Sinds 2020 bouwt Mexico in de istmus van Oaxaca een 300 km lange spoorweg die twee havensteden met elkaar zal verbinden: Coatzacoalcos aan de Atlantische kust en Salina Cruz aan de Pacifische kust. Dit megaproject gaat gepaard met een gaspijpleiding en verschillende industrieparken die de spoorweg flankeren. De parken dienen om tegen lage kosten goederen voor de export tussen de twee havensteden te produceren.

Het doel is duidelijk: om de economie van Mexico te stimuleren en zijn plaats in de wereldwijde kapitalistische economie te bestendigen, moet de Corredor Interoceánico (interoceanische corridor) de istmus omvormen tot een internationaal handelsknooppunt, vergelijkbaar met het Panamakanaal. De spoorweg zal het vervoer van goederen en producten over de landstrook vergemakkelijken door de reistijd tussen de twee havens terug te brengen tot 24 uur. De tussenliggende industrieparken zullen van Oaxaca een “nieuwe wereldfabriek” maken. Het traject van 300 km is een symbool geworden van het neoliberale kapitalisme, dat natuur en levensonderhoud vernietigt om meer kapitaal te vergaren voor de gelukkige enkelingen.

Dat het project alleen voor de rijken voordelig is viel al op toen bouwvakkers de toegang tot het toezichtterrein blokkeerden om betere werkomstandigheden te eisen. President Manuel López Obrador reageerde door te verklaren dat de winst van het megaproject zou dienen om de pensioenen van de arbeiders te financieren, net als die van het leger.

Inheemse gemeenschappen totaal genegeerd

Maar er is één groep waarmee de autoriteiten weigeren te onderhandelen of samen te werken: de Inheemse gemeenschappen die op de istmus wonen. Zij worden nu bedreigd met uitzetting. Hun levensonderhoud en cultuur worden aangevallen door de spoorweg die hun voorouderlijke gronden wil omvormen tot een gigantisch industrieel complex. De autoriteiten informeren hen voortdurend verkeerd over de omvang van het project en ze krijgen geen mogelijkheid om hun zorgen te uiten. Hun rechten zijn met voeten getreden, aangezien zij geraadpleegd moeten worden over alle activiteiten die op hun land plaatsvinden.

De Union de Communidades Indigenas de la Zona Norte del Istmo heeft besloten het megaproject te bestrijden met geweldloze directe acties. Ze maken gebruik van sit-ins, blokkades, protesten en andere middelen om de aanleg van de spoorwegen te blokkeren en te verhinderen. Met meer dan duizend lichamen sterk slagen ze erin het bouwschema voorlopig te dwarsbomen, maar het is een zware strijd. Opnieuw worden de rechten van inheemse gemeenschappen en van de omringende natuur genegeerd wanneer neoliberale elites een kans zien om meer geld te verdienen. D projectontwikkelaars gaan zelfs zover dat ze beweren dat de corridor juist goed is voor de economie van de lokale dorpen.

Het Actiefonds is er trots op deze Inheemse gemeenschappen te steunen in hun strijd tegen het mondiale kapitaal en het kolonialisme. Zoals de inheemse activiste Juana Ramírez Villegas stelt: Ik nodig mijn broeders en zusters uit verschillende delen van de wereld uit om hun grondgebied te verdedigen, zich niet te laten verslaan, zich te organiseren en hun strijd zichtbaar te maken. Het is tijd om ons grondgebied te verdedigen dat het leven en de toekomst van onze zonen en dochters vertegenwoordigt.”

Door de finiancialisering van de huurwoningmarkt worden de huurprijzen gekoppeld aan inflatie. Ieder jaar geeft de overheid de maximale huurverhoging aan. In 2022 was dat 2,3 % voor de sociale huursector en 3,3 % voor de vrije sector. Huurders met een gezinsinkomen tot € 75.000 kunnen rekenen op een inkomensafhankelijke huurverhoging tot wel € 100 per maand. De huurder is echter niet verplicht dit daadwerkelijk te betalen, maar veel individuele huurders weten niet hoe ze collectief en effectief bezwaar kunnen maken tegen de verhoging.

De campagne “Wij weigeren de huurverhoging” probeert hier verandering in te brengen. Omdat de huur elk jaar stijgt, keert hun campagne ook jaarlijks terug.

Campagne

“Wij weigeren de huurverhoging” informeert mensen over hun rechten en de mogelijke strategieën om legaal hun huurverhoging te weigeren en voorziet een gedetailleerd stappenplan als gereedschap voor huurders. Op deze manier kunnen huurders het heft in eigen handen nemen en gemakkelijk de huurverhoging weigeren. In webinars en lokale bijeenkomsten mobiliseren ze mensen om actief deel te nemen aan een collectieve landelijke huurverhogingsweigering.

solidair netwerk

Elk jaar opnieuw organiseert de campagne een landelijke actiebijeenkomst en verschillende lokale flyeracties. Wanneer er een grote groep huurders zich aanmeldt uit dezelfde regio ontstaat er een lokaal solidarteitsnetwerk waarin de huurders hun zorgen en problemen kunnen delen en elkaar actief ondersteunen. Door gezamenlijk op te treden en de juiste kennis en eerdere ervaringen met elkaar te delen worden mensen gerustgesteld. Zo bouwen ze aan een duurzaam solidariteitsnetwerk van weigeraars van de huurverhoging én aan systeemverandering. Het effectief gebleken stappenplan vergroot de druk op verhuurders en politiek om daadwerkelijk de huren te bevriezen of te verlagen.

 5 jaar bevriezing van de huur

Het politieke doel is vijfjarige bevriezing (2022- 2026) van de huren zonder inflatiecorrectie. Na ruim 10 jaar van huurstijgingen boven inflatie moet wonen weer betaalbaar worden en mag niemand in armoede vervallen door te hoge woonlasten. Huizen zijn er voor mensen, niet voor winst. De eis voor huurbevriezing voor de komende vijf jaar heeft de campagne overhandigd aan Minister Hugo de Jonge, samen met de betrokken huurders.

Ondertussen blijven duurzame solidariteitsnetwerken van en voor huurders ontstaan, met de bedoeling om jaarlijks de huurverhoging collectief te weigeren en ook de optie om in huurstaking te gaan onder de aandacht brengen.

Ben je huurder en wil je zelf een wapen van directe actie in handen hebben tegenover overheid en verhuurder? Sluit je aan bij “Wij weigeren de huurverhoging,” lees meer over hun acties en volg het stappenplan om je huurverhoging te weigeren!

Het Actiefonds is trots deze campagne te ondersteunen, want: eerst eten, dan de huur!

Actie

Met een in het oog springende blokkade verhindeden ongeveer 40 activisten van Debt for Climate Switzerland effectief de ingang van de luchthaven, zodat de gasten van het WEF niet zomaar bij hun limousine-taxi naar Davos konden komen. Ook blokkeerden ze de weg naar de luchthaven, met als doel het programma van het WEF te verstoren, omdat sprekers en panelleden vast kwamen te zitten op de luchthaven. De gasten, die vanuit de hele wereld hier aankwamen, werden rechtstreeks geconfronteerd met hun eigen destructieve impact op de wereld. Omdat de wereld zich de 1% niet meer kan veroorloven, hield Debt for Climate Switzerland degenen die op het vliegveld aankwamen een spiegel voor. Verschillende activisten uit het Globale Zuiden waren aanwezig om te spreken over hoe hun landen het meest te lijden hebben onder het verwoestende beleid van het WEF.

Omdat de ogen van de hele wereld tijdens het WEF op Davos gericht zijn, gebruikte Debt for Climate deze aandacht om de destructieve impact van het WEF aan te kaarten. Hun actie werd opgepikt door verschillende grote internationale media. Met meer dan 100 artikelen in verschillende media wereldwijd, Tweets van Green Peace International en een livestream die meer dan 100 000 keer werd bekeken, was hun actie een groot succes.

Deze actie was onderdeel van een serie van drie acties rond het WEF. De anderen vonden plaats in Zürich en Davos, waar twee Congolese activisten van Debt for Climate waren uitgenodigd. In lezingen, workshops en paneldiscussies die DfC organiseerde, bespraken zij hoe de klimaatcrisis nu al schade veroorzaakt in het Globale Zuiden en op welke manier de eisen van de Debt for Climate-campagne sociale en ecologische rechtvaardigheid kunnen realiseren.

WEF en Climate Debt

Volgens onderzoek van het VN- Environment Program en Oxfam is de rijkste 1% het meest verantwoordelijk voor de uitstoot die klimaatverandering veroorzaakt. De landen van het Globale Noorden zijn verantwoordelijk voor 92% van de overtollige emissies, terwijl die slechts 40% van de wereldbevolking vertegenwoordigen en het minst te lijden hebben onder de klimaatcrisis. Het zijn vooral de in het Globale Noorden gevestigde multinationals die het meest vervuilen. Terwijl de uitstoot van normale burgers in Europa sinds de jaren negentig afneemt, neemt de uitstoot van de top 1% nog steeds toe. En deze ene procent, de politieke en financiële wereldelite die bijeenkomt tijdens het WEF, is het meest verantwoordelijk voor de klimaatcrisis terwijl ze er het minst onder lijdt. Door hun individuele uitstoot en de beslissingen van hun bedrijven verhinderen zij actieve herstelbetalingen en oplossingen voor het Globale Zuiden, waar de klimaatcrisis het meest voelbaar is. Het zou alleen maar eerlijk zijn dat de rijke vervuilers die op het WEF aanwezig zijn, betalen voor de schade die zij in andere delen van de wereld veroorzaken.

Debt for Climate Campaign

Debt for Climate is een grassroots, door het Globale Zuiden aangestuurd initiatief dat sociale en klimaatrechtenstrijd verbindt door arbeiders-, sociale en klimaatbewegingen uit het Zuiden en het Noorden te verenigen. Hun belangrijkste doel is het kwijtschelden van alle schulden die landen in het Globale Zuiden hebben bij het IMF en de Wereldbank. Aangezien het Globale Noorden een enorme ecologische schuld aan het Globale Zuiden heeft, is kwijtschelding van de schulden van Globale Zuiden een manier om deze landen uit de schuld-val te halen. In plaats van te investeren in fossiele brandstoffen om de schuld terug te betalen, kunnen zij investeren in projecten die hun landen daadwerkelijk leefbaar maken in tijden van klimaatcrisis, en zich aanpassen aan de gevolgen van deze zich voortdurend ontwikkelende crisis.

Het Globale Noorden heeft zijn rijkdom gebouwd en blijft die opbouwen door landen in het Globale Zuiden uit te buiten door hun natuurlijke grondstoffen te plunderen, ten koste van de toenemende vernietiging en opoffering van de bevolking in landen in het Globale Zuiden.

Daarom eist Debt for Climate dat de rijkste landen van het Globale Noorden hun klimaatschuld betalen door de onrechtmatige, vaak illegaal toegekende schulden van het Globale Zuiden aan het IMF en de Wereldbank kwijt te schelden. Lees meer over hoe Debt for Climate dit proces  van klimaat- en sociale rechtvaardigheid voorstelt op hun website of op hun Instagram, Twitter of Facebook.

Debt for Climate Switzerland is een groep uit het Globale Noorden binnen de door het Globale Zuiden geleide “Debt for Climate”-campagne. Hun strategische rol is om de Zwitserse samenleving bewust te maken van de ongelijke verdeling van schuld, rijkdom en de consequenties van klimaatverandering, en om de Zwitserse regering te overtuigen om de eis voor onvoorwaardelijke kwijtschelding van schulden van het Globale Zuiden te ondersteunen. Ze organiseren outreach-evenementen en voeren geweldloze burgerlijke ongehoorzaamheidsacties uit. Om meer te lezen over hun organisatie en op de hoogte te blijven van hun acties, ga naar hun website en volg ze op Instagram, Twitter en  TikTok.

De Shahuarmanga is een gemeenschap van de oorspronkelijke bewoners van Pastaza, een provincie in het Amazonegebied van Ecuador. Toerisme is vandaag de dag hun belangrijkste strategie om hun cultuur en land te behouden. Maar fossiele brandstofbedrijven eisen hun land op om naar olie en gas te zoeken. Niet alleen is het belachelijk om naar meer fossiele brandstoffen te zoeken in deze tijden van klimaatonwrichting, maar om er andermans levensonderhoud voor op te offeren is ronduit weerzinwekkend.

Zo denken de Shahuarmanga er ook over. Samen met 33 andere Inheemse gemeenschappen, geleid door vrouwen, verzetten ze zich tegen deze multinationale vervuilers. Ze lieten zich niet intimideren, en organiseerden protesten en sit-ins in de hele provincie en in de hoofdstad Quito om te eisen dat deze bedrijven hun plannen onmiddellijk stopzetten. Graafmachines naderden al hun heilige grond; er was geen tijd te verliezen.

Succesvolle campagne

De protesten werden snel en efficiënt georganiseerd, en de resultaten stemmen tot blijdschap. De Shahuarmanga zijn erin geslaagd de oliemaatschappijen voorlopig de toegang tot hun land te ontzeggen. De bedrijven hebben een tweede verzoek ingediend, waarvan ze hopen dat die in januari van dit jaar wordt ingewilligd. In ieder geval zullen de Shahuarmanga niet aan de kant staan en zich ook inzetten om dit tweede verzoek naar de papierversnipperaar te sturen. Want dit is hun land, hun cultuur en hun levensonderhoud dat de overheid en deze fossiele giganten in de weegschaal leggen. Fossiele-brandstofwinning betekent niet alleen de vernietiging van het bos, maar ook de vervuiling van de rivieren en de lucht, een ramp voor de biodiversiteit – kortom de uitbuiting van Pachamama, de bij de volkeren van de Andes bekende godheid die zich het best vertaalt naar ‘Moeder Aarde’.

Hun vastberadenheid is sterk. In hun woorden: “Dankzij de steun van de instellingen die ons vertrouwen en ons laten zien dat we er niet alleen voor staan, voelen we ons gesterkt. Ze geven ons kracht om door te gaan met deze strijd van verzet. Omdat we allemaal verzet zijn. Wij zijn land, wij zijn rivier, wij zijn zaad.”

Het Actiefonds steunt de Shahuarmanga met trots!

AniCA verenigt het gefragmenteerde verzet tegen de dierenindustrie en pakt een breed scala aan problemen aan. De dierenindustrie schendt niet alleen de rechten van dieren, maar draagt ook enorm bij aan de uitstoot van broeikasgassen en heeft een grote ecologische voetafdruk door het massale gebruik van land, water, mest en antibiotica. De neokoloniale productie van veevoer in Latijns-Amerika waarmee de dieren worden gevoed, veroorzaakt ontbossing en uitbuiting van de lokale bevolking. Ook in Europa zorgt de dierindustrie nauwelijks voor veilige en voldoende arbeidsomstandigheden in de fabrieken, vooral in tijden van COVID. Daarnaast speelt de dierindustrie een belangrijke rol bij het ontstaan en de verspreiding van zoönosen, die de COVID-pandemie hebben veroorzaakt en in de toekomst voor nieuwe pandemieën kunnen zorgen.

Als sterke alliantie combineert AniCA combineert voor klimaatrechtvaardigheid, dierenrechten, arbeidsrechten en tegen mogelijke toekomstige zoönosen.

ACTION

AniCA organiseerde in 2021 een kamp en een massa-actie tegen de PHW Group, het grootste pluimveebedrijf in Duitsland. Het programma van het kamp verzorgde workshops en talks over alles wat er mis is met de dierenindustrie. Boeren en burgers werden uitgenodigd om te spreken, waarbij de uitbuiting door PHW van zowel dieren als mensen aan de kaak werd gesteld.

De actie werd breed uitgemeten door de media in kranten en op TV en was een groot succes. Gedurende een hele dag werd de toegang tot de centrale opslagplaats van het bedrijf effectief geblokkeerd.

AniCA eiste van het PHW dat de werknemers in slachthuizen en vleesverwerkings bedrijven tegen COVID worden beschermd en dat ze voldoende gezondheidsbescherming krijgen. Tijdens de pandemie was de dierindustrie een grote covid-haard, zowel in Duitsland als wereldwijd.

Een tweede eis was het verbod op de invoer van veevoer. Voor de productie van diervoeder in Latijns Amerika worden bossen gekapt. Grondstoffen zoals land en water gebruikt die rechtstreeks voor de productie van voedsel of voor klimaatbeschermingsmaatregelen zoals herbebossing zouden kunnen worden gebruikt.

Een derde eis was de herbestemming van de subsidies. Het geld dat nu naar de dierlijke industrie gaat, zou naar solidaire en ecologische landbouw moeten gaan.

AniCA gelooft in een gezamenlijke radicale strijd voor emancipatoire, solidaire en duurzame alternatieven voor ons huidige kapitalistische systeem.

Bang voor deze verenigde activistische beweging bouwde PHW in de dagen voor de actie een beschermende muur (zoals te zien in deze video) rond hun hoofdzetel, waaruit blijkt dat ze het activisme tegen de dierenindustrie serieus nemen en als een bedreiging zien!

Het Actiefonds is trots om AniCA en hun acties die de dierenindustrie bangmaken te steunen!

Context

Cambodja wordt sinds 1985 geregeerd door Hun Sen, de huidige premier. Na een overname in 1997 en het verbannen van de belangrijkste oppositiepartij in 2017 is de macht van Hun Sen onbetwist. Zijn regering staat erom bekend rechten van natuur en mens te schenden voor eigen gewin en dat van familieleden waarbij hij de anti-koloniale en marxistisch-leninistische wortels van de partij achter zich liet. Nu de algemene verkiezingen naderen, is het waarschijnlijk dat zijn regering niet alleen de huidige status quo zal volhouden, maar dat het ook nog gewelddadiger zal worden. Zo is recentelijk voor de tweede keer een van de meest prominente vakbondsleiders van het land, Chhim Sithor, gevangengenomen, en vindt er op zeer verontrustende schaal ontbossing plaats waarbij klimaatactivisten worden aangevallen, bedreigd en in sommige gevallen gedood.

Actie

In het autoritaire Cambodjaanse klimaat zijn misinformatie en censuur belangrijke wapens om de huidige situatie te handhaven. Omdat er zeer weinig informatie beschikbaar is, is Unite for Freedom een van de enige groepen die probeert misstanden aan het licht te brengen en zo een groot en uitgestrekt publiek te bereiken. Dit is een gevaarlijke activiteit die strikte anonimiteit vereist, maar ook een netwerk nodig heeft om nieuws uit het hele land te verzamelen. Ondanks deze moeilijkheden gaan hun satirische cartoons viraal en worden ze actief besproken op sociale media, en zijn hun video’s meer dan 15 miljoen keer bekeken.

Voorbeeld

Unite for Freedom: “we released this cartoon, depicting two HS: the one above angrily pointing at some Buddhist monks and young activists blessing a tree to try and stop it from being logged, and a second HS below, smiling with his thumbs up and calling the activities of the country’s most notorious logging tycoon try Pheap ‘development!’”

Deze cartoon toont Hun Sen (HS) met twee poppen, waarvan de ene rechters voorstelt en de andere aanklagers. Dit was de eerste keer in zeer lange tijd – misschien al vanaf midden jaren negentig – dat een Cambodjaanse cartoonist HS op satirische wijze durfde af te beelden. Het is bekend dat HS de touwtjes van het rechtssysteem stevig in handen heeft en op willekeurige wijze opdracht geeft om zij die als vijanden van de staat worden gezien aan te klagen en gevangen te zetten. Wanneer en of deze mensen worden vrijgelaten, heeft Hun Sen figuurlijk in de hand. In de cartoon zegt Hun Sen: “Mijn rechtbank is net zo onafhankelijk, wat wil je nog meer?

Staatsgeweld tegengaan

Pushbacks

Illegale pushbacks, eindeloze asielprocedures en militaire surveillance-apparatuur: het grensbeleid van Europa is een ware hel voor een steeds grotere groep mensen die zich gedwongen ziet hun land te verlaten door de gevolgen van de wereldwijd ongelijke verdeling van welvaart, onveiligheid, klimaatverandering en de oorlogsindustrie. Wie zich als activist inzet voor bewegingsvrijheid in Nederland, weet dat de dit jaar veelbesproken situatie in Ter Apel slechts het topje van de ijsberg is. Het Actiefonds steunt daarom hoognodige acties op het gebied van migrantenrechten, al decennialang.

Frontex

Dit jaar stond het No Border Camp in het teken van de campagne rondom Frontex, het EU-agentschap dat verantwoordelijk is voor de uitvoering van grensbewakingsbeleid. Eerder dit jaar stapte de directeur van Frontex nog op vanwege schandalen rond wangedrag en mensenrechtenschendingen. Deze zou hij jarenlang opzettelijk hebben verdoezeld. Ook in Nederland zijn er nog te weinig mensen op de hoogte van de werkelijke praktijken aan de buitengrenzen. Daarom is het zo belangrijk dat er bijeenkomsten zijn als het NBC.

Solidariteit

Op donderdag sloten zo’n 80 mensen zich aan bij een solidariteitsdemonstratie naar het nabij gelegen detentiecentrum Rotterdam. Hier zitten mensen soms wel maandenlang vast omdat zij geen verblijfsvergunning hebben. Met toeters en pannen lieten activisten aan zowel de instelling als de vastzittende migranten horen dat zij het niet eens zijn met de traumatiserende opsluiting en de daarop volgende deportatie. Want geen mens is illegaal!

Limiet

De actie was onderdeel van een vijfdaags klimaatkamp, georganiseerd door de actiegroep Limity Jsme My (“wij zijn de limiet”). Niet voor niets vond dit plaats in Ostrava, waar onlangs de eerste kolenmijnen werden gesloten. Die transitie verliep echter niet op een rechtvaardige manier: grote aantallen mijnwerkers verloren hun baan, en tevens een betaalbare energievoorziening. Bovendien zorgde de privatisering van de mijnwerkerswoningen voor verdere sociale problemen in de regio.

Energiearmoede

Met steun van Het Actiefonds vroeg Limity Jsme My daarom aandacht voor de samenhang tussen de ecologische crisis en sociale ongelijkheid, door (energie)armoede als centraal thema te kiezen voor deze editie van de jaarlijks terugkomende bijeenkomst. Hun boodschap: Ostrava is een schoolvoorbeeld van hoe het níet moet. Tijdens het dagelijkse programma waren er speeches, demonstraties en andere vormen van samenwerking met inwoners die werkzaam zijn of waren in de fossiele industrie. Zo konden er belangrijke stappen worden gezet in de richting van klimaatrechtvaardigheid.

Een rode rivier

Op 13 augustus, een week na de Dag van het Vaderland in Bolivia, zette de groep een interventie in gang geïnspireerd op de regels van de Chileense dichter Stella Díaz Varín:

Ze zeggen dat je een vlag met je mee draagt
Ja
Je draagt een vlag met je mee
Ik weet
dat de vlag dieprood is
Elke vlag is een rivier van bloed.

Een van de leden doorkruiste de stad La Paz met de nationale vlag achter zich aan gesleept, diens witte kleding besmeurd met rode vloeistof. De actie eindigde bij de Choqueyapu rivier, waar de vlag gewassen werd in het stromende water. “Hoe zwaar is de vlag, waar bloedt het landschap? Wat is het vaderland toch dat ons vervangt?” Met deze vragen gaven de activisten uiting aan de rouw die voor hen verbonden is aan de viering, waarin er volgens hen wordt voorbijgegaan aan het seksisme, chauvinisme en homo-lesbo-transfobie van alledag.

Onafhankelijkheid

Hoewel de hele maand augustus in het teken staat van de onafhankelijkheid van de Spaanse kolonisator, wijzen de activisten erop dat er in naam van het nieuwe vaderland nog altijd veel geweld plaatsvindt tegen personen die niet voldoen aan de heersende normen rondom seksualiteit en gender in de plurinationale staat. Dit terwijl deze normen juist hun oorsprong hebben in de 500 jaar van koloniale bezetting die aan de onafhankelijkheid vooraf zijn gegaan. De actie trok veel bekijks, en slaagde erin een discussie op gang te brengen over de anders heilig geachte gendermaatstaven.

Columbus

12 oktober staat in enkele landen nog bekend als Columbusdag. Ieder jaar groeit wereldwijd de weerstand tegen deze dubieuze feestdag, die de rampspoed van 1492 nog als een glorieuze “ontdekking” doet voorkomen. In Bolivia wordt sinds 2011 de Dag van de Dekolonisatie gevierd. Movimiento Maricas Bolivia (“beweging van Boliviaanse flikkers”, een geuzennaam) maakte van de gelegenheid gebruik om een herdenkingsceremonie te houden voor het Amerikaanse continent, dat tijdens een transnationaal congres van Inheemse delegaties in 1992 tot Abya Yala is hernoemd. Pal voor het omstreden standbeeld van Columbus.

Landkaart

Gehuld in een wiphala, vlag van de oorspronkelijke bewoners van de Andes, wees een activist de groep omstanders op de rol van de kerk en de Spaanse bezetter in het opleggen van heteroseksualiteit en de man-vrouw verdeling aan de oorspronkelijke bevolking. Vervolgens werden enkele benamingen van verdrukte Inheemse seksuele oriëntaties en genderexpressies op een grote kaart van het continent gekrijt. Opnieuw speelde een gedicht de hoofdrol, dit keer van schrijver en organizer Francisco Godoy Vega. “Waar is het erotische geheugen van onze voorouderlijke culturen?”, vraagt hij zich af. Dankzij het waardevolle werk van de marica-beweging komen de herinneringen langzaam weer terug.

Praag heeft dringend behoefte aan een autonome ruimte waarin mensen zich vrij kunnen uiten zonder de beperkingen van onze winstgedreven maatschappij. Sinds de ontruiming van het Autonoom Sociaal Centrum Klinika in januari 2019 is geen dergelijke ruimte meer over in de Tsjechische hoofdstad. Ondertussen wordt Praag geteisterd door duizenden lege, vervallen gebouwen en duizenden AirBnB-flats en bedrijfskantoren. Het centrum van Praag is een onleefbare plek geworden voor lokale ruimdenkende mensen.

Het collectief Opravdu Dobré Squaty (echt goede kraakpanden) was onder de indruk van Klinika en andere eerdere Tsjechische kraakpanden en sociale centra, en heeft besloten er zelf een op te richten. De leden wilden een nieuw sociaal centrum oprichten in een relatief centrale wijk van Praag. Het gebouw dat zij in gedachten hadden is eigendom van buitenlandse investeerders en staat sinds de jaren ’90 leeg.

Helaas is de mogelijkheid van onmiddellijke uitzetting door de politie zeer reëel in Tsjechië. De ODS hield daar al rekening mee en slaagde erin het gebouw vijf uur lang te kraken voordat het werd uitgezet. Hoe dan ook, de leden beschouwen hun actie als een succes. Volgens hen is zelfs het omvormen van een vervallen gebouw tot een radicale ruimte voor slechts één dag prijzenswaardig gezien het huidige klimaat in Praag.

ODS wil een solidaire samenleving waarin menselijk welzijn belangrijker is dan geld of bezit. Het gelooft dat het creëren van autonome eilanden in het huidige kapitalistische landschap een eerste stap is in het veranderen van de wereld. In een ruimte waarin iedereen zich vrij kan voelen om te verblijven en zich te uiten zonder te worden gediscrimineerd, kunnen mensen de huidige maatschappelijke en culturele normen uitdagen.