Columbusdag

12 oktober was vroeger Columbusdag in Bolivia, maar sinds 2011 heet het officieel dekolonisatiedag (Día de la descolonisación). De Movimiento Maricas Bolivia markeerde de gelegenheid met een optreden naast het standbeeld van Columbus in La Paz om de verloren Inheemse seksuele en genderidentiteiten te onderstrepen. De performance heette ‘Memorial Abya Yala’, een herdeninkingsceremonie voor het continent dat algemeen bekend staat als Zuid- en Midden-Amerika. De actie werd bijgewoond door ongeveer 200 omstanders.

De performer, gehuld in een voor de Inheemse Boliviaanse cultuur kenmerkende whipala, beschuldigde de Bijbel en Spaanse kolonisten ervan heteroseksualiteit en genderbinariteit op het continent te hebben opgelegd, en schreef de namen van verdwenen inheemse seksualiteiten op een grote kaart van Abya Yala. Verder las-ie een gedicht voor van Francisco Godoy Vega. Hier is een fragment uit dat gedicht, la violencia naturalizada de santiago y el indio pícaro, met Nederlandse vertaling:

¿tiene una erótica evo morales?
¿tiene una erótica la chola o la mapuche?
¿dónde queda la memoria sexual de nuestras culturas ancestrales?
¿qué fue del sexo moche?
Nuestros cuerpos son erotizados cuando
al blanco le da la gana
la dictadura colonial sobre el cuerpo indio
sobre el deseo indio
es la afrenta a nuestras comunidades
somos re-expuestxs y exotizadxs
nos follan cuando quieren lxs blancxs
en su poder universal

Heeft Evo Morales een erotiek?
Heeft de Chola of de Mapuche een erotiek?
Waar is het seksuele geheugen van onze voorouderlijke culturen?
Wat is er gebeurd met Moche-seks?
Onze lichamen worden geseksualiseerd wanneer
de witte man er zin in heeft.
de koloniale dictatuur over het Indiaanse lichaam…
over het Indiaanse verlangen…
is een affront voor onze gemeenschappen.
we worden telkens weer blootgesteld en geëxotiseerd.
Ze neuken ons wanneer ze willen, de blanken
in hun universele macht

Bekijk de hele interventie hier:

De corrupte president Joko “Jokowi” Widodo lijkt de wind mee te hebben. Na twee ambtstermijnen is er volgens zijn partij een breed gedragen tevredenheid over zijn presidentschap in de samenleving en in het parlement. Zijn coalitie bevat ondertussen 7 partijen, die in totaal 81 procent van het parlement vertegenwoordigen.

Maar Jokowi’s tweede termijn komt aan zijn einde, en in de Indonesische grondwet staat dat geen enkele president meer dan twee termijnen mag dienen. Jokowi neemt hier geen genoegen mee, en gebruikt de brede steun die hij geniet om ofwel de verkiezingen uit te stellen, ofwel de grondwet aan te passen om een derde termijn mogelijk te maken.

Jokowi’s partij heeft één belangrijke argumenten voor deze grondwetswijziging: door de COVID-pandemie zou Jokowi als het ware van een paar jaren bestuur beroofd zijn die hij moet kunnen inhalen. Er staan nog grote projecten te wachten op voltooiing, waaronder de verhuizing van de Indonesische hoofdstad naar Oost-Kalimantan, die in 2024 moet beginnen. Dit moet natuurlijk onder de supervisie van de president gebeuren.

Socialist Union

De Socialist Union (SU) weet dat Jokowi’s steun vooral de vrucht is van corrupte dealtjes en vriendjespolitiek. Zijn ministers waren bijvoorbeeld aandeelhouders in bedrijven waarvan de Indonesische overheid PCR-testen kocht tijdens de pandemie. Volgens de SU betrekt Jokowi zo veel mogelijk partijen en politici op deze manier in zijn projecten, zodat de politieke klasse profijt heeft bij het aanblijven van de president.

Een groot deel van Jokowi’s argument berust op het feit dat hij heel populair zou zijn onder de Indonesische bevolking. De SU wilde laten zien dat daar niks van klopt. Zij organiseerden deze zomer verschillende massademonstraties door het hele land. Met hulp van het Actiefonds flyerden en posterden ze om te waarschuwen voor de aanstaande staatsgreep.

De SU strijdt vaker tegen de autoritaire neigingen van de Indonesische staat. Zo organiseerde zij deze augustus verschillende demonstraties door het hele land om te protesteren tegen de criminalisering van het communisme door de regering.

Oost-Kalimantan

Jokowi kondigde drie jaar geleden aan de hoofdstad te gaan verhuizen van Jakarta naar Oost-Kalimantan op Borneo.  De kosten van het faraonische project schat de regering op 33 miljard dollar. Jokowi wil in 2024 beginnen met de verhuizing, waardoor hij langer aan de macht zou moeten blijven om de operatie te overzien.

De noodzaak om te verhuizen komt vooral door de grote druk op de hoofdstad Jakarta. Daar wonen inmiddels tien miljoen mensen in de stad, plus nog 20 miljoen in de buitenwijken. Tel daarbij het stijgende zeeniveau op en een waterinfrastructuur die niet tegen de zeespiegel opgewassen is, en je zit met een tikkende tijdbom. Jakarta zakt langzamerhand de oceaan in.

Maar dat wil niet zeggen dat het verhuizen van de hoofdstad naar Borneo een logische oplossing is. Het vereist namelijk een kolossale hoeveelheid huizenbouw om tegemoet te komen aan de anderhalf miljoen ambtenaren die daar met hun gezinnen moeten wonen. Hierdoor komt het ecosysteem op het al prille eiland nog meer onder de druk te staan, zonder dat het duidelijk is of het plan gaat werken. De hoeveelheid nieuwe huizen zal namelijk naar alle waarschijnlijkheid leiden tot een zinkeffect in Oost-Kalimantan – net als nu in Jakarta het geval is.

Maar Jokowi kan geen afstand doen van zijn paradepaartje, en is van plan politici om te kopen en de grondwet te veranderen om zijn faraonische project te kunnen uitvoeren.

Overal in Nederland en Europa moeten oude bosssen plaatsmaken voor de uitbreiding van industriegebieden en snelwegen. Een schrijnend voorbeeld hiervan was het Sterrebos in Limburg, dat gekapt werd om de autofabriek VDL Nedcar te laten uitbreiden. Na weken van protest gingen de bomen uiteindelijk te gronde.

Activisten in het buitenland gebruiken bosbezettingen vaker als laatste redmiddel wanneer andere campagnes hebben gefaald. Zo is het Hambachwoud al jaren het decor van een strijd tussen klimaatactivisten en de bruinkoolmijn van energiebedrijf RWE. Ook de verschillende ZAD’s van Frankrijk tonen hoe een bosbezetting een effectieve actiestrategie kan zijn, die zelfs de komst van vliegvelden kan dwarsbomen.

Je kunt je afvragen hoe lang het duurt tot er een LelyZAD komt. In Nederland was de bezetting van het Sterrebos de eerste toepassing van deze strategie op Nederlandse bodem. En het zal niet de laatste zijn. Denk bijvoorbeeld aan Amelisweerd, een bos in Utrecht dat dreigt te verdwijnen om de A27 te laten verbreden. Op ikgadeboomin.nl kun je je al opgeven als bosbeschermer.

Climbers 4 Climate heeft onlangs met steun van het Actiefonds een skillshare-kamp georganiseerd in Duitsland. Een week lang trainden 70 bosbeschermers met klimmen, boomhutten bouwen, reddingsacties en banners ophangen tussen de bomen. Ook andere praktische vaardigheden kwamen aan bod, zoals het bouwen van composttoiletten en het onderhouden van een actiekeuken.

Daarnaast was er veel ruimte voor reflectie tijdens kamp. Klimacties lokken vaak nog machogedrag uit, en bevoorrechten vaak able-bodied cismannen. Vandaar dat er ook klimtrainingen en andere workshops werden gegeven zonder mannen, en waren er genoeg momenten om ook reproductie van sociale machtsstructuren binnen de klimaatbeweging aan te kaarten. Op deze manier bouwde de groep aan een duurzame en betrouwbare klimaatbeweging, die je niet zomaar laat bungelen in de bomen.

Ook meedoen? Sluit je aan!

De Rijksuniversiteit Groningen (RUG) wil zo graag een internationale reputatie opbouwen dat ze woningcrisis in de stad alleen maar verergert. Ieder jaar lezen we berichten over hoe studenten – vooral internationale – met grote moeite een kamer vinden. De universiteit had vier jaar geleden zelfs een noodtentenkamp opgezet om de woningcrisis enigszins te stelpen.

Ondertussen zijn we een pandemie en een recessie verder en het probleem is alleen maar erger geworden. Dakloze studenten bezetten vorig jaar uit protest het Academiegebouw van de RUG. Tussen 2020 en 2021 nam het woningtekort namelijk toe met zo’n 4500 extra dakloze studenten (26.500 in totaal), om nog maar te zwijgen over de huurprijzen die de lucky few moeten ophoesten. Huiseigenaren maken gretig gebruik van de situatie om studenten exorbitante huren te laten betalen. Want ja, die studenten kunnen toch bijlenen als ze het geld niet hebben?

Internationale studenten

Hoe huichelachtig deze manier van denken mag zijn, het heeft niet eens betrekking op de 9 duizend internationals die niet even bij ome DUO kunnen aankloppen. Zij komen aan in een studentenstad die nauwelijks plek voor ze heeft, zonder dat ze daar van tevoren voor gewaarschuwd zijn. Daarbovenop komt dat deze groep geen recht heeft op een studenten-OV, omdat ze geen Nederlands staatsburger zijn. Het gevolg hiervan is dat een woning buiten Groningen-stad zoeken ook geen optie voor ze is. Vergeet namelijk niet dat Nederland het duurste openbare vervoer van de EU heeft!

Bij de PvdA en de CU gaan al geluiden op om tijdelijke huurcontracten te verbieden. Dit lijkt misschien een goede oplossing, aangezien huisjesmelkers graag deze contracten gebruiken om de huur systematisch te verhogen. Maar vaste huurcontracten betekent enkel een obstakel erbij voor buitenlandse studenten die slechts voor een semester of jaar komen. Op deze manier blijven internationale studenten de dupe van het falende Nederlandse woonbeleid.

Woonstrijdkamp eist concrete oplossingen voor de woningcrisis in Groningen, zoals betaalbare woningen, gratis noodopvang en meer woningen op de universiteitscampus. Daarnaast moet de overheid ook studenten-OV’s verlenen aan internationals. Met steun van Het Actiefonds kampeerden studenten het weekend van 9 tot 11 september in het Noorderplantsoen om aandacht te vragen voor de aanhoudende woningcrisis, en te demonstreren voor hun woonrechten.

Want huizen zijn voor mensen, niet voor winst.

Het is niet de eerste keer dat de productie van palmolie tot problemen leidt. Het is bekend dat Indonesië en Maleisië grote delen van hun tropische oerwouden kappen om plaats te maken voor oliepalmen, met grote gevolgen voor de biodiversiteit en en het klimaat. Maar de inwoners van Mbonjo en Souza tonen hoe ook de bevolking het moet ontgelden.

Alphone Toko Sene, oude bewoner van Mbonjo, kan het niet meer aanzien: wanneer hij naar de begraafplaats loopt om het graf van zijn oom en tante te eren, ziet hij met argusogen toe hij de oliepalmen terrein winnen het terrein. De grond is eigendom van Socapalm, een groot Kameroens agrobedrijf dat slechts een filiaal is van het Luxemburgse Socfin. In 2010 beheerde Socapalm al bijna 80 duizend hectare aan grond in Kameroen, voornamelijk in rurale en afgelegen gebieden, die allemaal bestemd zijn voor de productie van palmolie. Socapalm staat de inwoners van Mbonjo voorlopig toe hun begraafplaats te betreden, maar wil in geen geval afstand doen van de grond waaronder de voorouders van het dorp begraven liggen.

Volgens Socfin is de toekomst van Socapalm “onlosmakelijk verbonden met de duurzame ontwikkeling van lokale bevolkingen en economieën”. Toch komt uit de praktijk een ander beeld naar voren, namelijk dat natuur en bewoners zo veel mogelijk moeten wijken om plaats te maken voor de lucratieve palmboom. Toko Sene: “Onze dierbaren liggen hier begraven. Het is niet normaal dat deze plaats wordt ingenomen door de plantages van dit agro-industrieel bedrijf. We willen dat ze onze heilige plaatsen respecteren.”

Ondanks aanhoudende klachten uit Mbonjo-Souza heeft Socapalm vorig jaar het keurmerk van duurzame palmolie (RSPO) gekregen.

Tijd dus om over te gaan tot actie. Met een demonstratie van 300 personen en relatief veel media-aandacht, is het de bewoners in augustus gelukt om de hypocrisie van Socapalm aan te kaarten, debatten tussen dorpsleiders en bestuurders op tv uit te zenden, en met Socapalm zelf om de tafel te zitten. De dialoog lijkt eindelijk geopend. Nu is het zien of het ze lukt om hun begraafplaatsen terug te krijgen van het landbouwbedrijf.

Sinds de Oslo-akkoorden van 1993 is Hebron verdeeld in twee bestuurlijke gebieden. Hebron H1 beslaat het grootste deel van de stad en wordt bewoond door grofweg 170.000 Palestijnen. Het tweede gebied, Hebron H2, valt onder de jurisdictie van het Israëlische leger en wordt bewoond door 34.000 Palestijnen en 700 Israëlische kolonisten.

In het verdeelde gebied van Hebron H2 wordt de Palestijnse bevolking voortdurend in de gaten gehouden met bewakingstechnologie zoals camera- en radarbewaking, gezichtsherkenning en smartphone-technologie. Naast het feit dat zij onder de militaire wet leven, worden ze voortdurend bedreigd en aangevallen. Hun meer dan 900 jaar oude olijfgaarden worden bijvoorbeeld regelmatig in brand gestoken door kolonisten, die hiervoor niet gestraft worden door het Israëlische leger.

Olijvenoogst

De olijvenoogst in Palestina vindt elk najaar plaats, waardoor deze maanden een cruciale periode zijn in het inkomen van vele Palestijnse families. Dit weten kolonisten maar al te goed. Vandaar dat tussen augustus 2020 en 2021 ern meer dan 9.300 olijfbomen werden vernietigd op de Westelijke Jordaanoever. Sinds 1967 verwoestten Israëlische autoriteiten en kolonisten maar liefst 800.000 olijfbomen. Het vernietigen van olijfbomen is een bekende tactiek van kolonisten om de Palestijnen van hun grond te verdrijven, aangezien het jaren duurt om opnieuw olijfbomen te planten die dezelfde opbrengst kunnen geven als volwassen bomen.

Daarom heeft AAH (Artists x Allies x Hebron) op meerdere plekken in de olijfgaarden van H2 bewakingscamera’s geplaatst. Deze camera’s zullen de beelden van de bomen livestreamen, om het geweld van de kolonisten te registreren. Op deze manier staren de camera’s terug in de oneindige elektronische blik van de IDF door dezelfde bewapende technologie te coöpteren. AAH wil helpen deze bomen te behouden en solidariteit tonen door ervoor te zorgen dat de bewoners en hun sumud (standvastigheid) niet alleen in de gaten worden gehouden, maar ook worden gezien.

Het Actiefonds is er trots op deze actie te ondersteunen. Wil je de live beelden zien? Klik dan hier!

Kapitalisme, patriarchaat en het Europese grensregime stellen mensen, in het bijzonder vrouwen met een raciale achtergrond en genderqueer mensen, bloot aan uitbuiting, geweld en uitsluiting. Systematisch racisme en seksisme snoeren hun strijd de mond, waardoor ze in de mainstream media in een slachtofferbeeld worden geduwd en hun politieke acties worden geminimaliseerd. Wanneer het op migratie en het oversteken van grenzen aankomt, ervaren vrouwen en genderqueer mensen specifieke moeilijkheden die niet onbesproken kunnen worden gelaten.

Daarom verenigt Collectif Sensé vrouwen uit Mali, Mauritanië, Senegal en vrouwen in Frankrijk, van wie de meesten een migratieachtergrond hebben. Ze organiseren een tweedaags werkweekend om skills te delen, belangrijke kwesties te bespreken en vergaderingen te houden om toekomstige acties en evenementen te organiseren. Ze maken ook een podcast en een radioprogramma in verschillende talen, om de realiteit van vrouwen in het huidige grensregime naar buiten te brengen. Ze bespreken onderwerpen als vrouwenhandel, feministische zelfverdediging en grensoverstijgende solidariteit.

Dit project is een samenwerking tussen collectif Sensé, een groep vrouwen die elkaar hebben ontmoet in een safe house in Marseille, en de Alarmphone, een hotline voor mensen die in nood de Middellandse Zee oversteken. Luister hier naar hun maandelijkse radioprogramma in het Frans.

Het Actiefonds is trots dit project te steunen, want grenzen doden, elke dag.

Lodewijk K. mag dan meerdere horecazaken in Amsterdam bezitten, zijn rijkdom weerhoudt hem er niet van om twee van zijn werknemers niet uit te betalen. Horeca United staat niet toe dat hij hiermee wegkomt. Ze hebben meerdere acties georganiseerd om hem onder druk te zetten te betalen.

Voorlopig lijken de acties te werken. In eerste instantie wilde hij niet eens over de zaak praten, maar na twee acties waarbij klanten op de hoogte werden gebracht van Lodewijks handelspraktijken, stemde de uitbuitende werkgever toe om om de tafel te gaan zitten en te onderhandelen. Hij heeft voortdurend geprobeerd aanbiedingen van Horeca United te ondermijnen en heeft beledigend lage bedragen geboden om zijn twee ex-werknemers te compenseren. Uiteindelijk heeft hij toegegeven aan één van de twee looneisen.

Dit is duidelijk niet genoeg: de twee werknemers zullen met minder geen genoegen nemen. Daarom hebben zij hun ultimatum gesteld: betalen, of wij nemen actie. Voorlopig betekent dat acties, gesteund door Het Actiefonds. Want iedere baas moet zijn werknemers degelijk uitbetalen!

Transitie is een positieve stap die trans mensen veel geluk brengt, omdat je op deze manier de regie over je eigen leven kan nemen. Des te wranger dus dat trans mensen hiervoor afhankelijk zijn van zorginstellingen en psychiaters, die hen vaak jarenlang laten wachten voor ze verder kunnen met hun transitie. In Nederland is het namelijk nog noodzakelijk om gediagnosticeerd te worden met ‘genderdysforie’ door een genderteam om je transitie verzekerd te krijgen. Het totale transitieproces duurt hierdoor inmiddels gemiddeld 7,5 jaar.

Het trage transitieproces levert veel onnodige stress op. Vandaar dat Transzorg NU opkomt voor het zelfbeschikkingsrecht van trans personen. Je zou geen diagnose moeten krijgen voordat je de zorg kan krijgen die je verdient. Vervang daarom de psychiatrische diagnose ‘genderdysforie’ uit de DSM5 door de somatisch-lichamelijke diagnose ‘genderincongruentie’ uit ICD11. Deze diagnose heeft namelijk geen pathologische focus op lijden of de stigmatiserende psychiatrische status. In plaats daarvan stelt het de duurzame overtuiging van genderidentiteit centraal. Voor alle eisen van Transzorg NU kun je hier terecht.

Transzorg NU Nijmegen – 18 september

Nijmegen is een belangrijke plek voor transitie zorg in Nederland: naast Amsterdam UMC en UMC Groningen is het Radboud UMC het enige academische ziekenhuis met een genderteam. Inmiddels is ook hier de wachttijd opgelopen tot meer dan twee jaar. Vandaar dat Het Actiefonds de nieuwe tak van Transzorg NU in Nijmegen steunt. 

Op 18 september wil Transzorg Nu in de middag demonstreren op de Grote Markt in Nijmegen – midden in het stadscentrum. Ze gebruiken een combinatie van vurige en kwetsbare speeches, en kunstzinnige performances. Vanaf een podium – voorzien van mooi decor gemaakt door Nijmeegs kunstenaarsduo Naaistreek – zullen inhoudelijke speeches worden gehouden. Bappie Kortram zal bijvoorbeeld spreken over hoe transitie zorg vaak geweigerd wordt bij dikke personen. Anderen zullen uit eigen ervaring spreken over o.a. de kruising van trans-zijn en neurodiversiteit, het harde leven als transgender persoon in Nederlandse asielzoekerscentra, en het belang van snelle hulp bij jonge trans personen. En ze overhandigen hun eisen aan het Radboud UMC. Verder zal een groep non-binaire dansers een performance geven. Er wordt gezongen, en hun eigen Suus te Braak (aka ‘DJ Hizzle’) zal muziek draaien tussen de optredens door.

Op de agenda van het G20-forum staan onderwerpen als duurzame financiering en groene economie, om zo de klimaatcrisis aan te pakken. Het G-20-paradigma van kapitalisme en groei zal echter nooit verenigbaar zijn met ecologische en sociale rechtvaardigheid. Hun pogingen tot een kapitalistisch klimaatbeleid zullen altijd negatieve gevolgen hebben voor het dagelijks leven van gemarginaliseerde mensen in Indonesië en overal ter wereld.  Door de Y-20 te organiseren, doen de G-20-landen het voorkomen dat de internationale jeugd hun beleid steunt.

In heel Indonesië eisen jeugdgroepen echter een rechtvaardige klimaat-transitie en intergenerationele rechtvaardigheid. Daarom organiseerde WALHI Jakarta een anti-G20 jeugdkamp met 400 deelnemers, en zullen verschillende jeugdgroepen gemobiliseerd worden om te protesteren tijdens de Y-20 en G-20, om duidelijk te maken dat dit forum niet de stem van de jeugd vertegenwoordigt en nog steeds beïnvloed worden door economische agenda’s met desastreuze effecten voor mensen over de hele wereld.

WALHI Jakarta (The Indonesian Forum for Environment in Jakarta) is een organisatie die strijdt voor een rechtvaardige en democratische sociale, economische en politieke orde die de rechten van mensen op een gezond en duurzaam milieu kan garanderen. Ze organiseren verschillende activiteiten zoals beheer van natuurreservaten, kritische educatie en skilltrainingen, community organization, het voeren van campagnes en onderzoek, juridische procedures en het opbouwen van allianties in de middenveld.

Het Actiefonds is trots WALHI Jakarta te steunen bij hun acties tegen de G-20 en is solidair met iedereen die strijdt voor klimaatrechtvaardigheid, in Indonesië en overal ter wereld!