Neergeschoten
Terwijl een psycholance (ambulance die beschikt over personeel dat gespecialiseerd is in psychische problematiek) en de moeder van Sammy om de hoek klaar staan om in te grijpen, besluit een hondengeleider van de politie een hond op Sammy af te sturen. De hond lijkt echter geen gevaar te zien en rent Sammy voorbij, waarop de hondengeleider Sammy van achter aanvalt. Er volgt een korte worsteling, waarover politiechef Frank Paauw in de media beweert dat Sammy een agent heeft gestoken in een kogelvrij vest. Dan volgen vier schoten, waarvan drie Sammy raken in borst en buik. Hij overlijdt.
Valse informatie
Een journalist van het Parool meldt vrij snel na de moord op Sammy dat hij een mes van 30 centimeter bij zich zou hebben. De journalist zou dit van de politie hebben gehoord. Ook blijkt uit onderzoek dat politiechef Frank Paauw geen gelijk heeft: er zijn geen sporen van een mes te vinden in de kogelvrije vesten die de politie die dag droeg.
Zo’n negen maanden later, in mei van dit jaar, komt het nieuws naar buiten dat het Openbaar Ministerie de agenten die betrokken zijn bij de moord op Sammy niet gaan vervolgen. Het OM stelt dat zij handelden uit noodweer.
Contact met familie
Dit was ook de tijd dat Radical Solidarity net opgericht was. Meerdere personen uit onze groep waren ontdaan dat de politie (wederom) zonder gevolgen blijkt te kunnen liegen, schieten en moorden. Er werd contact gelegd met de familie, een samenwerking gestart met andere linkse groepen en het begin voor een campagne voor Sammy was geboren. Wat volgde waren meerdere demonstraties, posterrondes, een online campagne en een grote demonstratie precies een jaar nadat Sammy werd vermoord door de Amsterdamse politie. Dit alles met steun van Het Actiefonds.
Tegengeluid
Het is belangrijk om dit soort acties te organiseren om de druk op de politie hoog te houden. Om echte ‘tegenmacht’ te organiseren. Zodat de politie weet dat er mensen meekijken en agenten niet met moord wegkomen. Als wij het niet doen, doet niemand het: het Openbaar Ministerie houdt moordende agenten de hand boven het hoofd, het overgrote deel van de media neemt klakkeloos de verklaringen van de politie over en ook van de gevestigde politieke partijen hoeven we geen steun te verwachten, ook niet van gevestigd links.
Who do you call?
En daar ligt een probleem. Gevestigde linkse partijen denken dat we de wereld kunnen veranderen én de politie behouden. Dat is onmogelijk: de politie slaat klimaatprotesten neer, mishandelt demonstranten die strijden tegen racisme, slaat in op protesten voor volkshuisvesting en ontruimt kraakpanden voor steenrijke beleggers. Daarnaast worden talloze organisaties en activisten continue in de gaten gehouden door de overheid: zo bleek dat – nog geen twee maanden na het oprichten van Radical Solidarity – we onwettig in de gaten werden gehouden door de NCTV, net als vele andere linkse, progressieve organisaties. We kunnen concluderen dat de politie een transitie naar een eerlijkere wereld in de weg staat.
Het doel van de politie is de status-quo koste wat het kost verdedigen. Voeg daar een autoritaire aard, een door racisme en misogynie doordrenkte cultuur, een totaal gebrek aan zelfreflectie en een geweldsmonopolie bij op en er is geen andere conclusie te trekken dan dat het politieapparaat tot op het bot verrot is en zal moeten verdwijnen. Een terechte vraag prijkte op een van de spandoeken tijdens de Justice for Sammy demonstratie in Amsterdam: ‘Who do you call when the police murders?’
Dit artikel werd geschreven door een anonieme activist van Radical Solidarity: een platform voor grassroots activisme en radicale subcultuur. Radical Solidarity is veel online te vinden maar organiseert ook zelf actiecampagnes, dikwijls met steun van Het Actiefonds.
