarborgt.
‘Journalistes pour les Deroit Humains’ is een groep die sinds 2010 strijdt voor persvrijheid en veiligheid voor journalisten in het oosten van Congo. In deze regio zijn in aanloop naar de recente verkiezingen meerdere journalisten vastgezet of vermoord, anderen zijn gevlucht naar omringende landen.
De actiegroep is een initiatief van radiostation ‘Ondese’. Dit radiostation zet zich actief in voor vrede in Oost-Congo. Het radiostation besteedt de helft van haar uitzendtijd aan vrouwenrechten en heeft eerder campagne gevoerd tegen kindhuwelijken in de regio.
Veel mensen in het oosten van Congo zijn afhankelijk van radio als nieuwsbron. In rurale gebieden zijn sommige mensen analfabeet of hebben weinig toegang tot elektriciteit, waardoor krant of computer geen optie is. Radiozenders verslaan vaak lokaal nieuws in tegenstelling tot grote mediabedrijven, zij berichten vaak alleen nieuws uit de hoofdstad – Kinshasa. Radio is echter ook een kwetsbaar medium, in Congo zijn de afgelopen jaren meerdere radiozenders uit de lucht gehaald. Er zijn ook gevallen bekend waarbij de autoriteiten (dure) apparatuur in beslag namen en managers arresteerden.
Radio Ondese – Foto: Women’s WorldWide Web
Het Actiefonds steunde het initiatief van de Congolese journalisten. Ze organiseerden onder andere een demonstratie en verschillende bijeenkomsten tussen journalisten en de autoriteiten. Tijdens de demonstratie en de bijbehorende bijeenkomsten werd de bescherming van journalisten en mensenrechten geëist. Nu ligt er een akkoord met de autoriteiten op tafel: journalisten kunnen voortaan werken in goede omstandigheden en zullen actief worden beschermd.
‘’Het is goed om de gezichten achter het bedrijf te zien’’, zegt Rosia Maria Mateus bij de algemene aandeelhoudersvergadering van BHP, het grootste mijnbouwbedrijf ter wereld. Ze is een advocate uit Bogota en op uitnodiging van het London Mining Network is ze aanwezig in Londen. Mateus zet zich in voor Colombiaanse gemeenschappen die geraakt worden door de mijnindustrie. ‘’Het zette me aan het denken’’, gaat ze verder. ‘’Wie zijn deze mensen, hoe leven zij en hoe kunnen we deze mensen – die verantwoordelijk zijn- aansprakelijk stellen?’’.
Het London Mining Network is een netwerk van ongeveer twintig actiegroepen die zich inzetten tegen de schadelijke gevolgen van de mijnindustrie. Dit netwerk onderhoudt sterke banden met activisten en personen van getroffen gemeenschappen uit (onder andere) Brazilië, Colombia en Chili. Met hulp van Het Actiefonds organiseerde het netwerk acties rondom de algemene aandeelhoudersvergadering van BHP in Londen. Tijdens de aandeelhoudersvergadering waren er interventies van personen die deel uitmaken van de getroffen gemeenschappen. Zij confronteerden de directie en aandeelhouders van BHP met de impact die de acties van het bedrijf heeft op hun levens en op hun gemeenschap. Ook vond er voor de deur van de vergadering een protest plaats tegen de destructie die BHP aanricht.
Protest bij de aandeelhoudersvergadering van BHP – Foto : Liam Barrington-Bush
Vanuit Brazilië was Leticia Oliveira aanwezig uit de Mariana gemeenschap, die getroffen werd door het instorten van de Samarco dam in 2015. Deze dam – die voor de helft in handen is van BHP (de andere helft is in handen van VALE SA) – werd gebouwd van giftig mijnafval, maar brak in 2015 door. Het gevolg was schrikbarend: 50 miljoen kubieke meter giftige modder stroomde de Doce rivier in, negentien mensen lieten het leven en zeshonderd mensen werden geëvacueerd. Tot op heden werd maar één van de driehonderd vernietigde huizen herbouwd.
Leticia Oliveira in Londen- Foto: London Mining Network
Vanuit Colombia bezocht naast Rosia Maria Mateus, ook Misael Socarras Ipuana Londen. Zij is een vrouwelijke, inheemse activiste uit La Guajira. Dit is een gebied in het noordoosten van Colombia, dat lijdt onder de schadelijke effecten van de Cerrejon mijn, een mijn die voor een derde in handen is van BHP.
De Cerrejon mijn is de grootste open-pit mijn van Colombia. Toen de mijn dertig jaar geleden geopend werd is de omliggende gemeenschappen niets gevraagd, maar werden zij gedwongen te verhuizen. Socarras benoemt verschillende effecten van de mijnbouw. Door toedoen van de mijn is er in de omgeving veel droogte: er zijn al zeventien –voor de bewoners, essentiële- beekjes opgedroogd. Bovendien zijn er verschillende heilige plaatsen vernietigd.
Cerrejon mijn – Foto: London Mining Network
Door het initiatief van London Mining Network en de steun van Het Actiefonds waren Leticia Oliveira en Misael Socarras Ipuana in staat de directie en aandeelhouders van BHP te confronteren met de gevolgen van hun destructieve beleid. Wij blijven London Mining Network en de getroffen gemeenschappen steunen in hun strijd tegen de vervuilende mijnindustrie.
Maar, steun blijft nodig, zo blijkt uit nóg een gebroken dam van mijnafval in Brazilië (dit keer van het bedrijf VALE SA, die samen met BHP de Samarco dam bezit). Bij dit tragische ongeval, dat voorkomen had kunnen worden, zijn ten minste 110 mensen overleden, tweehonderd mensen worden nog vermist.
Meer dan negentig jaar geleden werden in de stad Bar, in het zuiden van Montenegro, vijftig cipressen geplant door de Montenegrijnse koningin van destijds. Tot voor kort maakten deze cipressen deel uit van een van de mooiste parken van de stad. Recentelijk besloot de gemeenteraad van Bar dat deze decennia oude bomen plaats moesten maken voor een speeltuin en de verbreding van omliggende straten. Als reactie op die beslissing kwamen de inwoners van Bar in protest.
Op het moment dat de gemeente een kapbedrijf inschakelde om de cipressen te rooien, kwamen bewoners van de stad Bar in actie. Vier dagen lang verzamelden zij zich rond de bomen om de kap te blokkeren. Ook organiseerden zij een petitie: vierduizend van de dertienduizend inwoners van Bar ondertekenden deze petitie tegen de bomenkap, maar de gemeenteraad gaf hier geen gehoor aan. Op de vijfde dag zette de gemeente een grote politiemacht in, zoals hier te zien is. De politie pakte twee jonge activisten van 19 en 24 jaar op en de kap kon doorgaan. Het politieoptreden en de bomenkap zijn groot en negatief in de media gekomen.
De kap van de cipressen is echter niet het einde van de acties. Zo is er een demonstratie georganiseerd om een signaal af te geven aan de gemeenteraad. De kap van bomen zal ook in de toekomst op verzet stuiten. Er is een actiegroep opgericht die zich met de campagne ‘Montenegro Eco Revolution’ inzet voor bewustwording over klimaatverandering en zich daarbij voornamelijk focust op Montenegrijnse jeugd. Andere acties die onder deze campagne vallen zijn nieuwe acties tegen bomenkap en het planten van bomen. Zo zijn er plannen om nieuwe bomen te planten in het park waar de cipressen gekapt zijn.
Het Actiefonds steunt de Montenegrijnse activisten met een spoeddonatie van €250. Daarmee kochten ze banners en drukten ze flyers, hierdoor lukte het hen veel mensen te mobiliseren. Uit de foto’s van de actie en het contact met de activisten blijkt dat zij hier zeer dankbaar voor zijn! Wij blijven de jonge Montenegrijnse activisten steunen in hun eco-revolutie.
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu