Wie met de auto het Duitse Rijnland doorkruist, kan zich vergapen aan de enorme kraters die het landschap domineren. De gaten zijn zo diep en groot dat je je even op een andere planeet waant. De chauffeur ziet alleen stof en steen voor zover als haar blik reikt. De Garzweiler-mijn heeft bijvoorbeeld een oppervlakte van 48 vierkante kilometer, twee keer zo groot als de gemeente Leiden. En dat is niet eens de grootste. Vlak daarnaast bevindt zich de Hambach-mijn, met zijn 85 vierkante kilometer een van de grootste bruinkoolmijnen van Europa. 

Samen zijn deze twee mijnen al verantwoordelijk voor 75 miljoen ton CO2-uitstoot per jaar. Ter vergelijking: dat is ongeveer de helft van de jaarlijkse uitstoot van Nederland. De helft. En als het aan het energiebedrijf RWE ligt, zal dat aantal niet snel omlaag gaan.

De laatste inwoner van Lützerath

Wanneer Eckardt Heukamp deze september zijn huis uitloopt, wordt hij begroet door een spookstad. Alle huizen in zijn dorp Lützerath staan leeg, opgekocht door RWE om in zijn zoektocht naar achterhaalde fossiele brandstoffen het dorp van de kaart te vegen. De enorme graafmachine komt iedere dag dichterbij. Zes andere dorpen gingen Lützerath voor. Waar deze dorpen ooit stonden, moet nu de Garzweiler II-mijn komen. Heukamp weet dat hij niet lang meer zal kunnen blijven in Lützerath. “Ze zullen niet om me heen graven” vertelt Heukamp aan Taz: “de staat heeft de macht”. 

In totaal moeten tussen 2015 en 2028 maar liefst 7618 inwoners van naburige dorpen wijken om plaats te maken voor Garzweiler II. Dit valt niet te rijmen met Duitslands plannen om in 2045 definitief de kolenmijnen te sluiten. Non-profit onderzoeksbureau DIW rekende al uit dat RWE maximaal 200 miljoen ton bruinkool mag mijnen in Hambach en Garzweiler II om binnen het klimaatakkoord van Parijs te blijven, terwijl RWE 780 miljoen ton van plan is te delven.

De uitstoot valt dus niet te verantwoorden, laat staan het uitzetten van bewoners. “Het heeft me emotioneel veel moeite gekost Borschemich te verlaten, vijftien jaar is nogal wat”, vertelt Heukamp. Borschemich was een van de dorpen die moest wijken voor RWE. Op Youtube is te zien hoe een graafmachine de 400 jaar oude dorpskerk van het landschap heeft weggekrabt. Heukamp verhuisde naar zijn geboortedorp, waar hetzelfde lot hem nu afwacht. “Het is hier nog heftiger, omdat ik hier ook ben opgegroeid.”

Anderhalve graad betekent: Lützerath blijft!

Zo stil als Lützerath twee maanden geleden was, zo bruisend is het nu. Heukamps uitzetting was voor deze september gepland, maar hij zit er nog steeds. Met hulp van activisten uit alle windstreken en mensen uit de buurt verzet hij zich tegen de brutale onteigeningspolitiek van RWE en de Duitse overheid. De activisten hebben op zijn land een ZAD (zone à défendre) uitgeroepen, een bezet gebied tegen grootschalige projecten, van waaruit ze acties organiseren om de mijn te bezetten, en ruimtes creëren om te netwerken tussen activisten en omwonenden.

Voorlopig lukt het de autoriteiten niet om Lützerath te ontruimen. Het Actiefonds is trots dat het deze campagne voor het behoud van Lützerath ondersteunt. Met onze hulp bouwen de bezetters hutten in de bomen en op de grond, zodat de bezetting zo lang mogelijk door kan blijven gaan. Lützerath blijft!