Overal in Nederland en Europa moeten oude bosssen plaatsmaken voor de uitbreiding van industriegebieden en snelwegen. Een schrijnend voorbeeld hiervan was het Sterrebos in Limburg, dat gekapt werd om de autofabriek VDL Nedcar te laten uitbreiden. Na weken van protest gingen de bomen uiteindelijk te gronde.

Activisten in het buitenland gebruiken bosbezettingen vaker als laatste redmiddel wanneer andere campagnes hebben gefaald. Zo is het Hambachwoud al jaren het decor van een strijd tussen klimaatactivisten en de bruinkoolmijn van energiebedrijf RWE. Ook de verschillende ZAD’s van Frankrijk tonen hoe een bosbezetting een effectieve actiestrategie kan zijn, die zelfs de komst van vliegvelden kan dwarsbomen.

Je kunt je afvragen hoe lang het duurt tot er een LelyZAD komt. In Nederland was de bezetting van het Sterrebos de eerste toepassing van deze strategie op Nederlandse bodem. En het zal niet de laatste zijn. Denk bijvoorbeeld aan Amelisweerd, een bos in Utrecht dat dreigt te verdwijnen om de A27 te laten verbreden. Op ikgadeboomin.nl kun je je al opgeven als bosbeschermer.

Climbers 4 Climate heeft onlangs met steun van het Actiefonds een skillshare-kamp georganiseerd in Duitsland. Een week lang trainden 70 bosbeschermers met klimmen, boomhutten bouwen, reddingsacties en banners ophangen tussen de bomen. Ook andere praktische vaardigheden kwamen aan bod, zoals het bouwen van composttoiletten en het onderhouden van een actiekeuken.

Daarnaast was er veel ruimte voor reflectie tijdens kamp. Klimacties lokken vaak nog machogedrag uit, en bevoorrechten vaak able-bodied cismannen. Vandaar dat er ook klimtrainingen en andere workshops werden gegeven zonder mannen, en waren er genoeg momenten om ook reproductie van sociale machtsstructuren binnen de klimaatbeweging aan te kaarten. Op deze manier bouwde de groep aan een duurzame en betrouwbare klimaatbeweging, die je niet zomaar laat bungelen in de bomen.

Ook meedoen? Sluit je aan!

De Rijksuniversiteit Groningen (RUG) wil zo graag een internationale reputatie opbouwen dat ze woningcrisis in de stad alleen maar verergert. Ieder jaar lezen we berichten over hoe studenten – vooral internationale – met grote moeite een kamer vinden. De universiteit had vier jaar geleden zelfs een noodtentenkamp opgezet om de woningcrisis enigszins te stelpen.

Ondertussen zijn we een pandemie en een recessie verder en het probleem is alleen maar erger geworden. Dakloze studenten bezetten vorig jaar uit protest het Academiegebouw van de RUG. Tussen 2020 en 2021 nam het woningtekort namelijk toe met zo’n 4500 extra dakloze studenten (26.500 in totaal), om nog maar te zwijgen over de huurprijzen die de lucky few moeten ophoesten. Huiseigenaren maken gretig gebruik van de situatie om studenten exorbitante huren te laten betalen. Want ja, die studenten kunnen toch bijlenen als ze het geld niet hebben?

Internationale studenten

Hoe huichelachtig deze manier van denken mag zijn, het heeft niet eens betrekking op de 9 duizend internationals die niet even bij ome DUO kunnen aankloppen. Zij komen aan in een studentenstad die nauwelijks plek voor ze heeft, zonder dat ze daar van tevoren voor gewaarschuwd zijn. Daarbovenop komt dat deze groep geen recht heeft op een studenten-OV, omdat ze geen Nederlands staatsburger zijn. Het gevolg hiervan is dat een woning buiten Groningen-stad zoeken ook geen optie voor ze is. Vergeet namelijk niet dat Nederland het duurste openbare vervoer van de EU heeft!

Bij de PvdA en de CU gaan al geluiden op om tijdelijke huurcontracten te verbieden. Dit lijkt misschien een goede oplossing, aangezien huisjesmelkers graag deze contracten gebruiken om de huur systematisch te verhogen. Maar vaste huurcontracten betekent enkel een obstakel erbij voor buitenlandse studenten die slechts voor een semester of jaar komen. Op deze manier blijven internationale studenten de dupe van het falende Nederlandse woonbeleid.

Woonstrijdkamp eist concrete oplossingen voor de woningcrisis in Groningen, zoals betaalbare woningen, gratis noodopvang en meer woningen op de universiteitscampus. Daarnaast moet de overheid ook studenten-OV’s verlenen aan internationals. Met steun van Het Actiefonds kampeerden studenten het weekend van 9 tot 11 september in het Noorderplantsoen om aandacht te vragen voor de aanhoudende woningcrisis, en te demonstreren voor hun woonrechten.

Want huizen zijn voor mensen, niet voor winst.

Het is niet de eerste keer dat de productie van palmolie tot problemen leidt. Het is bekend dat Indonesië en Maleisië grote delen van hun tropische oerwouden kappen om plaats te maken voor oliepalmen, met grote gevolgen voor de biodiversiteit en en het klimaat. Maar de inwoners van Mbonjo en Souza tonen hoe ook de bevolking het moet ontgelden.

Alphone Toko Sene, oude bewoner van Mbonjo, kan het niet meer aanzien: wanneer hij naar de begraafplaats loopt om het graf van zijn oom en tante te eren, ziet hij met argusogen toe hij de oliepalmen terrein winnen het terrein. De grond is eigendom van Socapalm, een groot Kameroens agrobedrijf dat slechts een filiaal is van het Luxemburgse Socfin. In 2010 beheerde Socapalm al bijna 80 duizend hectare aan grond in Kameroen, voornamelijk in rurale en afgelegen gebieden, die allemaal bestemd zijn voor de productie van palmolie. Socapalm staat de inwoners van Mbonjo voorlopig toe hun begraafplaats te betreden, maar wil in geen geval afstand doen van de grond waaronder de voorouders van het dorp begraven liggen.

Volgens Socfin is de toekomst van Socapalm “onlosmakelijk verbonden met de duurzame ontwikkeling van lokale bevolkingen en economieën”. Toch komt uit de praktijk een ander beeld naar voren, namelijk dat natuur en bewoners zo veel mogelijk moeten wijken om plaats te maken voor de lucratieve palmboom. Toko Sene: “Onze dierbaren liggen hier begraven. Het is niet normaal dat deze plaats wordt ingenomen door de plantages van dit agro-industrieel bedrijf. We willen dat ze onze heilige plaatsen respecteren.”

Ondanks aanhoudende klachten uit Mbonjo-Souza heeft Socapalm vorig jaar het keurmerk van duurzame palmolie (RSPO) gekregen.

Tijd dus om over te gaan tot actie. Met een demonstratie van 300 personen en relatief veel media-aandacht, is het de bewoners in augustus gelukt om de hypocrisie van Socapalm aan te kaarten, debatten tussen dorpsleiders en bestuurders op tv uit te zenden, en met Socapalm zelf om de tafel te zitten. De dialoog lijkt eindelijk geopend. Nu is het zien of het ze lukt om hun begraafplaatsen terug te krijgen van het landbouwbedrijf.

Sinds de Oslo-akkoorden van 1993 is Hebron verdeeld in twee bestuurlijke gebieden. Hebron H1 beslaat het grootste deel van de stad en wordt bewoond door grofweg 170.000 Palestijnen. Het tweede gebied, Hebron H2, valt onder de jurisdictie van het Israëlische leger en wordt bewoond door 34.000 Palestijnen en 700 Israëlische kolonisten.

In het verdeelde gebied van Hebron H2 wordt de Palestijnse bevolking voortdurend in de gaten gehouden met bewakingstechnologie zoals camera- en radarbewaking, gezichtsherkenning en smartphone-technologie. Naast het feit dat zij onder de militaire wet leven, worden ze voortdurend bedreigd en aangevallen. Hun meer dan 900 jaar oude olijfgaarden worden bijvoorbeeld regelmatig in brand gestoken door kolonisten, die hiervoor niet gestraft worden door het Israëlische leger.

Olijvenoogst

De olijvenoogst in Palestina vindt elk najaar plaats, waardoor deze maanden een cruciale periode zijn in het inkomen van vele Palestijnse families. Dit weten kolonisten maar al te goed. Vandaar dat tussen augustus 2020 en 2021 ern meer dan 9.300 olijfbomen werden vernietigd op de Westelijke Jordaanoever. Sinds 1967 verwoestten Israëlische autoriteiten en kolonisten maar liefst 800.000 olijfbomen. Het vernietigen van olijfbomen is een bekende tactiek van kolonisten om de Palestijnen van hun grond te verdrijven, aangezien het jaren duurt om opnieuw olijfbomen te planten die dezelfde opbrengst kunnen geven als volwassen bomen.

Daarom heeft AAH (Artists x Allies x Hebron) op meerdere plekken in de olijfgaarden van H2 bewakingscamera’s geplaatst. Deze camera’s zullen de beelden van de bomen livestreamen, om het geweld van de kolonisten te registreren. Op deze manier staren de camera’s terug in de oneindige elektronische blik van de IDF door dezelfde bewapende technologie te coöpteren. AAH wil helpen deze bomen te behouden en solidariteit tonen door ervoor te zorgen dat de bewoners en hun sumud (standvastigheid) niet alleen in de gaten worden gehouden, maar ook worden gezien.

Het Actiefonds is er trots op deze actie te ondersteunen. Wil je de live beelden zien? Klik dan hier!

Kapitalisme, patriarchaat en het Europese grensregime stellen mensen, in het bijzonder vrouwen met een raciale achtergrond en genderqueer mensen, bloot aan uitbuiting, geweld en uitsluiting. Systematisch racisme en seksisme snoeren hun strijd de mond, waardoor ze in de mainstream media in een slachtofferbeeld worden geduwd en hun politieke acties worden geminimaliseerd. Wanneer het op migratie en het oversteken van grenzen aankomt, ervaren vrouwen en genderqueer mensen specifieke moeilijkheden die niet onbesproken kunnen worden gelaten.

Daarom verenigt Collectif Sensé vrouwen uit Mali, Mauritanië, Senegal en vrouwen in Frankrijk, van wie de meesten een migratieachtergrond hebben. Ze organiseren een tweedaags werkweekend om skills te delen, belangrijke kwesties te bespreken en vergaderingen te houden om toekomstige acties en evenementen te organiseren. Ze maken ook een podcast en een radioprogramma in verschillende talen, om de realiteit van vrouwen in het huidige grensregime naar buiten te brengen. Ze bespreken onderwerpen als vrouwenhandel, feministische zelfverdediging en grensoverstijgende solidariteit.

Dit project is een samenwerking tussen collectif Sensé, een groep vrouwen die elkaar hebben ontmoet in een safe house in Marseille, en de Alarmphone, een hotline voor mensen die in nood de Middellandse Zee oversteken. Luister hier naar hun maandelijkse radioprogramma in het Frans.

Het Actiefonds is trots dit project te steunen, want grenzen doden, elke dag.

Lodewijk K. mag dan meerdere horecazaken in Amsterdam bezitten, zijn rijkdom weerhoudt hem er niet van om twee van zijn werknemers niet uit te betalen. Horeca United staat niet toe dat hij hiermee wegkomt. Ze hebben meerdere acties georganiseerd om hem onder druk te zetten te betalen.

Voorlopig lijken de acties te werken. In eerste instantie wilde hij niet eens over de zaak praten, maar na twee acties waarbij klanten op de hoogte werden gebracht van Lodewijks handelspraktijken, stemde de uitbuitende werkgever toe om om de tafel te gaan zitten en te onderhandelen. Hij heeft voortdurend geprobeerd aanbiedingen van Horeca United te ondermijnen en heeft beledigend lage bedragen geboden om zijn twee ex-werknemers te compenseren. Uiteindelijk heeft hij toegegeven aan één van de twee looneisen.

Dit is duidelijk niet genoeg: de twee werknemers zullen met minder geen genoegen nemen. Daarom hebben zij hun ultimatum gesteld: betalen, of wij nemen actie. Voorlopig betekent dat acties, gesteund door Het Actiefonds. Want iedere baas moet zijn werknemers degelijk uitbetalen!

Transitie is een positieve stap die trans mensen veel geluk brengt, omdat je op deze manier de regie over je eigen leven kan nemen. Des te wranger dus dat trans mensen hiervoor afhankelijk zijn van zorginstellingen en psychiaters, die hen vaak jarenlang laten wachten voor ze verder kunnen met hun transitie. In Nederland is het namelijk nog noodzakelijk om gediagnosticeerd te worden met ‘genderdysforie’ door een genderteam om je transitie verzekerd te krijgen. Het totale transitieproces duurt hierdoor inmiddels gemiddeld 7,5 jaar.

Het trage transitieproces levert veel onnodige stress op. Vandaar dat Transzorg NU opkomt voor het zelfbeschikkingsrecht van trans personen. Je zou geen diagnose moeten krijgen voordat je de zorg kan krijgen die je verdient. Vervang daarom de psychiatrische diagnose ‘genderdysforie’ uit de DSM5 door de somatisch-lichamelijke diagnose ‘genderincongruentie’ uit ICD11. Deze diagnose heeft namelijk geen pathologische focus op lijden of de stigmatiserende psychiatrische status. In plaats daarvan stelt het de duurzame overtuiging van genderidentiteit centraal. Voor alle eisen van Transzorg NU kun je hier terecht.

Transzorg NU Nijmegen – 18 september

Nijmegen is een belangrijke plek voor transitie zorg in Nederland: naast Amsterdam UMC en UMC Groningen is het Radboud UMC het enige academische ziekenhuis met een genderteam. Inmiddels is ook hier de wachttijd opgelopen tot meer dan twee jaar. Vandaar dat Het Actiefonds de nieuwe tak van Transzorg NU in Nijmegen steunt. 

Op 18 september wil Transzorg Nu in de middag demonstreren op de Grote Markt in Nijmegen – midden in het stadscentrum. Ze gebruiken een combinatie van vurige en kwetsbare speeches, en kunstzinnige performances. Vanaf een podium – voorzien van mooi decor gemaakt door Nijmeegs kunstenaarsduo Naaistreek – zullen inhoudelijke speeches worden gehouden. Bappie Kortram zal bijvoorbeeld spreken over hoe transitie zorg vaak geweigerd wordt bij dikke personen. Anderen zullen uit eigen ervaring spreken over o.a. de kruising van trans-zijn en neurodiversiteit, het harde leven als transgender persoon in Nederlandse asielzoekerscentra, en het belang van snelle hulp bij jonge trans personen. En ze overhandigen hun eisen aan het Radboud UMC. Verder zal een groep non-binaire dansers een performance geven. Er wordt gezongen, en hun eigen Suus te Braak (aka ‘DJ Hizzle’) zal muziek draaien tussen de optredens door.

Op de agenda van het G20-forum staan onderwerpen als duurzame financiering en groene economie, om zo de klimaatcrisis aan te pakken. Het G-20-paradigma van kapitalisme en groei zal echter nooit verenigbaar zijn met ecologische en sociale rechtvaardigheid. Hun pogingen tot een kapitalistisch klimaatbeleid zullen altijd negatieve gevolgen hebben voor het dagelijks leven van gemarginaliseerde mensen in Indonesië en overal ter wereld.  Door de Y-20 te organiseren, doen de G-20-landen het voorkomen dat de internationale jeugd hun beleid steunt.

In heel Indonesië eisen jeugdgroepen echter een rechtvaardige klimaat-transitie en intergenerationele rechtvaardigheid. Daarom organiseerde WALHI Jakarta een anti-G20 jeugdkamp met 400 deelnemers, en zullen verschillende jeugdgroepen gemobiliseerd worden om te protesteren tijdens de Y-20 en G-20, om duidelijk te maken dat dit forum niet de stem van de jeugd vertegenwoordigt en nog steeds beïnvloed worden door economische agenda’s met desastreuze effecten voor mensen over de hele wereld.

WALHI Jakarta (The Indonesian Forum for Environment in Jakarta) is een organisatie die strijdt voor een rechtvaardige en democratische sociale, economische en politieke orde die de rechten van mensen op een gezond en duurzaam milieu kan garanderen. Ze organiseren verschillende activiteiten zoals beheer van natuurreservaten, kritische educatie en skilltrainingen, community organization, het voeren van campagnes en onderzoek, juridische procedures en het opbouwen van allianties in de middenveld.

Het Actiefonds is trots WALHI Jakarta te steunen bij hun acties tegen de G-20 en is solidair met iedereen die strijdt voor klimaatrechtvaardigheid, in Indonesië en overal ter wereld!

De bombardementen op de Gazastrook van slechts enkele maanden later laten opnieuw zien met hoeveel gemak de Israëlische staat Palestijnen doodt en mishandelt. Jews 4 Decolonization, dat strijdt tegen Israelische Apartheid, organiseert protesten om de Israelische agressie te stoppen.

Jews 4 Decolonization voert actie voor een gelijkwaardige en rechtvaardige samenleving.  Ze organiseren ordeverstorende acties, laten zich arresteren en boycotten vervolgens hun eigen rechtszaken, om te laten zien hoe het Israëlische apartheids-rechtssysteem werkt: zij, als Joodse Israëli’s, riskeren minder straf dan hun Palestijnse medestrijders.

Met hun acties roepen zij de internationale gemeenschap op om zich onmiddellijk in te zetten voor de verdediging van de Palestijnen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem, en in heel historisch Palestina. Zo sluiten ze zich aan bij de Palestijnse strijd voor vrijheid, waaronder ook de campagnes voor boycot, desinvesteren en sancties (BDS) en voor het Palestijnse recht op terugkeer.

In mei 2022 steunde Het Actiefonds een campagne rondom de rechtszaak tegen Amal Nakhleh, een 18-jarige Palestijnse politieke gevangene.

Het Actiefonds steunt acties voor de vrijlating van alle Palestijnse politieke gevangenen en tegen het apartheidsrechtssysteem in Israël.

Seksistische nationaliteitswet

Sinds 1925 is de Libanese nationaliteitswet ongewijzigd gebleven. De wet stipuleert dat niet-Libanese vrouwen die met Libanese mannen trouwen de Libanese nationaliteit mogen aanvragen, maar mannen die met Libanese vrouwen trouwen niet. Dit gaat in tegen het zevende artikel van de Libanese grondwet, waarin staat dat alle Libanese voor de wet gelijk zijn en evenveel rechten genieten.

Masir, een Libanese organisatie die zich inzetten voor individuele mensenrechten, vindt dat het klaar moet zijn met deze seksistische wetgeving. Zij staat hierin niet alleen: meerder politieke partijen hebben al wetsvoorstellen op tafel gelegd om vrouwen ook het recht te geven hun man te naturaliseren. Toch heeft de voorzitter van het parlement tot nu toe geweigerd deze wetsvoorstellen te behandelen. Masir organiseert daarom met steun van het Actiefonds een demonstratie om druk te zetten op het de voorzitter en hem de wetsvoorstellen te laten bespreken.

Vluchtelingencrisis

Libanon kampt met het hoogste aantal vluchtelingen per capita ter wereld. 1 op de 5 inwoners van Libanon is vluchteling, voornamelijk Syriërs en Palestijnen. Daarnaast lijdt het land aan een enorme economische en politieke crisis sinds de ontploffing in de haven van Beiroet in augustus 2020. De economische gevolgen van deze crisis raken vluchtelingen des te harder, omdat zij geen burgerschap bezitten, geen of nauwelijks hulp ontvangen van de Libanese regering, en ook geen uitzicht hebben op naturalisatie.

Dit komt door de confessionele staatsvorm van Libanon, waarin christenen, soennieten en shi’ieten in de regering vertegenwoordigd zijn op basis van hoeveel er van iedere groep in het land leeft. Een plotselinge vluchtelingenstroom van soennieten kan de politieke balans doen omslaan in het voordeel van Libanese soennieten, wat andere groepen niet zullen accepteren. Eerder leidde de Palestijnse vluchtelingencrisis in de nasleep van de Zesdaagse Oorlog (1967) al op een gelijkaardige manier tot de Libanese Burgeroorlog (1975-1990), die naar schatting 120 duizend mensen het leven kostte.

Beiroet staat dus niet te springen om vluchtelingen te naturaliseren en maakt dit proces zo moeilijk mogelijk. Een uitwas hiervan is dat de regering vasthoudt aan een duidelijk seksistische wet die ingaat tegen de grondwet. De laatste jaren zijn er veel massale protesten geweest in Libanon, voor vele uiteenlopende redenen, maar een terugkerend motief is altijd het aanpassen van de grondwet geweest. Dit koloniale fossiel werd ontwikkeld onder het Franse protectoraat en was onderdeel van een koloniale ‘verdeel en heers’-strategie. De gevolgen van deze grondwet hebben tot talloze doden geleid en houdt tot op de dag van vandaag een systeem van ongelijkheid in stand – al helemaal wat Syrische en Palestijnse vluchtelingen betreft. Zij blijven stateloos tot ze kunnen terugkeren naar hun thuisland.

Beeld: Nadim Kobeissi via Flickr.