Collectif Sensé organiseert meetings en maakt een podcast door activistische vrouwen en genderqueer mensen uit het zuiden en het noorden van het Middellandse Zeegebied, waarin zij verhalen naar buiten brengen die niet door de mainstream media die grensregime voeden, verteld worden.
Kapitalisme, patriarchaat en het Europese grensregime stellen mensen, in het bijzonder vrouwen met een raciale achtergrond en genderqueer mensen, bloot aan uitbuiting, geweld en uitsluiting. Systematisch racisme en seksisme snoeren hun strijd de mond, waardoor ze in de mainstream media in een slachtofferbeeld worden geduwd en hun politieke acties worden geminimaliseerd. Wanneer het op migratie en het oversteken van grenzen aankomt, ervaren vrouwen en genderqueer mensen specifieke moeilijkheden die niet onbesproken kunnen worden gelaten.
Daarom verenigt Collectif Sensé vrouwen uit Mali, Mauritanië, Senegal en vrouwen in Frankrijk, van wie de meesten een migratieachtergrond hebben. Ze organiseren een tweedaags werkweekend om skills te delen, belangrijke kwesties te bespreken en vergaderingen te houden om toekomstige acties en evenementen te organiseren. Ze maken ook een podcast en een radioprogramma in verschillende talen, om de realiteit van vrouwen in het huidige grensregime naar buiten te brengen. Ze bespreken onderwerpen als vrouwenhandel, feministische zelfverdediging en grensoverstijgende solidariteit.
Dit project is een samenwerking tussen collectif Sensé, een groep vrouwen die elkaar hebben ontmoet in een safe house in Marseille, en de Alarmphone, een hotline voor mensen die in nood de Middellandse Zee oversteken. Luister hier naar hun maandelijkse radioprogramma in het Frans.
Het Actiefonds is trots dit project te steunen, want grenzen doden, elke dag.
Horeca United onderneemt actie tegen Lodewijk K., een uitbuitende horeca-eigenaar in Amsterdam.
Lodewijk K. mag dan meerdere horecazaken in Amsterdam bezitten, zijn rijkdom weerhoudt hem er niet van om twee van zijn werknemers niet uit te betalen. Horeca United staat niet toe dat hij hiermee wegkomt. Ze hebben meerdere acties georganiseerd om hem onder druk te zetten te betalen.
Voorlopig lijken de acties te werken. In eerste instantie wilde hij niet eens over de zaak praten, maar na twee acties waarbij klanten op de hoogte werden gebracht van Lodewijks handelspraktijken, stemde de uitbuitende werkgever toe om om de tafel te gaan zitten en te onderhandelen. Hij heeft voortdurend geprobeerd aanbiedingen van Horeca United te ondermijnen en heeft beledigend lage bedragen geboden om zijn twee ex-werknemers te compenseren. Uiteindelijk heeft hij toegegeven aan één van de twee looneisen.
Dit is duidelijk niet genoeg: de twee werknemers zullen met minder geen genoegen nemen. Daarom hebben zij hun ultimatum gesteld: betalen, of wij nemen actie. Voorlopig betekent dat acties, gesteund door Het Actiefonds. Want iedere baas moet zijn werknemers degelijk uitbetalen!
Op 18 september demonstreert Transzorg Nu op de Grote Markt in Nijmegen voor toegankelijke en efficiënte transzorg.
Transitie is een positieve stap die trans mensen veel geluk brengt, omdat je op deze manier de regie over je eigen leven kan nemen. Des te wranger dus dat trans mensen hiervoor afhankelijk zijn van zorginstellingen en psychiaters, die hen vaak jarenlang laten wachten voor ze verder kunnen met hun transitie. In Nederland is het namelijk nog noodzakelijk om gediagnosticeerd te worden met ‘genderdysforie’ door een genderteam om je transitie verzekerd te krijgen. Het totale transitieproces duurt hierdoor inmiddels gemiddeld 7,5 jaar.
Het trage transitieproces levert veel onnodige stress op. Vandaar dat Transzorg NU opkomt voor het zelfbeschikkingsrecht van trans personen. Je zou geen diagnose moeten krijgen voordat je de zorg kan krijgen die je verdient. Vervang daarom de psychiatrische diagnose ‘genderdysforie’ uit de DSM5 door de somatisch-lichamelijke diagnose ‘genderincongruentie’ uit ICD11. Deze diagnose heeft namelijk geen pathologische focus op lijden of de stigmatiserende psychiatrische status. In plaats daarvan stelt het de duurzame overtuiging van genderidentiteit centraal. Voor alle eisen van Transzorg NU kun je hier terecht.
Nijmegen is een belangrijke plek voor transitie zorg in Nederland: naast Amsterdam UMC en UMC Groningen is het Radboud UMC het enige academische ziekenhuis met een genderteam. Inmiddels is ook hier de wachttijd opgelopen tot meer dan twee jaar. Vandaar dat Het Actiefonds de nieuwe tak van Transzorg NU in Nijmegen steunt.
Op 18 september wil Transzorg Nu in de middag demonstreren op de Grote Markt in Nijmegen – midden in het stadscentrum. Ze gebruiken een combinatie van vurige en kwetsbare speeches, en kunstzinnige performances. Vanaf een podium – voorzien van mooi decor gemaakt door Nijmeegs kunstenaarsduo Naaistreek – zullen inhoudelijke speeches worden gehouden. Bappie Kortram zal bijvoorbeeld spreken over hoe transitie zorg vaak geweigerd wordt bij dikke personen. Anderen zullen uit eigen ervaring spreken over o.a. de kruising van trans-zijn en neurodiversiteit, het harde leven als transgender persoon in Nederlandse asielzoekerscentra, en het belang van snelle hulp bij jonge trans personen. En ze overhandigen hun eisen aan het Radboud UMC. Verder zal een groep non-binaire dansers een performance geven. Er wordt gezongen, en hun eigen Suus te Braak (aka ‘DJ Hizzle’) zal muziek draaien tussen de optredens door.
In november 2022 houdt de G-20 een top in Bali, Indonesië. In de aanloop naar deze bijeenkomst stuurden de G-20 landen een jeugddelegatie om deel te nemen aan het Y-20 forum, waar ze input kunnen leveren voor de G-20 bijeenkomst. WALHI Jakarta besloot als reactie op dit kapitalistische onderonsje een eigen jeugdkamp te organiseren, gericht op klimaatrechtvaardigheid.
Op de agenda van het G20-forum staan onderwerpen als duurzame financiering en groene economie, om zo de klimaatcrisis aan te pakken. Het G-20-paradigma van kapitalisme en groei zal echter nooit verenigbaar zijn met ecologische en sociale rechtvaardigheid. Hun pogingen tot een kapitalistisch klimaatbeleid zullen altijd negatieve gevolgen hebben voor het dagelijks leven van gemarginaliseerde mensen in Indonesië en overal ter wereld. Door de Y-20 te organiseren, doen de G-20-landen het voorkomen dat de internationale jeugd hun beleid steunt.
In heel Indonesië eisen jeugdgroepen echter een rechtvaardige klimaat-transitie en intergenerationele rechtvaardigheid. Daarom organiseerde WALHI Jakarta een anti-G20 jeugdkamp met 400 deelnemers, en zullen verschillende jeugdgroepen gemobiliseerd worden om te protesteren tijdens de Y-20 en G-20, om duidelijk te maken dat dit forum niet de stem van de jeugd vertegenwoordigt en nog steeds beïnvloed worden door economische agenda’s met desastreuze effecten voor mensen over de hele wereld.
WALHI Jakarta (The Indonesian Forum for Environment in Jakarta) is een organisatie die strijdt voor een rechtvaardige en democratische sociale, economische en politieke orde die de rechten van mensen op een gezond en duurzaam milieu kan garanderen. Ze organiseren verschillende activiteiten zoals beheer van natuurreservaten, kritische educatie en skilltrainingen, community organization, het voeren van campagnes en onderzoek, juridische procedures en het opbouwen van allianties in de middenveld.
Het Actiefonds is trots WALHI Jakarta te steunen bij hun acties tegen de G-20 en is solidair met iedereen die strijdt voor klimaatrechtvaardigheid, in Indonesië en overal ter wereld!
Jews 4 Decolonization werd opgericht vanuit een weigering het joods-supremacistische regime te aanvaarden tijdens Israëls aanval op Gaza in mei 2021.
De bombardementen op de Gazastrook van slechts enkele maanden later laten opnieuw zien met hoeveel gemak de Israëlische staat Palestijnen doodt en mishandelt. Jews 4 Decolonization, dat strijdt tegen Israelische Apartheid, organiseert protesten om de Israelische agressie te stoppen.
Jews 4 Decolonization voert actie voor een gelijkwaardige en rechtvaardige samenleving. Ze organiseren ordeverstorende acties, laten zich arresteren en boycotten vervolgens hun eigen rechtszaken, om te laten zien hoe het Israëlische apartheids-rechtssysteem werkt: zij, als Joodse Israëli’s, riskeren minder straf dan hun Palestijnse medestrijders.
Met hun acties roepen zij de internationale gemeenschap op om zich onmiddellijk in te zetten voor de verdediging van de Palestijnen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem, en in heel historisch Palestina. Zo sluiten ze zich aan bij de Palestijnse strijd voor vrijheid, waaronder ook de campagnes voor boycot, desinvesteren en sancties (BDS) en voor het Palestijnse recht op terugkeer.
In mei 2022 steunde Het Actiefonds een campagne rondom de rechtszaak tegen Amal Nakhleh, een 18-jarige Palestijnse politieke gevangene.
Het Actiefonds steunt acties voor de vrijlating van alle Palestijnse politieke gevangenen en tegen het apartheidsrechtssysteem in Israël.
Sinds 1925 is de Libanese nationaliteitswet ongewijzigd gebleven. De wet stipuleert dat niet-Libanese vrouwen die met Libanese mannen trouwen de Libanese nationaliteit mogen aanvragen, maar mannen die met Libanese vrouwen trouwen niet. Dit gaat in tegen het zevende artikel van de Libanese grondwet, waarin staat dat alle Libanese voor de wet gelijk zijn en evenveel rechten genieten.
Masir, een Libanese organisatie die zich inzetten voor individuele mensenrechten, vindt dat het klaar moet zijn met deze seksistische wetgeving. Zij staat hierin niet alleen: meerder politieke partijen hebben al wetsvoorstellen op tafel gelegd om vrouwen ook het recht te geven hun man te naturaliseren. Toch heeft de voorzitter van het parlement tot nu toe geweigerd deze wetsvoorstellen te behandelen. Masir organiseert daarom met steun van het Actiefonds een demonstratie om druk te zetten op het de voorzitter en hem de wetsvoorstellen te laten bespreken.
Libanon kampt met het hoogste aantal vluchtelingen per capita ter wereld. 1 op de 5 inwoners van Libanon is vluchteling, voornamelijk Syriërs en Palestijnen. Daarnaast lijdt het land aan een enorme economische en politieke crisis sinds de ontploffing in de haven van Beiroet in augustus 2020. De economische gevolgen van deze crisis raken vluchtelingen des te harder, omdat zij geen burgerschap bezitten, geen of nauwelijks hulp ontvangen van de Libanese regering, en ook geen uitzicht hebben op naturalisatie.
Dit komt door de confessionele staatsvorm van Libanon, waarin christenen, soennieten en shi’ieten in de regering vertegenwoordigd zijn op basis van hoeveel er van iedere groep in het land leeft. Een plotselinge vluchtelingenstroom van soennieten kan de politieke balans doen omslaan in het voordeel van Libanese soennieten, wat andere groepen niet zullen accepteren. Eerder leidde de Palestijnse vluchtelingencrisis in de nasleep van de Zesdaagse Oorlog (1967) al op een gelijkaardige manier tot de Libanese Burgeroorlog (1975-1990), die naar schatting 120 duizend mensen het leven kostte.
Beiroet staat dus niet te springen om vluchtelingen te naturaliseren en maakt dit proces zo moeilijk mogelijk. Een uitwas hiervan is dat de regering vasthoudt aan een duidelijk seksistische wet die ingaat tegen de grondwet. De laatste jaren zijn er veel massale protesten geweest in Libanon, voor vele uiteenlopende redenen, maar een terugkerend motief is altijd het aanpassen van de grondwet geweest. Dit koloniale fossiel werd ontwikkeld onder het Franse protectoraat en was onderdeel van een koloniale ‘verdeel en heers’-strategie. De gevolgen van deze grondwet hebben tot talloze doden geleid en houdt tot op de dag van vandaag een systeem van ongelijkheid in stand – al helemaal wat Syrische en Palestijnse vluchtelingen betreft. Zij blijven stateloos tot ze kunnen terugkeren naar hun thuisland.
Beeld: Nadim Kobeissi via Flickr.
Tussen 28 juni en 9 juli houdt het LHBTQI+-collectief Mariposario Amazonico verschillende acties in Florencia, Colombia om de aanwezigheid en ervaringen van sekse- en/of genderoriëntaties die buiten de norm vallen te benadrukken.
De provincie Caquetá in Colombia gaat gebukt onder constante machtsstrijden tussen het nationale leger en verschillende gewapende groepen zoals de FARC. Hierdoor neemt het leven voor LHBTQI+-personen een bijzonder zwaar karakter aan. Volgens een rapport van Caribe Afirmativo ondervinden deze mensen bedreigingen, gedwongen verplaatsing, seksueel geweld, marteling, dwangarbeid, persoonlijk letsel, vrouwenmoord en doodslag. Hun levens worden constant onzichtbaar gemaakt door het conflict in de provincie, maar dat wil niet zeggen dat ze niet bestaan.
Dat weten de autoriteiten zelf maar al te goed. Op 28 juni werden bijvoorbeeld meerdere mensen met een sekse of genderoriëntatie die buiten de norm vallen tot excessief hoge straffen veroordeeld in Florencia. Achteraf bleek dat deze personen niet eens gebruik konden maken van een advocaat, wat nochtans hun recht zou moeten zijn.
Vandaar dat het collectief Mariposario Amazonico, in samenwerking met het kunstcollectief Caldera Gráfica Crew die we ook steunen, een serie acties organiseert om de rechten van LHBTQI+ onder de aandacht te brengen. Denk bijvoorbeeld aan een mars door de hoofdstraten van Florencia waarvoor alle mensen die zichzelf erkennen als queer, LGBTQI of met verschillende seksuele geaardheden en genderidentiteiten en sekswerkers, waarvan de meerderheid trans vrouwen zijn, zijn uitgenodigd. Deze straten zijn vaak het minst veilig voor hen, dus zullen ze dit moment aangrijpen om affiches op te hangen waarin gevallen van discriminatie in Caquetá aan de kaak worden gesteld. Maar ook posters die de transfobie in overheidsinstanties en gebrek aan gedegen seksuele voorlichten blootleggen.
Mariposario Amazonico geeft alvast het goede voorbeeld wat voorlichting betreft: zij bieden meerdere workshops aan over lesbo-erotica, fysieke en emotionele zorg in niet-monogame relaties, en nog veel meer.
Dak- en thuisloosheid is enorm toegenomen de afgelopen jaren in Nederland. De openbare ruimte wordt echter steeds ontoegankelijker gemaakt voor het groeiend aantal dak- en thuislozen.
In plaats van gedegen ondersteuning voor mensen en het oplossen van de wooncrisis, besteedt de overheid geld om de openbare ruimte ontoegankelijk te maken voor dakloze mensen. Door middel van zogenaamde ‘hostile architecture’ wordt ervoor gezorgd dat dakloze mensen niet op bankjes kunnen slapen of gewoon uit kunnen rusten. De Vriendelijke Bankjes Bond laat het hier niet bij, en maakt stadsmeubilair weer aangenaam voor iedereen. “Rot op met die leuning, kom met echte ondersteuning!”
De overheid maakt het leven van daklozen zuur door bankjes bij tramhaltes weg te halen, door tussenstukken op publieke bankjes te monteren zodat er niet op kan worden gelegen, door anti-homeless spikes op oppervlaktes te monteren. Daarmee doet ze alsof daklozen het probleem zijn, terwijl hun eigen woonbeleid dat is. De Vriendelijke Bankjes Bond strijdt actief tegen de verschillende manieren waarop mensen geweerd worden uit de openbare ruimte. Overal waar ze langskomen en hindernissen weghalen, laten ze een sticker achter. Het Actiefonds ondersteunt hen voor de aankoop van het materiaal om de hostile architecture weg te halen en meer stickers te laten drukken. Omdat iedereen een zo veilig mogelijke slaapplek verdient!
UPDATE: Z! De Amsterdamse Straatkrant en Spuit11 schreven over de acties van de Vriendelijke Bankjesbond. Ook zijn er vragen gesteld in de Amsterdamse Gemeenteraad en heeft burgemeester Halsema aangekondigd dat er geen nieuwe vijandelijke architectuur op bankjes komt!
De Indonesian Socialist Youth Movement heeft campagne gevoerd tegen het opschorten van een vooruitstrevende wet inzake de uitroeiing van seksueel geweld. De beweging heeft enkele successen geboekt, maar de strijd is nog lang niet gestreden.
Hoewel een progressieve wetsvoorstel tegen seksueel geweld in Indonesië al bijna tien jaar klaarligt, is het nog steeds niet geratificeerd vanwege religieuze conservatieve druk op de regering. Rechts vreest dat de opname van de term “seksuele instemming” (consent) in een wetsvoorstel tegen seksueel geweld stilzwijgend buitenechtelijke relaties zou goedkeuren.
De wetgevers hebben onlangs enkele essentiële elementen over instemming, machtsverhoudingen en inspraak uit het wetsvoorstel geschrapt. Verscheidene progressieve artikelen zijn uit de nieuwe versie geschrapt, waaronder artikelen waarin seksuele slavernij en seksuele marteling als een vorm van seksueel geweld worden aangemerkt. Bovendien werd de definitie van “verkrachting” verfijnd tot “gedwongen geslachtsgemeenschap”, en werd de verantwoordelijkheid voor voorlichting over seksueel geweld in het wetsvoorstel bij de gezinnen gelegd, ook al zijn de daders van seksueel geweld juist vaak familieleden! Ratificering van deze afgezwakte versie van het wetsvoorstel zou een enorme tegenslag betekenen voor de Indonesische feministische beweging.
Daarom heeft de Indonesische Socialistische Jeugdbeweging op Vrouwendag nationale demonstraties georganiseerd om te protesteren tegen de ontmanteling van deze wetgeving. Zij vreesden dat een recente verordening ter voorkoming van seksueel geweld op universiteitscampussen, genaamd The Minister’s Regulation No. 30/2021, hetzelfde lot zou ondergaan als het wetsvoorstel.
Het goede nieuws is dat hun campagne concrete resultaten heeft opgeleverd! Zij zijn erin geslaagd om massa-acties te mobiliseren in zeven Indonesische steden. De combinatie van organiseren en het koppelen van recente zaken van seksueel geweld op de campus en in het openbaar met de noodzaak van protestacties bleek van essentieel belang voor de campagne. Hierdoor hebben ze de ministeriële verordening nr. 30/2021 inzake de preventie van en omgang met seksueel geweld op instellingen voor hoger onderwijs succesvol verdedig tegen herziening!
Desondanks gaat de strijd om de originele Sexual Violence Eradication Bill aan te nemen door. De fanatici, fundamentalisten en conservatieven, zoals de Partai Keadilan Sejahtera (PKS) of de Partij van de Rijke Gerechtigheid, hebben de strijd verloren door de wet op de uitroeiing van seksueel geweld te verwerpen en hun poging om LGBT+’ers te criminaliseren. Maar de afgeslankte versie van de Sexual Violence Eradication Bill lijkt wel te worden aangenomen.
Het Actiefonds blijft de strijd van de Indonesische Socialistische Jeugdbeweging steunen!
Roma-vrouwen uit Vojvodina maken Servië bewust van klimaatontwrichting en klimaatracisme. Zij dringen erop aan dat degenen die het meest onder de klimaatcrisis in Servië te lijden hebben, integraal deel moeten uitmaken van de oplossing.
Er heerst een zeker misverstand dat ecologie een strijd is van de witte middenklasse, die wordt gevoerd door hoogopgeleide stedelijke elites. Voor zover mensen uit lagere klassen of geracialiseerde groepen erbij worden betrokken, is dat meestal in de vorm van goedbedoelde maar paternalistische beleidsvoorstellen die hen moeten helpen zonder hen noodzakelijkerwijs bij de klimaatstrijd te betrekken.
Dit is natuurlijk onzin, aangezien degenen die het hardst door klimaatverandering worden getroffen, als geen ander weten hoe dringend de strijd voor klimaatrechtvaardigheid is. De intersectie tussen racisme, armoede en klimaatverandering is al vaak aangetoond. Structureel racisme zorgt ervoor dat de maatschappij gesegregeerd blijft, en geracialiseerde groepen op de minst waardevolle locaties moeten wonen met veel gevaren voor gezondheid en het klimaat. Het racistische beleid van de staat acht de leven van deze mensen minder waard dan dat van de witte meerderheid. Dit zien we zelfs terug in het nationaal en supranationaal klimaatbeleid, waarin geracialiseerde gemeenschappen worden genegeerd ten gunste van een abstracte vermindering van de CO2-uitstoot.
De Roma-vrouwen van Vojvodina zullen niet machteloos toekijken terwijl hun gezinnen en vrienden nu al onder de klimaatramp lijden. De provincie Vojvodina is berucht om haar slechte waterkwaliteit: 40 procent van de inwoners drinkt water vervuild is met giftige stoffen zoals arseen, het actieve bestanddeel van rattengif. Dit percentage kan hoger zijn in de Roma-gemeenschappen van Vojvodina, aangezien zij in de armere delen van de provincie wonen.
De activisten zijn vastbesloten de Roma-gemeenschap te mobiliseren om te strijden voor klimaatrechtvaardigheid: om te beginnen schoon drinkwater in Vojvodina. Voor hen is de klimaatverandering simpelweg een mensenrechtenkwestie. De activisten willen hun gemeenschap mobiliseren om hun leefomgeving te beschermen, directe acties te organiseren tegen de grootste vervuilers en betere leefomstandigheden te eisen in het heden en de toekomst.
Het Actiefonds is er trots op Roma Vrouwen van Vojvodina te steunen.
Help Het Actiefonds met 10 euro per maand en steun daarmee acties wereldwijd.
doneer nu