De bombardementen op de Gazastrook van slechts enkele maanden later laten opnieuw zien met hoeveel gemak de Israëlische staat Palestijnen doodt en mishandelt. Jews 4 Decolonization, dat strijdt tegen Israelische Apartheid, organiseert protesten om de Israelische agressie te stoppen.

Jews 4 Decolonization voert actie voor een gelijkwaardige en rechtvaardige samenleving.  Ze organiseren ordeverstorende acties, laten zich arresteren en boycotten vervolgens hun eigen rechtszaken, om te laten zien hoe het Israëlische apartheids-rechtssysteem werkt: zij, als Joodse Israëli’s, riskeren minder straf dan hun Palestijnse medestrijders.

Met hun acties roepen zij de internationale gemeenschap op om zich onmiddellijk in te zetten voor de verdediging van de Palestijnen in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem, en in heel historisch Palestina. Zo sluiten ze zich aan bij de Palestijnse strijd voor vrijheid, waaronder ook de campagnes voor boycot, desinvesteren en sancties (BDS) en voor het Palestijnse recht op terugkeer.

In mei 2022 steunde Het Actiefonds een campagne rondom de rechtszaak tegen Amal Nakhleh, een 18-jarige Palestijnse politieke gevangene.

Het Actiefonds steunt acties voor de vrijlating van alle Palestijnse politieke gevangenen en tegen het apartheidsrechtssysteem in Israël.

Seksistische nationaliteitswet

Sinds 1925 is de Libanese nationaliteitswet ongewijzigd gebleven. De wet stipuleert dat niet-Libanese vrouwen die met Libanese mannen trouwen de Libanese nationaliteit mogen aanvragen, maar mannen die met Libanese vrouwen trouwen niet. Dit gaat in tegen het zevende artikel van de Libanese grondwet, waarin staat dat alle Libanese voor de wet gelijk zijn en evenveel rechten genieten.

Masir, een Libanese organisatie die zich inzetten voor individuele mensenrechten, vindt dat het klaar moet zijn met deze seksistische wetgeving. Zij staat hierin niet alleen: meerder politieke partijen hebben al wetsvoorstellen op tafel gelegd om vrouwen ook het recht te geven hun man te naturaliseren. Toch heeft de voorzitter van het parlement tot nu toe geweigerd deze wetsvoorstellen te behandelen. Masir organiseert daarom met steun van het Actiefonds een demonstratie om druk te zetten op het de voorzitter en hem de wetsvoorstellen te laten bespreken.

Vluchtelingencrisis

Libanon kampt met het hoogste aantal vluchtelingen per capita ter wereld. 1 op de 5 inwoners van Libanon is vluchteling, voornamelijk Syriërs en Palestijnen. Daarnaast lijdt het land aan een enorme economische en politieke crisis sinds de ontploffing in de haven van Beiroet in augustus 2020. De economische gevolgen van deze crisis raken vluchtelingen des te harder, omdat zij geen burgerschap bezitten, geen of nauwelijks hulp ontvangen van de Libanese regering, en ook geen uitzicht hebben op naturalisatie.

Dit komt door de confessionele staatsvorm van Libanon, waarin christenen, soennieten en shi’ieten in de regering vertegenwoordigd zijn op basis van hoeveel er van iedere groep in het land leeft. Een plotselinge vluchtelingenstroom van soennieten kan de politieke balans doen omslaan in het voordeel van Libanese soennieten, wat andere groepen niet zullen accepteren. Eerder leidde de Palestijnse vluchtelingencrisis in de nasleep van de Zesdaagse Oorlog (1967) al op een gelijkaardige manier tot de Libanese Burgeroorlog (1975-1990), die naar schatting 120 duizend mensen het leven kostte.

Beiroet staat dus niet te springen om vluchtelingen te naturaliseren en maakt dit proces zo moeilijk mogelijk. Een uitwas hiervan is dat de regering vasthoudt aan een duidelijk seksistische wet die ingaat tegen de grondwet. De laatste jaren zijn er veel massale protesten geweest in Libanon, voor vele uiteenlopende redenen, maar een terugkerend motief is altijd het aanpassen van de grondwet geweest. Dit koloniale fossiel werd ontwikkeld onder het Franse protectoraat en was onderdeel van een koloniale ‘verdeel en heers’-strategie. De gevolgen van deze grondwet hebben tot talloze doden geleid en houdt tot op de dag van vandaag een systeem van ongelijkheid in stand – al helemaal wat Syrische en Palestijnse vluchtelingen betreft. Zij blijven stateloos tot ze kunnen terugkeren naar hun thuisland.

Beeld: Nadim Kobeissi via Flickr.

De provincie Caquetá in Colombia gaat gebukt onder constante machtsstrijden tussen het nationale leger en verschillende gewapende groepen zoals de FARC. Hierdoor neemt het leven voor LHBTQI+-personen een bijzonder zwaar karakter aan. Volgens een rapport van Caribe Afirmativo ondervinden deze mensen bedreigingen, gedwongen verplaatsing, seksueel geweld, marteling, dwangarbeid, persoonlijk letsel, vrouwenmoord en doodslag. Hun levens worden constant onzichtbaar gemaakt door het conflict in de provincie, maar dat wil niet zeggen dat ze niet bestaan.

Dat weten de autoriteiten zelf maar al te goed. Op 28 juni werden bijvoorbeeld meerdere mensen met een sekse of genderoriëntatie die buiten de norm vallen tot excessief hoge straffen veroordeeld in Florencia. Achteraf bleek dat deze personen niet eens gebruik konden maken van een advocaat, wat nochtans hun recht zou moeten zijn.

Vandaar dat het collectief Mariposario Amazonico, in samenwerking met het kunstcollectief Caldera Gráfica Crew die we ook steunen, een serie acties organiseert om de rechten van LHBTQI+ onder de aandacht te brengen. Denk bijvoorbeeld aan een mars door de hoofdstraten van Florencia waarvoor alle mensen die zichzelf erkennen als queer, LGBTQI of met verschillende seksuele geaardheden en genderidentiteiten en sekswerkers, waarvan de meerderheid trans vrouwen zijn, zijn uitgenodigd. Deze straten zijn vaak het minst veilig voor hen, dus zullen ze dit moment aangrijpen om affiches op te hangen waarin gevallen van discriminatie in Caquetá aan de kaak worden gesteld. Maar ook posters die de transfobie in overheidsinstanties en gebrek aan gedegen seksuele voorlichten blootleggen.

Mariposario Amazonico geeft alvast het goede voorbeeld wat voorlichting betreft: zij bieden meerdere workshops aan over lesbo-erotica, fysieke en emotionele zorg in niet-monogame relaties, en nog veel meer.

In plaats van gedegen ondersteuning voor mensen en het oplossen van de wooncrisis, besteedt de overheid geld om de openbare ruimte ontoegankelijk te maken voor dakloze mensen. Door middel van zogenaamde ‘hostile architecture’ wordt ervoor gezorgd dat dakloze mensen niet op bankjes kunnen slapen of gewoon uit kunnen rusten. De Vriendelijke Bankjes Bond laat het hier niet bij, en maakt stadsmeubilair weer aangenaam voor iedereen. “Rot op met die leuning, kom met echte ondersteuning!”

De overheid maakt het leven van daklozen zuur door bankjes bij tramhaltes weg te halen, door tussenstukken op publieke bankjes te monteren zodat er niet op kan worden gelegen, door anti-homeless spikes op oppervlaktes te monteren. Daarmee doet ze alsof daklozen het probleem zijn, terwijl hun eigen woonbeleid dat is. De Vriendelijke Bankjes Bond strijdt actief tegen de verschillende manieren waarop mensen geweerd worden uit de openbare ruimte. Overal waar ze langskomen en hindernissen weghalen, laten ze een sticker achter. Het Actiefonds ondersteunt hen voor de aankoop van het materiaal om de hostile architecture weg te halen en meer stickers te laten drukken. Omdat iedereen een zo veilig mogelijke slaapplek verdient! 

UPDATE: Z! De Amsterdamse Straatkrant en Spuit11 schreven over de acties van de Vriendelijke Bankjesbond. Ook zijn er vragen gesteld in de Amsterdamse Gemeenteraad en heeft burgemeester Halsema aangekondigd dat er geen nieuwe vijandelijke architectuur op bankjes komt!

Hoewel een progressieve wetsvoorstel tegen seksueel geweld in Indonesië al bijna tien jaar klaarligt, is het nog steeds niet geratificeerd vanwege religieuze conservatieve druk op de regering. Rechts vreest dat de opname van de term “seksuele instemming” (consent) in een wetsvoorstel tegen seksueel geweld stilzwijgend buitenechtelijke relaties zou goedkeuren.

De wetgevers hebben onlangs enkele essentiële elementen over instemming, machtsverhoudingen en inspraak uit het wetsvoorstel geschrapt. Verscheidene progressieve artikelen zijn uit de nieuwe versie geschrapt, waaronder artikelen waarin seksuele slavernij en seksuele marteling als een vorm van seksueel geweld worden aangemerkt. Bovendien werd de definitie van “verkrachting” verfijnd tot “gedwongen geslachtsgemeenschap”, en werd de verantwoordelijkheid voor voorlichting over seksueel geweld in het wetsvoorstel bij de gezinnen gelegd, ook al zijn de daders van seksueel geweld juist vaak familieleden! Ratificering van deze afgezwakte versie van het wetsvoorstel zou een enorme tegenslag betekenen voor de Indonesische feministische beweging.

Indonesian Socialist Youth Movement

Daarom heeft de Indonesische Socialistische Jeugdbeweging op Vrouwendag nationale demonstraties georganiseerd om te protesteren tegen de ontmanteling van deze wetgeving. Zij vreesden dat een recente verordening ter voorkoming van seksueel geweld op universiteitscampussen, genaamd The Minister’s Regulation No. 30/2021, hetzelfde lot zou ondergaan als het wetsvoorstel.

Het goede nieuws is dat hun campagne concrete resultaten heeft opgeleverd! Zij zijn erin geslaagd om massa-acties te mobiliseren in zeven Indonesische steden. De combinatie van organiseren en het koppelen van recente zaken van seksueel geweld op de campus en in het openbaar met de noodzaak van protestacties bleek van essentieel belang voor de campagne. Hierdoor hebben ze de ministeriële verordening nr. 30/2021 inzake de preventie van en omgang met seksueel geweld op instellingen voor hoger onderwijs succesvol verdedig tegen herziening!

Desondanks gaat de strijd om de originele Sexual Violence Eradication Bill aan te nemen door. De fanatici, fundamentalisten en conservatieven, zoals de Partai Keadilan Sejahtera (PKS) of de Partij van de Rijke Gerechtigheid, hebben de strijd verloren door de wet op de uitroeiing van seksueel geweld te verwerpen en hun poging om LGBT+’ers te criminaliseren. Maar de afgeslankte versie van de Sexual Violence Eradication Bill lijkt wel te worden aangenomen.

Het Actiefonds blijft de strijd van de Indonesische Socialistische Jeugdbeweging steunen!

Er heerst een zeker misverstand dat ecologie een strijd is van de witte middenklasse, die wordt gevoerd door hoogopgeleide stedelijke elites. Voor zover mensen uit lagere klassen of geracialiseerde groepen erbij worden betrokken, is dat meestal in de vorm van goedbedoelde maar paternalistische beleidsvoorstellen die hen moeten helpen zonder hen noodzakelijkerwijs bij de klimaatstrijd te betrekken.

Dit is natuurlijk onzin, aangezien degenen die het hardst door klimaatverandering worden getroffen, als geen ander weten hoe dringend de strijd voor klimaatrechtvaardigheid is. De intersectie tussen racisme, armoede en klimaatverandering is al vaak aangetoond. Structureel racisme zorgt ervoor dat de maatschappij gesegregeerd blijft, en geracialiseerde groepen op de minst waardevolle locaties moeten wonen met veel gevaren voor gezondheid en het klimaat. Het racistische beleid van de staat acht de leven van deze mensen minder waard dan dat van de witte meerderheid. Dit zien we zelfs terug in het nationaal en supranationaal klimaatbeleid, waarin geracialiseerde gemeenschappen worden genegeerd ten gunste van een abstracte vermindering van de CO2-uitstoot.

Roma Women of Vojvodina

De Roma-vrouwen van Vojvodina zullen niet machteloos toekijken terwijl hun gezinnen en vrienden nu al onder de klimaatramp lijden. De provincie Vojvodina is berucht om haar slechte waterkwaliteit: 40 procent van de inwoners drinkt water vervuild is met giftige stoffen zoals arseen, het actieve bestanddeel van rattengif. Dit percentage kan hoger zijn in de Roma-gemeenschappen van Vojvodina, aangezien zij in de armere delen van de provincie wonen.

De activisten zijn vastbesloten de Roma-gemeenschap te mobiliseren om te strijden voor klimaatrechtvaardigheid: om te beginnen schoon drinkwater in Vojvodina. Voor hen is de klimaatverandering simpelweg een mensenrechtenkwestie. De activisten willen hun gemeenschap mobiliseren om hun leefomgeving te beschermen, directe acties te organiseren tegen de grootste vervuilers en betere leefomstandigheden te eisen in het heden en de toekomst.

Het Actiefonds is er trots op Roma Vrouwen van Vojvodina te steunen.

De Filippijnen hebben een van de langste lockdowns ter wereld gehad. Dit heeft zwaar gewogen op armere huishoudens die door het huisarrest geen brood op de plank konden krijgen. De financiële steun en werkloosheidsuitkeringen zijn slechts een druppel op een gloeiende plaat. Niet gek dus dat het armoedecijfer blijft stijgen, volgens de regering van 21,1 procent in 2018 naar 23,7 procent in de eerste helft van 2021. Dit betekent dat ongeveer 3 miljoen Filipino’s de afgelopen jaren niet meer in staat zijn geweest om in hun basisbehoeften te voorzien, naast 23 miljoen andere Filipino’s. Werknemersorganisaties noemen het huidige minimumloon een “hongerloon” en vrezen dat het presidentschap van Marcos de situatie alleen maar zal verergeren.

Alsof dat nog niet genoeg was, verergerden de pandemie en de periodieke lockdown de armoede en de uitbuiting van loonarbeiders. Werknemers moeten bijvoorbeeld de kosten van hun eigen COVID-19-tests dragen om te kunnen werken, waardoor sommigen liever riskeren het virus op te lopen en andere mensen besmetten om zo hun baan niet te verliezen. Sommige werkgevers zouden zelfs van deze gelegenheid gebruik maken om vakbonden en stakingen aan banden te leggen, omdat het ministerie van arbeid werknemers hun stakingsrecht heeft ontzegd.

Gezien deze erbarmelijke omstandigheden hebben werknemers uit 7 regio’s in de Filippijnen een aanvraag ingediend voor een verhoging van het nationale minimumloon tot 750 Php per dag (13,09 euro). Het huidige en hoogste minimumloon, dat van regio tot regio verschilt, ligt op 537 Php per dag (9,37 euro). Door de campagne van Solidariteit voor Filipijnse arbeiders hebben politici er bij Duterte op aangedrongen om het minimumloon te verhogen naar Php 750 per dag voor Marcos’ bestuurstermijn.

Het Actiefonds steunde met trots deze campagne Bukluran ng Manggagawang Pilipino (Solidariteit voor Filippijnse arbeiders). Een minimumloon moet een leefbaar loon zijn!

De Samenscholing staat voor alternatieve cultuur in Den Haag. Zonder het sociale centrum geen punkshows, geen anarchistische bibliotheek, geen veganistisch biologisch betaalbaar restaurant, geen gratis taalles, geen weggeefwinkel, geen vrouwengroepen en samenwerkingen met andere sociale centra in Den Haag. De gemeente heeft geen concrete plannen met het gebouw, dus na de ontruiming zou de oude school weer leeg komen te staan. Ontruiming voor leegstand in onacceptabel!

Door middel van verschillende soorten acties wilt de Samenscholing met hulp van het Actiefonds breed en internationaal mobiliseren voor het behoud van hun belangrijke en bruisende sociale centrum.
Zolang ze niet in het pand mogen blijven of een andere pand ter beschikking krijgen, blijft hun strijd voor autonomie en tegen leegstand en gentrificering doorgaan!

De luchtvaart is een van de meest vervuilende sectoren ter wereld. Niet alleen draagt het significant bij aan de klimaatcrisis, maar ook het is ook een grote bron van geluidsoverlast. Tel daarbij de dramatische arbeidsomstandigheden op op vliegvelden en je ziet een duidelijk beeld naar voren komen van een sector die bereid is om alles te verwoesten voor een hogere omzet.

De Nederlandse overheid doet daar overigens graag aan mee. De regering is een belangrijke aandeelhouder in Schiphol en KLM, en doet er alles aan om de sector zo winstgevend mogelijk te maken. Zo heft zij bijvoorbeeld geen accijns op kerosine, een enorm vervuilende brandstof die de aarde naar de tering helpt. Maar hé, vluchten moeten wel betaalbaar blijven. Of wat dacht je van het feit dat de uitstoot van internationale vluchten niet wordt meegenomen in het nationale CO2-budget? Dan zou het namelijk duidelijk worden hoe ongelooflijk vervuilend de luchtvaart is, en dan zou ze godverhoedde moeten stoppen met uitbreiden. Wat betreft geluidsoverlast heeft de overheid zojuist de decibellennorm verhoogt, zodat bewoners niet kunnen klagen over de overlast die ze wel degelijk ervaren.

Het resultaat is een papieren werkelijkheid waarin de luchtvaart bijzonder stil is en enorm weinig uitstoot. Hier klopt natuurlijk geen reet van, maar dat is een probleem voor de niet zo verre toekomst. Sterker nog, de regering zal vermoedelijk binnenkort besluiten om Lelystad airport te openen. Want als er een ding was waar Nederland behoeft aan had, dan was het nóg een vliegveld.

Krimp de Luchtvaart organiseert daarom 14 mei een landelijke demonstratie tegen de uitbreiding van de luchtvaart. Je kunt bij je lokale vliegveld aansluiten, en dat zijn er nogal wat. Ons kleine landje, dat meer dan 10 keer in Spanje past.

Het Actiefonds steunt deze actie!

Wij zijn klaar met geweld in Oekraïne! In grote witte letters schreven we daarom in het Zuiderpark van Den Haag een boodschap aan de Russische president.

Wij zijn solidair met alle activisten in Rusland, Oekraïne, Belarus en alle andere mensen die lijden onder repressie en vechten voor vrijheid. Met deze publieke actie willen wij het belang van grassrootsactivisme onderstrepen, want verzet begint bij zelforganisatie.

Wij hebben de afgelopen drie maanden veel protesten, (creatieve) directe acties en bewustwordingscampagnes ondersteund, die activisten vaak onder heftige staatsrepressie en met gevolgen voor hun eigen vrijheid uitvoerden. Samen met activisten wereldwijd pleiten zij voor steun aan vluchtelingen, veilige vluchtroutes en voor het einde van de Russische agressie.
In de komende weken en maanden zal Het Actiefonds zich blijven focussen op het ondersteunen van actiegroepen en bewegingen die zich inzetten voor rechten van Oekraïners en Oekraïense vluchtelingen in verschillende landen.